მიწიდან ცამდე
ტკივილი ყოველთვის არის რაღაცის დასაწყისი ან დასასრული... წარმოუდგენელი მომავალი უფროა ვიდრე აწმყოს გააზრება. ნათქვამია რაც არ გვკლავს გვაძლიერებსო, მართალიცაა... უფრო წარმოუდგენელი საყვარელი ადამიანების გარეშე ცხოვრებაა. იმ ადამიანების გარეშე, რომლებიც ცდილობენ ჩვენი ცხოვრება ყოველდღიურ დღესასწაულად აქციონ. გვანებივრებენ თანადგომითა და სიყვარულით სავსე დღეებით. არ ერიდებიან ჩვენს გამხნევებას ყველაზე რთულ სიტუაციებშიც კი, უნდათ გამუდმებით ღიმილიანი და ნათელი მზერით შევხედოთ მათ. საოცარია, როგორ შეუძლიათ მათ ჩვენი დარდით დამძიმებულ გულში ტკივილი შეამსუბუქონ და ჩვენს სულს მოეფერონ მთელი სინაზით. ვიღაც გამოცდილს ისიც კი უთქვამს, რომ ყველაფერი დაკარგვის შემდეგ ფასდება. ასეა, რადგან ვერავის ვაფასებთ მაშინ, როცა ჩვენს გვერდით არიან, როცა ყველანაირად ცდილობენ დაგვანახვონ სიყვარული და გულწრფელობა, როცა ყოველგვარ ნიღაბს იხსნიან და საოცარი გულწრფელობით გვთავაზობენ ერთგულებას, გვჩუქნიან სიყვარულს, ვერ ვამჩნევთ მათ უბოროტობას მათი არსებობის პერიოდში, ხოლო როცა ვხედავთ ან ვხვდებით, რომ ისინი დავკარგეთ სწორედ მაშინ იღვიძებს ჩვენში სინანულის გრძნობა და მხოლოდ მაშინ ვაცნობიერებთ, თუ რამდენად მნიშვნელოვანნი ყოფილან ისინი ჩვენთვის.
* * *
ღრუბლებს შუბლი შეეკრათ, ცაც თითქოს ტირილს აპირებდა, მზე კარგა ხანია აღარც კი გამოჩენილა. ქარიშხლის გმინვა ფანჯრის მიღმა ოთახში გატრუნულ მეგობრებს მყუდრო გარემოს ურღვევდა. ცამ თითქოს ჩანაფიქრი განახორციელაო, რამდენიმე წამში ფანჯრის მინებზე წვიმის წვეთები ახმაურდნენ. წვიმა ხშირად ცვლის განწყობას, გამონაკლისი არც ახლა დაუშვია, მეგობრები უფრო მძაფრად დათრგუნა და ისედაც სევდანარევი საუბარი მეტად დარდიან ნოტაზე განაგრძეს.
– არ მეგონა ჩემს წასვლამდე თუ გაწვიმდებოდა... – თინა წამოდგა და ფანჯარას მიუახლოვდა.
– მაგრამ გაწვიმდა... – მართას გამუდმებით დაბნეული მზერა გაურკვეველ სივრცეს ავსებდა.
ალბათ სიჩუმე ორივეს სიამოვნებდა. თინა ფანჯარას არ შორდებოდა, მინებზე წვიმის წვეთების ვნებიან ცურვას ადევნებდა თვალს, თუ როგორ ხმაურით ეხეთქებოდნენ წვეთები ფანჯრის მინებს და როგორი სინაზით მიემართებოდნენ დაღმით.
– როგორ სწრაფად იქცა ყველაფერი ტკბილ მოგონებად... – მართას ხმაში სინანული შეეპარა. – ცუდია რომ საყვარელი ადამიანის არსებობის პერიოდში ვერ ვაფასებთ მის სიყვარულსა და თანადგომას. თვალი მხოლოდ იმაზე გვიჭირავს იქნებ რამე შეეშალოს ან დააშავოს, რომ მერე ვუსაყვედუროთ. თუ რამეს გვაწყენინებენ მაშინვე სამაგიეროს გადახდაზე ვფიქრობთ ნებისმიერი გზით. საოცარი ის კი არა არის ვის როდის რა დაემართება მოულოდნელად, საოცარი ის უფროა ვინ როდის მიხვდება საკუთარ შეცდომებს და ექნება თუ არა აზრი მათ გამოსასწორებლად ზრუნვას. – მართამ წამოდგომა და თინასთან მისვლა სცადა, მაგრამ როგორცკი რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა საწოლის კიდეს გაჰკრა ფეხი და საწოლზე დაყრდნობით გადაურჩა წაქცევას.
– რატომ არ მითხარი თუ ადგომა გინდოდა, მოვიდოდი და დაგეხმარებოდი. – მზრუნველობის სითბოთი უთხრა თინამ მეგობარს.
– არაფერია, უბრალოდ რამდენიმე წამით ვიფიქრე, რომ მეც შემეძლო დამოუკიდებლად გადაადგილება, მეგონა ეს ოთახი უკვე ზეპირად ვიცოდი, არაუშავს. – მართას ჩაეღიმა და დამნაშავესავით ისევ მის ადგილას დაჯდა.
– მართა ნუ იდანაშაულებ თავს ყველაფერში, უბრალოდ უნდა გახსოვდეს, რომ რაც შენს თავს ხდება შეიძლება დროებითი იყოს და მხედველობა მალე დაგიბრუნდეს. – თითქოს დამშვიდება სცადა, მაგრამ...
– თინა ნუ ცდილობ სხვანაირად დამანახვო ყველაფერი, მირჩევნია რეალობას შევეგუო და გავითავისო, რომ არასოდეს დამიბრუნდება თვალის ჩინი, ეს არის მკა იმ მოსავლისა, რომელიც წარსულში დავთესე...
თინამ ხმა ვერ ამოიღო, ვერ მოძებნა საპასუხო სიტყვები და ყველაფრის თავიდან ბოლომდე მოყოლა შესთავაზა, იფიქრა, რომ იქნებ ამით მაინც შეუმსუბუქდებოდა ის დიდი ტკივილი, რაც მას ასე ძლიერ აწუხებდა.
– რატომ ამბობ ამას? – გაუკვირდა თინას. – რატომ ფიქრობ, რომ წარსულის შეცდომებზე აწმყო გაგებინებს პასუხს? – დაინტერესდა თინა.
– ამაზე ჩვენ აუცილებლად ვისაუბრებთ, მაგრამ დღეს არა. – თითქოს მძიმე და სერიოზულ თემაზე საუბარს თვი აარიდა მართამ.
– კარგი, მაშინ იმაზე ვისაუბროთ ყველაფერი როგორ დაიწყო. – თინა მიხვდა რომ ამ თემაზე საუბარს შეიძლება მართა ცოტათი მაინც გაემხიარულებინა. – გახსოვს ის დღე როცა ილია პირველად ნახე? – ღიმილით ჰკითხა თინამ.
– არასოდეს, არასოდეს გაქრება ჩემი მეხსიერებიდან ის ლამაზი, ემოციებით სავსე დღე.
– გინდა ყველაფერი მომიყვე? – პატარა ბავშვივით ექცეოდა თინა მეგობარს, თითქოს მართას ყურადღების სხვა რამეზე გადატანას ცდილობდა.
– ჩემს მამიდაშვილს დიტოს, დაბადების დღე ჰქონდა, არ ვიცი საიდან მაგრამ ილიაც მანდ იყო, ვნახე თუ არა მაშინვე ვიფიქრე, რომ სწორედ ესეთ ბიჭს ვინატრებდი ჩემს გვერდით. მერე ყველაფერი თავისით აეწყო, ხშირად მიწევდა მისი ნახვა, თურმე ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, ის იურიდიულ ფაკულტეტზე იყო მე კი – ეკონომიურზე.
– კი მაგრამ შენ ხომ იურისტი ხარ? – გაიკვირვა თინამ.
– ვარ, მაგრამ მე ილიას გაცნობამდე ვსწავლობდი ეკონომიურზე, მერე როცა დავახლოვდით და მივხვდით, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა შემომთავაზა, რომ მეც იურისტი გამოვსულიყავი, რადგან მერე სადმე ერთად დაგვეწყო მუშაობა. – აუხსნა მართამ. – ,,ჩვენ სულ ერთად უნდა ვიყოთ“– ო მეუბნებოდა. – მართას ცრემლებით აევსო თვალები.
– მერე? უნივერსიტეტი რომ დაამთავრეთ აიხდინეთ ოცნება? – თითქოს ამ კითხვით სევდიანი აურის განმუხტვა სცადა თინამ.
– ვერა, ილია ჯარში გაიწვიეს...გაიწვიეს და აღარ დამიბრუნეს... – ვეღარ მოითმინა და ატირდა, ქვითინებდა და თან თინას სთხოვა მისი ბალიშის ქვემოდან ილიას სურათი გამოეტანა. – ამას ახლა ვერ ვხედავ, მაგრამ ვგრძნობ. ეს მაშინ გამომიგზავნა, როცა ჯარში ახალი წასული იყო და ჯარის ფორმით პირველად გადაიღო სურათი, ნახე უკან წარწერაც უნდა ჰქონდეს: ,,ჩემს დიდ სიყვარულს, მართას“ – მაშინ, როცა ვხედავდი მეხსიერებაში ამ სურათზე გამოსახული ილია კარგად ჩამებეჭდა, ისე, რომ იმ წამიდან ვიცოდი არასოდეს ამოვარდებოდა გონებიდან. როცა ჯარიდან პირველად დაბრუნდა სახლში 2 დღით, მაშინვე ჩემს სანახავად გამოქცეულა, მაგრამ მე იმდენად ნაწყენი ვიყავი მის მშობლებზე, რომ ილიაზე ვიყრიდი ჯავრს. რაც ილია ჯარში წავიდა მისი მშობლები გამუდმებით მაკვირდებოდნენ აბა სად წავიდოდი, ვინ მოვიდოდა ჩემთან და ვის დაველაპარაკებოდი ან მივესალმებოდი ქუჩაში. ერთხელაც ჩემი მამიდაშვილი მოვიდა ჩემთან და დიდი ხანი იყო, მერე თავის ძმაკაცს დაურეკა და უთხრა: ,,მართა და მე კინოში ვაპირებთ წასვლას და წამოხვალ?“ – ო. ისიც დათანხმდა და სამივე წავედით. მერე დიტოს დაურეკეს და წავიდა, მე და ვაკომ ფილმის ყურება განვაგრძეთ და როგორცკი ფილმი დასრულდა სახლში წასვლა დავაპირე, ვაკომ გაცილება შემომთავაზა, მითხრა: ,,გვიანია, ღამე მარტო სიარული კი საშიშია და სახლში მიგაცილებ თუ ნებას დამრთავ.“ – ო. საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა, ილიასაც კარგად იცნობდა ვაკო და ვიფიქრე: ,,დიტოს და ილიას მეგობარია და არამგონია ვინმემ სხვანაირად გაიგოს თუ სახლამდე მიმაცილებს“ – თქო. რას ვიფიქრებდი თუ ეს ამბავი ილიას მშობლების ყურამდე მიაღწევდა და ისინიც სხვანაირად იფიქრებდნენ.
– კი მაგრამ ვინ ეუბნებოდა ამ ყველაფერს ილიას მშობლებს? – ცნობისმოყვარედ იკითხა თინამ.
– არ გაუჭირდებოდათ ყველაფრის დაწვრილებით გაგება. – თითქოს ირონიანარევი პასუხი გასცა მართამ მეგობარს. – ილიას ძმას თურმე ჩემი მეზობელი ჰყოლია ცოლად, მეხუთე სართულზე რომ გაგნიძეები ცხოვრობენ გეცოდინება, იმ ოჯახის შვილი. მეც მაშინ გავიგე, როცა ილია ჯარიდან 2 დღით გამოუშვეს და მისაყვედურა ვაკოს ზედმეტი ყურადღება. – მართას ეტყობოდა წყენა ჯერაც არ გადასვლოდა. – საყვედურსაც გააჩნია, ჩემს სიყვარულში და ერთგულებაშიც ეჭვი შეიტანა. მეწყინა, თან ძალიან. ისედაც ვკამათობდით და როცა მისი ეჭვები დაემატა ჩვენს საუბარს ვიჩხუბეთ კიდევაც, ხომ იცი როგორც ხდება, როცა არცერთი მხარე არ თმობს, როცა ორივე თავის პრინციპს ჯიუტად იცავს. წავიდა, გაბრაზებული იყო. მეც არანაკლებ. ის იმაზე ბრაზობდა, ვაკოსთან ერთად კინოში რომ წავედი და მერე სახლში მომაცილა. მე კიდევ იმაზე გავუბრაზდი, რომ მისი მშობლები ასე უნდობლად იყვნენ ჩემს მიმართ განწყობილნი და თან ჩემს სიმართლეში ეჭვი ეპარებოდა და თითოეულ სიტყვას ისე უსმენდა თითქოს ჩემს საუბარს აზრი არ ჰქონდა. წავიდა და მითხრა, რომ როცა რამდენიმე თვის შემდეგ სახლში მეორედ გამოუშვებდნენ ჩემი ნახვის სურვილი არ ექნებოდა. მეც არვიცი სიამაყემ მძლია თუ რა, მაგრამ მეც ვუთხარი: ,,არ მადარდებს იმ ადამიანს, რომელიც სიყვარულს მეფიცება და თან ჩემში ეჭვი ეპარება მოუნდება თუ არა ჩემი ნახვა. უბრალოდ იცოდე, რომ როცა გაარკვევ რა მოხდა სინამდვილეში და პატიების სათხოვნელად დაბრუნდები ჩემთან, მე აღარ მიგიღებ, რადგან არ მინდა მთელი ცხოვრება იმ ადამიანთან გავატარო, რომელსაც შეიძლება პირველივე შესაძლებლობისთანავე ჩემში ეჭვი შეეპაროს, ახლა კი კარგად!“ – თქო. გაშეშდა, ვერაფერი მითხრა, მინდოდა მაგ დროს ჩემი სიტყვები უკან წამეღო, მაგრამ ვიფიქრე: ,,ახლა თუ დავთმობ, მომავალშიც ექნება მსგავს სიტუაციებში ჩემი უკან დახევის იმედი.“ – მეთქი და არაფერი მითქვამს მისთვის, ისე წამოვედი არც გამოვმშვიდობებივარ.
– მას მერე არ გინახავს? – თინას უნდოდა ყველაფერი რაც შეიძლება მალე გაეგო. – ამ ყველაფერს რომ ვისმენ მგონია ფილმს ვუყურებ. – თინას ჩაეღიმა.
– ცხოვრებაც ხომ ერთი საინტერესო ფილმის ნახვაა... – მართამ ისევ რაღაცაზე გააშეშა თვალი და წამწამებზე სისველე შეამჩნია თინამ.
თინამ შეამჩნია მეგობრის თითქოს შეუმჩნეველი ტირილი. ასე ხდება როცა წარსულზე საუბრობ, მითუმეტეს თუ ეს წარსული ამდენ სევდასა და დარდს ინახავს. თინა ხმას არ იღებდა, რადგან არ უნდოდა მართას მისი ტირილისგან ხმაგაბზარული საუბარი მოესმინა. ასე ჩუმად ისხდნენ რამდენიმე წამი, შემდეგ თინა წამოდგა და მეგობარს გამოემშიდობა.
– უკვე აღარ წვიმს, მე წავალ.
– ალბათ ჩემი ტკივილიანი საუბრით დაგღალე... – ღრმად ამოისუნთქა მართამ.
– ეგ მეორედ აღარც კი გაიფიქრო, რამდენი საათია ვსაუბრობთ, სულ გადამავიწყდა, რომ სახლში უნდა წავიდე, მელოდებიან, ინერვიულებენ... – აუხსნა თინამ.
– ჰო, მართალი ხარ... – მართამ თითქოს მეგობრის ნათქვამი დაიჯერა... (არადა თინა მართალს ეუბნებოდა). – არ დაიკარგო როგორც გჩვევია ხოლმე, ხშირად მოდი...
– რამდენიმე დღეში გამოგივლი ისევ... – დააიმედა თინამ – ხშირად დაგირეკავ და ვისაუბროთ ხოლმე.
– კარგი, მაშინ დროებით... – გაუხარდა მართას...
თინამ მართა გადაკოცნა და კიდევ ერთხელ გამოემშვიდობა. დარჩა მართა საკუთარ თავთან მარტო, ისეთი გრძნობა ჰქონდა თითქოს მთელმა სამყარომ ზურგი აქცია, თითქოს დინების საწინააღმდეგოდ უწევდა ცურვა. ცდილობდა არ ეფიქრა წარსულზე, მაგრამ საკუთარ თავს და დიდ სიყვარულს ვერ ერეოდა, არ შეეძლო სხვა რამეზე ფიქრი... სანამ დაწვებოდა მაგიდაზე მომვლელი ექთნის დატოვებული შუშიდან 2–3 აბი დამამშვიდებელი უნდა დაელია, თუმცა რამდენიმე აბის ნაცვლად შუშა გამოცალა და დარჩენილი ტაბლეტები სრულად გადაყლაპა, შემდეგ დაწვა... გაუნძრევლად იწვა და თავქვეშ ამოწყობილი ხელებით სასთუმალს იმაღლებდა. გაფართოებული თვალები კი ჭერისკენ მიეპყრო, ალბათ რაღაცის დანახვას ცდილობდა, თუმცა მისი მზერა მხოლოდ გაურკვეველ სივრცეში იკარგებოდა... შემთხვევიდან 7 თვე იქნებოდა გასული, მზერით აღქმული ბოლო წამები კი ხშირად გაურბენდნე გონებაში კადრებად, თითქოს რაღაც სიუჟეტის აწყობას ცდილობდა მეხსიერება:
,,ღრმა ძილიდან მაღვიძარით დაბრუნება რეალურ სამყაროში... ოთახში შემოჭრილი მზის სხივები, თბილი და ნათელი სხივები... ზანტი და გამოუღვიძებელი ადგომა ლოგინიდან და სააბაზანომდე ზოზინით მისვლა... მალევე ტელეფონის წკრიალი, გაბმული და გამაყრუებელი ხმა... ხრინწიანი, ახალგამოღვიძებული ახალგაზრდა რაღაცაზე გაურკვევლად საუბრობდა... მიუხედავად ამისა ის მაინც გაიგონა, რომ სასწრაფო დახმარების მანქანამ ილია საავადმყოფოში წაიყვანა... მზერაამღვრეული და ნაუცბათევად ჩაცმული მალევე ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს გაჩერებასთან...ტაქსიც გამოჩნდა, მძღოლის უკან ნაჩქარევად მოკალათებული ფეხებს ნერვულად აცანცარებდა და კისრისწაგრძელებით ითვლიდა ასფალტზე თეთრ წყვეტილ ზოლებს... ზოგჯერ, როცა შუბლს სარკიდან არეკლილი მზერა აუწვავდა სარკეს შეხედავდა ხოლმე და ქუთუთოდაბერილი, კუპრივით შავი თვალები ცნობისმოყვარედ აკვირდებოდნენ... ხრინწიანი, თამბაქოს წევისგან დაბოხებული ხმა გაიგონა: ,,მოვედით“... მანქანიდან ფეთით გადმოსულ მართას გაბმული სირენის ხმა არც გაუგონია… გრძნობადაკარგული მართა საკაცით რეანიმაიულ განყოფილებაში გადაიყვანეს... ორთვიანი კომის შემდეგ გონს მოსულმა გოგონამ იკითხა დღე იყო თუ ღამე, რადგან ბნელოდა და ხმაური მაინც ესმოდა, ხმაური ექიმებისა და ექთნების ერთობლივი საუბრისგან გამომდინარე... მართას ხმის გაგონებაზე ყველა გაისუსა. პაციენტი გონს მოვიდა და სანამ ხმა არ ამოიღო ყურადღება არცერთს არ მიუქცევია. მთავარი ექიმი პალატაში იმყოფებოდა როცა მართამ ერთი შეხედვით ადვილი, მაგრამ ძალზედ დამაბნეველი შეკითხვა დასვა.
– ახლახან გათენდა, რატომ? – გაიკვირვა ექთანმა.
მართამ ხმა ვერ ამოიღო, მიხვდა რაც ხდებოდა მის თავს, ხოშკაკალისოდენა ცრემლები საფეთქლების გავლით თმის ძირებში შეუცურდა, ელდანაცემმა თავიც ვერ ასწია რომ წამომდგარიყო და ღონემიხდილივით ისევ პირვანდელ მდგომარეობას დაუბრუნდა. სიმწრით მიმიკები ეცვლებოდა, თვალმოჭუტული განაგრძობდა ქვითინს, თან საბანზე ორივე ხელი მოეჭირა და მუხლებზე გადაჭიმვოდა. ერთ–ერთი ექთანი მივარდა და დამშვიდება სცადა, რათა გააეგო რა ხდებოდა მართას თავს.
– გოგონა მითხარით რატომ ტირით? – მშვიდად და ცნობისმოყვარედ ჰკითხა ექთანმა. სხვები კი პასუხის მოლოდინში გაჩუმებულიყვნენ.
– ღმერთო რატომ, ასე რატომ დამსაჯე!.. – მოსთქვამდა მართა და თან უფალს საყვედურობდა. ექთნის შეკითხვა კი თითქოს არ გაუგონიაო პასუხიც კი არ გასცა.
– თუ არ იტყვით რა მოხდა თქვენს დახმარებას ვერ შევძლებთ. – თითქოს პირობების წაყენება სცადა ექიმმა.
– უფალმა დამსაჯა, დამსახურებულად დამსაჯა. – თითქოს ხვდებოდა რის სანაცვლოდ რა ერგო. – ვიმსახურებდი ალბათ, რადგან თვალის ჩინი წამართვა. – ახლა უკვე ხმამაღლა, მოთქმით ტიროდა მართა.
ექიმების რამდენიმე გაოგნებული მზერა შეეფეთა ერთმანეთს.
– წარმოუდგენელია... – თითქოს აღმოხდა ერთ–ერთ ექთანს.
ოთხივე მართას მივარდნენ და დამშვიდება დაუწყეს, ეუბნებოდნენ, რომ ჯერ ყველაფერი წინაა და წინასწარი ფიქრებითა და დასკვნებით თავს ნუ იტანჯავდა. მართას კი ყველა იმედი გადასწურვოდა, თან არც ილიას მდგომარეობა იცოდა.
რამდენიმესაათიანი ძილიდან გამორკვეული მართა გაფართოებული თვალებით ცდილობდა რამე ლანდის მსგავსი ენახა ოთახში, თუნდაც ვინმეს აჩრდილისთვის მოეკრა თვალი. მხოლოდ უკუნითი სიბნელე და სხვა არაფერი, ეს ის რეალობა იყო რომელზეც წარმოდგენაც არ შეეძლო. მართალია მართა ვერ ხედავდა, მაგრამ სმენა და მგრძნობელობა უფრო გამძაფრებული ჰქონდა. ოთახის ბოლოდან მომავალი ექთნის მძიმე ნაბიჯების ხმა გაიგონა და როგორცკი მოახლოება იგრძნო მაშინვე რამდენიმე სანტიმეტრით მაღლა აიწია და სასაუბროდ მოემზადა.
– ეს ის საავადმყოფოა რომლის წინაც შემთხვევა მოხდა? – უსუსური, ნაზი და ამავდროულად სევდიანი ხმით იკითხა.
– დიახ სწორედ ის საავადმყოფოა. – თბილად უპასუხა ექთანმა.
– რამდენი ხანია რაც აქ ვარ?
– მალე სამი თვე იქნება. რატომ მეკითხებით? – ცნობისმოყვარედ იკითხა ექთანმა.
– როცა შემთხვევა მოხდა აქ ერთი პაციენტის სანახავად მომეჩქარებოდა, ილია მეფიშვილი, ჯარისკაცი. – დაწვრილებით აუხსნა მართამ.
– მეფიშვილი, მეფიშვილი... – თვალებმოჭუტული ექთანი იხსენებდა რამდენიმეთვისუკანდელი პაციენტს. – ჰო გამახსენდა, მეფიშვილი ილია, დიახ ეგ ჩემი პაციენტი იყო. რატომ მეკითხებით? – დაინტერესდა ექთანი.
– როგორ არის, გაწერეს?
– გოგონა თქვენ იმ ჯარისკაცზე საუბრობთ, რომელიც რამდენიმე თვის უკან მიმღებში ისე შემოიყვანეს, რომ ექიმებს გადარჩენის იმედიც არ ჰქონდათ?
– რას ამბობთ ქალბატონო, მე ახალგაზრდა ჯარისკაცზე ვსაუბრობ, რომელიც სულ რაღაც 24 წლისაა. – თითქოს გაურკვევლობას ნათელი მოჰფინა მართამ.
– ილია მეფიშვილი 24 წლის ჯარისკაცი, რომელიც ბაზაზე ხელყუმბარის აფეთქების შედეგად მრავლობით დაზიანებებით სასწრაფო დახმარების ბრიგადამ საავადმყოფოში გადმოიყვანა, რამდენიმე ოპერაციის მიუხედავად მეშვიდე დღეს გარდაიცვალა. – დაწვრილებით და კონკრეტული ფაქტებით აუხსნა ექთანმა.
მართას ხელ–ფეხი გაეყინა, თითქოს ძარღვებში სისხლი გაჩერდა, გულმა კი იმდენად სწრაფად დაიწყო ფეთქვა თითქოს ამოხეთქვას ლამობსო. მართას გაშეშებული თვალებიდან კი ცრემლები ღაპაღუპით ეშვებოდნენ ღაწვებზე. მზერაამღვრეული სახე კი ცივ ოფლს დაეფარა. მართას სული სრულ ვაკუუმში მოექცა. ექთნის ხმა შორიდან ესმოდა, თითქოს სადღაც ორმოში სიღრმით იჯდა და მაღლიდან რამდენიმე ხმის ექო ჩაესმოდა. ისედაც ღონემიხდილი სხეული უფრო დაუმძიმდა და განძრევასაც კი ვერ ახერხებდა.
ექთანმა მთავარი ექიმის ბრძანებით მართას დამამშვიდებელი გაუკეთა, რომელიც რამდენიმე საათს დააძინებდა.
ქუთუთოდამძიმებული თვალები ნელა გაახილა მართამ, მობეზრდა სიბნელე, რომლის მიღმა არც მოსიარულე ლანდები ჩანდა და არც გაშეშებული სილუეტები. ვიღაცის ძალიან ნაცნობ ხმას ჩუმად მოუსმინა და როცა მიხვდა, რომ მისი გამოღვიძება შეუმჩნეველი იყო ნაცნობ ხმასთან გასაუბრებას შეეცადა.
– ვინ არის აქ? – ზოგადად იკითხა მართმ.
– დიტო ვარ, როგორ ხარ? – მართამ მამიდაშვილის მხიარული და ომახიანი ხმა სევდიანი, დაღონებული ბიჭის ხმას მიამსგავსა.
– დიტო... – ცრემლები ვერ დამალა მართამ. – ილიას ვერ მოვუსწარი, მისი ბოლო ამოსუნთქვით გაჟღენთილი ჰაერი ვერ ჩავისუნთქე... – მართა თითქოს მოთქვამდა და ტკივილს დიტოს უზიარებდა.
– არ ვიცი რა ვთქვა, ყველაზე ნაკლებად ილიას სიკვდილს და შენს ამ მდგომარეობაში ნახვას ველოდი. – ხმადაბლა და გაურკვევლად ჩაილაპარაკა დიტომ, თითქოს არ უნდოდა მართას გაეგო მისი ნათქვამი.
– საშინელებაა დიტო, ყველაზე მეტად იმაზე მწყდება გული, რომ ილია ჩემზე ნაწყენი წავიდა ამქვეყნიდან. – მართა სლუკუნებდა და პატარა ბავშვივით ხმამაღლა ტიროდა.
– კარგი დამშვიდდი, შენთვის ნერვიულობა და ასეთი დაძაბვა არ შეიძლება. ტირილითა და ნერვიულობით რამე რო ეშველებოდეს ამ ყველაფერს, დავჯდებოდი და მთელი დღე ვიტირებდი, მაგრამ მომხდარს არაფერი ეშველება. ახლა უნდა გაძლიერდე და რწმენა არ დაკარგო, რომ მხედველობა დაგიბრუნდება. – გაამხნევა დიტომ.
– ამ მდგომარეობაში რწმენის შენარჩუნება მიჭირს... თურმე ყველაფერი დაკარგვის შემდეგ ფასდება, მე კი მხოლოდ ახლა დავრწმუნდი ამ სიტყვების სისწორეში. – მართას სევდიან ხმაში სინანული შეეპარა.
დიტო ჩუმად იჯდა და უსმენდა თუ როგორ ინანიებდა მართა მის შეცდომებს და როგორ ოცნებობდა ერთ შანსზე, რომელსაც ილიასა და მხედველობის დაბრუნებაში გამოიყენებდა. ოცნებობდა დროის უკან დაბრუნებაზე, რათა უახლოესი წარსული შეეცვალა და აწმყო რადიკალურად განსხვავებული ჰქონოდა. ისმენდა მის საყვედურებს უფლისადმი, რომლითაც მართა ,,გულს იფხანდა.“ აკვირდებოდა მართას გაფართოებულ თვალებს, რომელიც გაურკვეველ სივრცეს გაშტერებული მზერით ავსებდა.“
მართა მშვიდ, მარადიულ ძილს მიეცა... როგორც ჩანს დამამშვიდებელმა აბებმა არცისე სწრაფად იმოქმედა რადგან ამდენი რამის გახსენება მოახერხა. წარსულმა ტკივილიანი კვალი დატოვა მართას სულში და მომავალზე ფიქრის საშუალებაც კი არ მისცა. ეგონა, რომ გარდაცვალების წინ ოცნებადქცეულ სურვილებს აისრულებდა, მაგრამ სევდიანმა ამინდმა ამის საშუალება არ მისცა, უნდოდა ილიას საფლავზე წასულიყო და სიცოცხლის ბოლო წამი მარმარილოზე გაყინულ ილიას ღიმილიან მზერასთან ერთად დასრულებულიყო. უნდოდა მისი ბოლო ამოსუნთქვა ილიას საფლავისთვის ეჩუქებინა. წარმოუდგენელი ტკივილი აახლოებდა მის დიდ სიყვარულთან. სიყვარულით გატაცება კი ადამიანს ჩიხში ამწყვდევს, ფიქრის გასაქანს არ აძლევს და ყოველი მისი აზრი ერთ დახურულ რკალში ტრიალებს. მართას ყოველთვის ეგონა, რომ ვერავინ წაართმევდა ვერც წარსულს და ვერც მომავალს, რადგან აცნობიერებდა, რომ ვერავის შეეძლო იმის წართმევა რაც არ გააჩნდა. წარსული მისი საკუთრება იყო, სევდითა და ტკივილით სავსე საკუთრება, რომლის შეცვლაზეც მთელი შვიდი თვე ოცნებობდა, ხოლო მომავალს ისედაც ვერავინ წაართმევდა, რადგან იმედი ჰქონდა, რომ მისი მომავალი ცივი სამარე იყო ილიას საფლავის გვერდზე, რომელიც მან ასე დაჟინებით მოითხოვა. მართასთვის ილიას სიკვდილის შემდგომ უფრო ახლო და მეგობრული გახდა ფიქრი სიკვდილზე, მისთვის სიკვდილი მარადისობა იყო, არამგონია ვინმესთვის ასეთი ბედნიერება ყოფილიყო სიკვდილი, როგორიც მართას წარმოედგინა, მართა რაც უფრო მეტს ფიქრობდა სიკვდილზე, მით უფრო სიახლოვეს გრძნობდა ილიასთან, მას მეტი არც არა უნდოდა რა. ბოლო დღეების განმავლობაში მართა გონებაში ხშირად იმეორებდა გოდერძი ჩოხელის სიტყვებს მოთხრობიდან ,,ადამიანთა სევდა“: ,,რა არის სიცოცხლე? – სიცოცხლე სევდა არის, ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა; რა არის სიკვდილი? – სიკვდილიც სევდა არის, ადამიანად არყოფნის სევდა.“ სწორედ ამ არყოფნის სევდამ გაიტაცა მართა და მობეზრებული ,,ტკბილი სევდა“ ჩაანაცვლა ,,არყოფნის სევდით...“ სწორედ სიკვდილზე ხშირმა ფიქრმა გადააწყვეტინა ილიასთან უფრო დაახლოება, უნდოდა მარადიული სიმშვიდისთვის დაეთმო ტკივილიანი არსებობა, რომელსაც ყველა სიცოცხლეს ეძახდა, მართა კი დარწმუნებული იყო, რომ ადამიანად ყოფნის ,,ტკბილი სევდა“ სიცოცხლე კი არა სიკვდილი იყო, რადგან სხეულს შეფარებული სული მხოლოდ მიწიერი გრძნობებით მაღლდებოდა სასუფევლამდე...
ჩვენი სულის ქოხი ჩვენი სხეულია... როცა სული გაეყრება ხორცს მისთვის მიწიერ ცხოვრებაზე მნიშვნელოვანი ზეციურ სასუფეველში მოხვედრაა...
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 22 ნოემბერი – პარასკევი
* * *
ღრუბლებს შუბლი შეეკრათ, ცაც თითქოს ტირილს აპირებდა, მზე კარგა ხანია აღარც კი გამოჩენილა. ქარიშხლის გმინვა ფანჯრის მიღმა ოთახში გატრუნულ მეგობრებს მყუდრო გარემოს ურღვევდა. ცამ თითქოს ჩანაფიქრი განახორციელაო, რამდენიმე წამში ფანჯრის მინებზე წვიმის წვეთები ახმაურდნენ. წვიმა ხშირად ცვლის განწყობას, გამონაკლისი არც ახლა დაუშვია, მეგობრები უფრო მძაფრად დათრგუნა და ისედაც სევდანარევი საუბარი მეტად დარდიან ნოტაზე განაგრძეს.
– არ მეგონა ჩემს წასვლამდე თუ გაწვიმდებოდა... – თინა წამოდგა და ფანჯარას მიუახლოვდა.
– მაგრამ გაწვიმდა... – მართას გამუდმებით დაბნეული მზერა გაურკვეველ სივრცეს ავსებდა.
ალბათ სიჩუმე ორივეს სიამოვნებდა. თინა ფანჯარას არ შორდებოდა, მინებზე წვიმის წვეთების ვნებიან ცურვას ადევნებდა თვალს, თუ როგორ ხმაურით ეხეთქებოდნენ წვეთები ფანჯრის მინებს და როგორი სინაზით მიემართებოდნენ დაღმით.
– როგორ სწრაფად იქცა ყველაფერი ტკბილ მოგონებად... – მართას ხმაში სინანული შეეპარა. – ცუდია რომ საყვარელი ადამიანის არსებობის პერიოდში ვერ ვაფასებთ მის სიყვარულსა და თანადგომას. თვალი მხოლოდ იმაზე გვიჭირავს იქნებ რამე შეეშალოს ან დააშავოს, რომ მერე ვუსაყვედუროთ. თუ რამეს გვაწყენინებენ მაშინვე სამაგიეროს გადახდაზე ვფიქრობთ ნებისმიერი გზით. საოცარი ის კი არა არის ვის როდის რა დაემართება მოულოდნელად, საოცარი ის უფროა ვინ როდის მიხვდება საკუთარ შეცდომებს და ექნება თუ არა აზრი მათ გამოსასწორებლად ზრუნვას. – მართამ წამოდგომა და თინასთან მისვლა სცადა, მაგრამ როგორცკი რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა საწოლის კიდეს გაჰკრა ფეხი და საწოლზე დაყრდნობით გადაურჩა წაქცევას.
– რატომ არ მითხარი თუ ადგომა გინდოდა, მოვიდოდი და დაგეხმარებოდი. – მზრუნველობის სითბოთი უთხრა თინამ მეგობარს.
– არაფერია, უბრალოდ რამდენიმე წამით ვიფიქრე, რომ მეც შემეძლო დამოუკიდებლად გადაადგილება, მეგონა ეს ოთახი უკვე ზეპირად ვიცოდი, არაუშავს. – მართას ჩაეღიმა და დამნაშავესავით ისევ მის ადგილას დაჯდა.
– მართა ნუ იდანაშაულებ თავს ყველაფერში, უბრალოდ უნდა გახსოვდეს, რომ რაც შენს თავს ხდება შეიძლება დროებითი იყოს და მხედველობა მალე დაგიბრუნდეს. – თითქოს დამშვიდება სცადა, მაგრამ...
– თინა ნუ ცდილობ სხვანაირად დამანახვო ყველაფერი, მირჩევნია რეალობას შევეგუო და გავითავისო, რომ არასოდეს დამიბრუნდება თვალის ჩინი, ეს არის მკა იმ მოსავლისა, რომელიც წარსულში დავთესე...
თინამ ხმა ვერ ამოიღო, ვერ მოძებნა საპასუხო სიტყვები და ყველაფრის თავიდან ბოლომდე მოყოლა შესთავაზა, იფიქრა, რომ იქნებ ამით მაინც შეუმსუბუქდებოდა ის დიდი ტკივილი, რაც მას ასე ძლიერ აწუხებდა.
– რატომ ამბობ ამას? – გაუკვირდა თინას. – რატომ ფიქრობ, რომ წარსულის შეცდომებზე აწმყო გაგებინებს პასუხს? – დაინტერესდა თინა.
– ამაზე ჩვენ აუცილებლად ვისაუბრებთ, მაგრამ დღეს არა. – თითქოს მძიმე და სერიოზულ თემაზე საუბარს თვი აარიდა მართამ.
– კარგი, მაშინ იმაზე ვისაუბროთ ყველაფერი როგორ დაიწყო. – თინა მიხვდა რომ ამ თემაზე საუბარს შეიძლება მართა ცოტათი მაინც გაემხიარულებინა. – გახსოვს ის დღე როცა ილია პირველად ნახე? – ღიმილით ჰკითხა თინამ.
– არასოდეს, არასოდეს გაქრება ჩემი მეხსიერებიდან ის ლამაზი, ემოციებით სავსე დღე.
– გინდა ყველაფერი მომიყვე? – პატარა ბავშვივით ექცეოდა თინა მეგობარს, თითქოს მართას ყურადღების სხვა რამეზე გადატანას ცდილობდა.
– ჩემს მამიდაშვილს დიტოს, დაბადების დღე ჰქონდა, არ ვიცი საიდან მაგრამ ილიაც მანდ იყო, ვნახე თუ არა მაშინვე ვიფიქრე, რომ სწორედ ესეთ ბიჭს ვინატრებდი ჩემს გვერდით. მერე ყველაფერი თავისით აეწყო, ხშირად მიწევდა მისი ნახვა, თურმე ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, ის იურიდიულ ფაკულტეტზე იყო მე კი – ეკონომიურზე.
– კი მაგრამ შენ ხომ იურისტი ხარ? – გაიკვირვა თინამ.
– ვარ, მაგრამ მე ილიას გაცნობამდე ვსწავლობდი ეკონომიურზე, მერე როცა დავახლოვდით და მივხვდით, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა შემომთავაზა, რომ მეც იურისტი გამოვსულიყავი, რადგან მერე სადმე ერთად დაგვეწყო მუშაობა. – აუხსნა მართამ. – ,,ჩვენ სულ ერთად უნდა ვიყოთ“– ო მეუბნებოდა. – მართას ცრემლებით აევსო თვალები.
– მერე? უნივერსიტეტი რომ დაამთავრეთ აიხდინეთ ოცნება? – თითქოს ამ კითხვით სევდიანი აურის განმუხტვა სცადა თინამ.
– ვერა, ილია ჯარში გაიწვიეს...გაიწვიეს და აღარ დამიბრუნეს... – ვეღარ მოითმინა და ატირდა, ქვითინებდა და თან თინას სთხოვა მისი ბალიშის ქვემოდან ილიას სურათი გამოეტანა. – ამას ახლა ვერ ვხედავ, მაგრამ ვგრძნობ. ეს მაშინ გამომიგზავნა, როცა ჯარში ახალი წასული იყო და ჯარის ფორმით პირველად გადაიღო სურათი, ნახე უკან წარწერაც უნდა ჰქონდეს: ,,ჩემს დიდ სიყვარულს, მართას“ – მაშინ, როცა ვხედავდი მეხსიერებაში ამ სურათზე გამოსახული ილია კარგად ჩამებეჭდა, ისე, რომ იმ წამიდან ვიცოდი არასოდეს ამოვარდებოდა გონებიდან. როცა ჯარიდან პირველად დაბრუნდა სახლში 2 დღით, მაშინვე ჩემს სანახავად გამოქცეულა, მაგრამ მე იმდენად ნაწყენი ვიყავი მის მშობლებზე, რომ ილიაზე ვიყრიდი ჯავრს. რაც ილია ჯარში წავიდა მისი მშობლები გამუდმებით მაკვირდებოდნენ აბა სად წავიდოდი, ვინ მოვიდოდა ჩემთან და ვის დაველაპარაკებოდი ან მივესალმებოდი ქუჩაში. ერთხელაც ჩემი მამიდაშვილი მოვიდა ჩემთან და დიდი ხანი იყო, მერე თავის ძმაკაცს დაურეკა და უთხრა: ,,მართა და მე კინოში ვაპირებთ წასვლას და წამოხვალ?“ – ო. ისიც დათანხმდა და სამივე წავედით. მერე დიტოს დაურეკეს და წავიდა, მე და ვაკომ ფილმის ყურება განვაგრძეთ და როგორცკი ფილმი დასრულდა სახლში წასვლა დავაპირე, ვაკომ გაცილება შემომთავაზა, მითხრა: ,,გვიანია, ღამე მარტო სიარული კი საშიშია და სახლში მიგაცილებ თუ ნებას დამრთავ.“ – ო. საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა, ილიასაც კარგად იცნობდა ვაკო და ვიფიქრე: ,,დიტოს და ილიას მეგობარია და არამგონია ვინმემ სხვანაირად გაიგოს თუ სახლამდე მიმაცილებს“ – თქო. რას ვიფიქრებდი თუ ეს ამბავი ილიას მშობლების ყურამდე მიაღწევდა და ისინიც სხვანაირად იფიქრებდნენ.
– კი მაგრამ ვინ ეუბნებოდა ამ ყველაფერს ილიას მშობლებს? – ცნობისმოყვარედ იკითხა თინამ.
– არ გაუჭირდებოდათ ყველაფრის დაწვრილებით გაგება. – თითქოს ირონიანარევი პასუხი გასცა მართამ მეგობარს. – ილიას ძმას თურმე ჩემი მეზობელი ჰყოლია ცოლად, მეხუთე სართულზე რომ გაგნიძეები ცხოვრობენ გეცოდინება, იმ ოჯახის შვილი. მეც მაშინ გავიგე, როცა ილია ჯარიდან 2 დღით გამოუშვეს და მისაყვედურა ვაკოს ზედმეტი ყურადღება. – მართას ეტყობოდა წყენა ჯერაც არ გადასვლოდა. – საყვედურსაც გააჩნია, ჩემს სიყვარულში და ერთგულებაშიც ეჭვი შეიტანა. მეწყინა, თან ძალიან. ისედაც ვკამათობდით და როცა მისი ეჭვები დაემატა ჩვენს საუბარს ვიჩხუბეთ კიდევაც, ხომ იცი როგორც ხდება, როცა არცერთი მხარე არ თმობს, როცა ორივე თავის პრინციპს ჯიუტად იცავს. წავიდა, გაბრაზებული იყო. მეც არანაკლებ. ის იმაზე ბრაზობდა, ვაკოსთან ერთად კინოში რომ წავედი და მერე სახლში მომაცილა. მე კიდევ იმაზე გავუბრაზდი, რომ მისი მშობლები ასე უნდობლად იყვნენ ჩემს მიმართ განწყობილნი და თან ჩემს სიმართლეში ეჭვი ეპარებოდა და თითოეულ სიტყვას ისე უსმენდა თითქოს ჩემს საუბარს აზრი არ ჰქონდა. წავიდა და მითხრა, რომ როცა რამდენიმე თვის შემდეგ სახლში მეორედ გამოუშვებდნენ ჩემი ნახვის სურვილი არ ექნებოდა. მეც არვიცი სიამაყემ მძლია თუ რა, მაგრამ მეც ვუთხარი: ,,არ მადარდებს იმ ადამიანს, რომელიც სიყვარულს მეფიცება და თან ჩემში ეჭვი ეპარება მოუნდება თუ არა ჩემი ნახვა. უბრალოდ იცოდე, რომ როცა გაარკვევ რა მოხდა სინამდვილეში და პატიების სათხოვნელად დაბრუნდები ჩემთან, მე აღარ მიგიღებ, რადგან არ მინდა მთელი ცხოვრება იმ ადამიანთან გავატარო, რომელსაც შეიძლება პირველივე შესაძლებლობისთანავე ჩემში ეჭვი შეეპაროს, ახლა კი კარგად!“ – თქო. გაშეშდა, ვერაფერი მითხრა, მინდოდა მაგ დროს ჩემი სიტყვები უკან წამეღო, მაგრამ ვიფიქრე: ,,ახლა თუ დავთმობ, მომავალშიც ექნება მსგავს სიტუაციებში ჩემი უკან დახევის იმედი.“ – მეთქი და არაფერი მითქვამს მისთვის, ისე წამოვედი არც გამოვმშვიდობებივარ.
– მას მერე არ გინახავს? – თინას უნდოდა ყველაფერი რაც შეიძლება მალე გაეგო. – ამ ყველაფერს რომ ვისმენ მგონია ფილმს ვუყურებ. – თინას ჩაეღიმა.
– ცხოვრებაც ხომ ერთი საინტერესო ფილმის ნახვაა... – მართამ ისევ რაღაცაზე გააშეშა თვალი და წამწამებზე სისველე შეამჩნია თინამ.
თინამ შეამჩნია მეგობრის თითქოს შეუმჩნეველი ტირილი. ასე ხდება როცა წარსულზე საუბრობ, მითუმეტეს თუ ეს წარსული ამდენ სევდასა და დარდს ინახავს. თინა ხმას არ იღებდა, რადგან არ უნდოდა მართას მისი ტირილისგან ხმაგაბზარული საუბარი მოესმინა. ასე ჩუმად ისხდნენ რამდენიმე წამი, შემდეგ თინა წამოდგა და მეგობარს გამოემშიდობა.
– უკვე აღარ წვიმს, მე წავალ.
– ალბათ ჩემი ტკივილიანი საუბრით დაგღალე... – ღრმად ამოისუნთქა მართამ.
– ეგ მეორედ აღარც კი გაიფიქრო, რამდენი საათია ვსაუბრობთ, სულ გადამავიწყდა, რომ სახლში უნდა წავიდე, მელოდებიან, ინერვიულებენ... – აუხსნა თინამ.
– ჰო, მართალი ხარ... – მართამ თითქოს მეგობრის ნათქვამი დაიჯერა... (არადა თინა მართალს ეუბნებოდა). – არ დაიკარგო როგორც გჩვევია ხოლმე, ხშირად მოდი...
– რამდენიმე დღეში გამოგივლი ისევ... – დააიმედა თინამ – ხშირად დაგირეკავ და ვისაუბროთ ხოლმე.
– კარგი, მაშინ დროებით... – გაუხარდა მართას...
თინამ მართა გადაკოცნა და კიდევ ერთხელ გამოემშვიდობა. დარჩა მართა საკუთარ თავთან მარტო, ისეთი გრძნობა ჰქონდა თითქოს მთელმა სამყარომ ზურგი აქცია, თითქოს დინების საწინააღმდეგოდ უწევდა ცურვა. ცდილობდა არ ეფიქრა წარსულზე, მაგრამ საკუთარ თავს და დიდ სიყვარულს ვერ ერეოდა, არ შეეძლო სხვა რამეზე ფიქრი... სანამ დაწვებოდა მაგიდაზე მომვლელი ექთნის დატოვებული შუშიდან 2–3 აბი დამამშვიდებელი უნდა დაელია, თუმცა რამდენიმე აბის ნაცვლად შუშა გამოცალა და დარჩენილი ტაბლეტები სრულად გადაყლაპა, შემდეგ დაწვა... გაუნძრევლად იწვა და თავქვეშ ამოწყობილი ხელებით სასთუმალს იმაღლებდა. გაფართოებული თვალები კი ჭერისკენ მიეპყრო, ალბათ რაღაცის დანახვას ცდილობდა, თუმცა მისი მზერა მხოლოდ გაურკვეველ სივრცეში იკარგებოდა... შემთხვევიდან 7 თვე იქნებოდა გასული, მზერით აღქმული ბოლო წამები კი ხშირად გაურბენდნე გონებაში კადრებად, თითქოს რაღაც სიუჟეტის აწყობას ცდილობდა მეხსიერება:
,,ღრმა ძილიდან მაღვიძარით დაბრუნება რეალურ სამყაროში... ოთახში შემოჭრილი მზის სხივები, თბილი და ნათელი სხივები... ზანტი და გამოუღვიძებელი ადგომა ლოგინიდან და სააბაზანომდე ზოზინით მისვლა... მალევე ტელეფონის წკრიალი, გაბმული და გამაყრუებელი ხმა... ხრინწიანი, ახალგამოღვიძებული ახალგაზრდა რაღაცაზე გაურკვევლად საუბრობდა... მიუხედავად ამისა ის მაინც გაიგონა, რომ სასწრაფო დახმარების მანქანამ ილია საავადმყოფოში წაიყვანა... მზერაამღვრეული და ნაუცბათევად ჩაცმული მალევე ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს გაჩერებასთან...ტაქსიც გამოჩნდა, მძღოლის უკან ნაჩქარევად მოკალათებული ფეხებს ნერვულად აცანცარებდა და კისრისწაგრძელებით ითვლიდა ასფალტზე თეთრ წყვეტილ ზოლებს... ზოგჯერ, როცა შუბლს სარკიდან არეკლილი მზერა აუწვავდა სარკეს შეხედავდა ხოლმე და ქუთუთოდაბერილი, კუპრივით შავი თვალები ცნობისმოყვარედ აკვირდებოდნენ... ხრინწიანი, თამბაქოს წევისგან დაბოხებული ხმა გაიგონა: ,,მოვედით“... მანქანიდან ფეთით გადმოსულ მართას გაბმული სირენის ხმა არც გაუგონია… გრძნობადაკარგული მართა საკაცით რეანიმაიულ განყოფილებაში გადაიყვანეს... ორთვიანი კომის შემდეგ გონს მოსულმა გოგონამ იკითხა დღე იყო თუ ღამე, რადგან ბნელოდა და ხმაური მაინც ესმოდა, ხმაური ექიმებისა და ექთნების ერთობლივი საუბრისგან გამომდინარე... მართას ხმის გაგონებაზე ყველა გაისუსა. პაციენტი გონს მოვიდა და სანამ ხმა არ ამოიღო ყურადღება არცერთს არ მიუქცევია. მთავარი ექიმი პალატაში იმყოფებოდა როცა მართამ ერთი შეხედვით ადვილი, მაგრამ ძალზედ დამაბნეველი შეკითხვა დასვა.
– ახლახან გათენდა, რატომ? – გაიკვირვა ექთანმა.
მართამ ხმა ვერ ამოიღო, მიხვდა რაც ხდებოდა მის თავს, ხოშკაკალისოდენა ცრემლები საფეთქლების გავლით თმის ძირებში შეუცურდა, ელდანაცემმა თავიც ვერ ასწია რომ წამომდგარიყო და ღონემიხდილივით ისევ პირვანდელ მდგომარეობას დაუბრუნდა. სიმწრით მიმიკები ეცვლებოდა, თვალმოჭუტული განაგრძობდა ქვითინს, თან საბანზე ორივე ხელი მოეჭირა და მუხლებზე გადაჭიმვოდა. ერთ–ერთი ექთანი მივარდა და დამშვიდება სცადა, რათა გააეგო რა ხდებოდა მართას თავს.
– გოგონა მითხარით რატომ ტირით? – მშვიდად და ცნობისმოყვარედ ჰკითხა ექთანმა. სხვები კი პასუხის მოლოდინში გაჩუმებულიყვნენ.
– ღმერთო რატომ, ასე რატომ დამსაჯე!.. – მოსთქვამდა მართა და თან უფალს საყვედურობდა. ექთნის შეკითხვა კი თითქოს არ გაუგონიაო პასუხიც კი არ გასცა.
– თუ არ იტყვით რა მოხდა თქვენს დახმარებას ვერ შევძლებთ. – თითქოს პირობების წაყენება სცადა ექიმმა.
– უფალმა დამსაჯა, დამსახურებულად დამსაჯა. – თითქოს ხვდებოდა რის სანაცვლოდ რა ერგო. – ვიმსახურებდი ალბათ, რადგან თვალის ჩინი წამართვა. – ახლა უკვე ხმამაღლა, მოთქმით ტიროდა მართა.
ექიმების რამდენიმე გაოგნებული მზერა შეეფეთა ერთმანეთს.
– წარმოუდგენელია... – თითქოს აღმოხდა ერთ–ერთ ექთანს.
ოთხივე მართას მივარდნენ და დამშვიდება დაუწყეს, ეუბნებოდნენ, რომ ჯერ ყველაფერი წინაა და წინასწარი ფიქრებითა და დასკვნებით თავს ნუ იტანჯავდა. მართას კი ყველა იმედი გადასწურვოდა, თან არც ილიას მდგომარეობა იცოდა.
რამდენიმესაათიანი ძილიდან გამორკვეული მართა გაფართოებული თვალებით ცდილობდა რამე ლანდის მსგავსი ენახა ოთახში, თუნდაც ვინმეს აჩრდილისთვის მოეკრა თვალი. მხოლოდ უკუნითი სიბნელე და სხვა არაფერი, ეს ის რეალობა იყო რომელზეც წარმოდგენაც არ შეეძლო. მართალია მართა ვერ ხედავდა, მაგრამ სმენა და მგრძნობელობა უფრო გამძაფრებული ჰქონდა. ოთახის ბოლოდან მომავალი ექთნის მძიმე ნაბიჯების ხმა გაიგონა და როგორცკი მოახლოება იგრძნო მაშინვე რამდენიმე სანტიმეტრით მაღლა აიწია და სასაუბროდ მოემზადა.
– ეს ის საავადმყოფოა რომლის წინაც შემთხვევა მოხდა? – უსუსური, ნაზი და ამავდროულად სევდიანი ხმით იკითხა.
– დიახ სწორედ ის საავადმყოფოა. – თბილად უპასუხა ექთანმა.
– რამდენი ხანია რაც აქ ვარ?
– მალე სამი თვე იქნება. რატომ მეკითხებით? – ცნობისმოყვარედ იკითხა ექთანმა.
– როცა შემთხვევა მოხდა აქ ერთი პაციენტის სანახავად მომეჩქარებოდა, ილია მეფიშვილი, ჯარისკაცი. – დაწვრილებით აუხსნა მართამ.
– მეფიშვილი, მეფიშვილი... – თვალებმოჭუტული ექთანი იხსენებდა რამდენიმეთვისუკანდელი პაციენტს. – ჰო გამახსენდა, მეფიშვილი ილია, დიახ ეგ ჩემი პაციენტი იყო. რატომ მეკითხებით? – დაინტერესდა ექთანი.
– როგორ არის, გაწერეს?
– გოგონა თქვენ იმ ჯარისკაცზე საუბრობთ, რომელიც რამდენიმე თვის უკან მიმღებში ისე შემოიყვანეს, რომ ექიმებს გადარჩენის იმედიც არ ჰქონდათ?
– რას ამბობთ ქალბატონო, მე ახალგაზრდა ჯარისკაცზე ვსაუბრობ, რომელიც სულ რაღაც 24 წლისაა. – თითქოს გაურკვევლობას ნათელი მოჰფინა მართამ.
– ილია მეფიშვილი 24 წლის ჯარისკაცი, რომელიც ბაზაზე ხელყუმბარის აფეთქების შედეგად მრავლობით დაზიანებებით სასწრაფო დახმარების ბრიგადამ საავადმყოფოში გადმოიყვანა, რამდენიმე ოპერაციის მიუხედავად მეშვიდე დღეს გარდაიცვალა. – დაწვრილებით და კონკრეტული ფაქტებით აუხსნა ექთანმა.
მართას ხელ–ფეხი გაეყინა, თითქოს ძარღვებში სისხლი გაჩერდა, გულმა კი იმდენად სწრაფად დაიწყო ფეთქვა თითქოს ამოხეთქვას ლამობსო. მართას გაშეშებული თვალებიდან კი ცრემლები ღაპაღუპით ეშვებოდნენ ღაწვებზე. მზერაამღვრეული სახე კი ცივ ოფლს დაეფარა. მართას სული სრულ ვაკუუმში მოექცა. ექთნის ხმა შორიდან ესმოდა, თითქოს სადღაც ორმოში სიღრმით იჯდა და მაღლიდან რამდენიმე ხმის ექო ჩაესმოდა. ისედაც ღონემიხდილი სხეული უფრო დაუმძიმდა და განძრევასაც კი ვერ ახერხებდა.
ექთანმა მთავარი ექიმის ბრძანებით მართას დამამშვიდებელი გაუკეთა, რომელიც რამდენიმე საათს დააძინებდა.
ქუთუთოდამძიმებული თვალები ნელა გაახილა მართამ, მობეზრდა სიბნელე, რომლის მიღმა არც მოსიარულე ლანდები ჩანდა და არც გაშეშებული სილუეტები. ვიღაცის ძალიან ნაცნობ ხმას ჩუმად მოუსმინა და როცა მიხვდა, რომ მისი გამოღვიძება შეუმჩნეველი იყო ნაცნობ ხმასთან გასაუბრებას შეეცადა.
– ვინ არის აქ? – ზოგადად იკითხა მართმ.
– დიტო ვარ, როგორ ხარ? – მართამ მამიდაშვილის მხიარული და ომახიანი ხმა სევდიანი, დაღონებული ბიჭის ხმას მიამსგავსა.
– დიტო... – ცრემლები ვერ დამალა მართამ. – ილიას ვერ მოვუსწარი, მისი ბოლო ამოსუნთქვით გაჟღენთილი ჰაერი ვერ ჩავისუნთქე... – მართა თითქოს მოთქვამდა და ტკივილს დიტოს უზიარებდა.
– არ ვიცი რა ვთქვა, ყველაზე ნაკლებად ილიას სიკვდილს და შენს ამ მდგომარეობაში ნახვას ველოდი. – ხმადაბლა და გაურკვევლად ჩაილაპარაკა დიტომ, თითქოს არ უნდოდა მართას გაეგო მისი ნათქვამი.
– საშინელებაა დიტო, ყველაზე მეტად იმაზე მწყდება გული, რომ ილია ჩემზე ნაწყენი წავიდა ამქვეყნიდან. – მართა სლუკუნებდა და პატარა ბავშვივით ხმამაღლა ტიროდა.
– კარგი დამშვიდდი, შენთვის ნერვიულობა და ასეთი დაძაბვა არ შეიძლება. ტირილითა და ნერვიულობით რამე რო ეშველებოდეს ამ ყველაფერს, დავჯდებოდი და მთელი დღე ვიტირებდი, მაგრამ მომხდარს არაფერი ეშველება. ახლა უნდა გაძლიერდე და რწმენა არ დაკარგო, რომ მხედველობა დაგიბრუნდება. – გაამხნევა დიტომ.
– ამ მდგომარეობაში რწმენის შენარჩუნება მიჭირს... თურმე ყველაფერი დაკარგვის შემდეგ ფასდება, მე კი მხოლოდ ახლა დავრწმუნდი ამ სიტყვების სისწორეში. – მართას სევდიან ხმაში სინანული შეეპარა.
დიტო ჩუმად იჯდა და უსმენდა თუ როგორ ინანიებდა მართა მის შეცდომებს და როგორ ოცნებობდა ერთ შანსზე, რომელსაც ილიასა და მხედველობის დაბრუნებაში გამოიყენებდა. ოცნებობდა დროის უკან დაბრუნებაზე, რათა უახლოესი წარსული შეეცვალა და აწმყო რადიკალურად განსხვავებული ჰქონოდა. ისმენდა მის საყვედურებს უფლისადმი, რომლითაც მართა ,,გულს იფხანდა.“ აკვირდებოდა მართას გაფართოებულ თვალებს, რომელიც გაურკვეველ სივრცეს გაშტერებული მზერით ავსებდა.“
მართა მშვიდ, მარადიულ ძილს მიეცა... როგორც ჩანს დამამშვიდებელმა აბებმა არცისე სწრაფად იმოქმედა რადგან ამდენი რამის გახსენება მოახერხა. წარსულმა ტკივილიანი კვალი დატოვა მართას სულში და მომავალზე ფიქრის საშუალებაც კი არ მისცა. ეგონა, რომ გარდაცვალების წინ ოცნებადქცეულ სურვილებს აისრულებდა, მაგრამ სევდიანმა ამინდმა ამის საშუალება არ მისცა, უნდოდა ილიას საფლავზე წასულიყო და სიცოცხლის ბოლო წამი მარმარილოზე გაყინულ ილიას ღიმილიან მზერასთან ერთად დასრულებულიყო. უნდოდა მისი ბოლო ამოსუნთქვა ილიას საფლავისთვის ეჩუქებინა. წარმოუდგენელი ტკივილი აახლოებდა მის დიდ სიყვარულთან. სიყვარულით გატაცება კი ადამიანს ჩიხში ამწყვდევს, ფიქრის გასაქანს არ აძლევს და ყოველი მისი აზრი ერთ დახურულ რკალში ტრიალებს. მართას ყოველთვის ეგონა, რომ ვერავინ წაართმევდა ვერც წარსულს და ვერც მომავალს, რადგან აცნობიერებდა, რომ ვერავის შეეძლო იმის წართმევა რაც არ გააჩნდა. წარსული მისი საკუთრება იყო, სევდითა და ტკივილით სავსე საკუთრება, რომლის შეცვლაზეც მთელი შვიდი თვე ოცნებობდა, ხოლო მომავალს ისედაც ვერავინ წაართმევდა, რადგან იმედი ჰქონდა, რომ მისი მომავალი ცივი სამარე იყო ილიას საფლავის გვერდზე, რომელიც მან ასე დაჟინებით მოითხოვა. მართასთვის ილიას სიკვდილის შემდგომ უფრო ახლო და მეგობრული გახდა ფიქრი სიკვდილზე, მისთვის სიკვდილი მარადისობა იყო, არამგონია ვინმესთვის ასეთი ბედნიერება ყოფილიყო სიკვდილი, როგორიც მართას წარმოედგინა, მართა რაც უფრო მეტს ფიქრობდა სიკვდილზე, მით უფრო სიახლოვეს გრძნობდა ილიასთან, მას მეტი არც არა უნდოდა რა. ბოლო დღეების განმავლობაში მართა გონებაში ხშირად იმეორებდა გოდერძი ჩოხელის სიტყვებს მოთხრობიდან ,,ადამიანთა სევდა“: ,,რა არის სიცოცხლე? – სიცოცხლე სევდა არის, ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა; რა არის სიკვდილი? – სიკვდილიც სევდა არის, ადამიანად არყოფნის სევდა.“ სწორედ ამ არყოფნის სევდამ გაიტაცა მართა და მობეზრებული ,,ტკბილი სევდა“ ჩაანაცვლა ,,არყოფნის სევდით...“ სწორედ სიკვდილზე ხშირმა ფიქრმა გადააწყვეტინა ილიასთან უფრო დაახლოება, უნდოდა მარადიული სიმშვიდისთვის დაეთმო ტკივილიანი არსებობა, რომელსაც ყველა სიცოცხლეს ეძახდა, მართა კი დარწმუნებული იყო, რომ ადამიანად ყოფნის ,,ტკბილი სევდა“ სიცოცხლე კი არა სიკვდილი იყო, რადგან სხეულს შეფარებული სული მხოლოდ მიწიერი გრძნობებით მაღლდებოდა სასუფევლამდე...
ჩვენი სულის ქოხი ჩვენი სხეულია... როცა სული გაეყრება ხორცს მისთვის მიწიერ ცხოვრებაზე მნიშვნელოვანი ზეციურ სასუფეველში მოხვედრაა...
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 22 ნოემბერი – პარასკევი
შემთხვევა და განაჩენი
სასამართლო პროცესი დახურულ კარს მიღმა მიმდინარეობდა და სხდომაზე დასწრების უფლება მხოლოდ ორივე მხარის ოჯახის წევრებსა და იმ ადამიანებს ჰქონდათ ვისი ჩვენებაც მნიშვნელოვანი იყო მოცემულ ვითარებაში.
– თუ შეიძლება ყველანი აბრძანდით, მოსამართლე მობრძანდება. – დარბაზში დამსწრე საზოგადოებას მიმართა პროკურორმა.
პროკურორი 42 წლის ნიკოლოზ ნარიმანიძე გახლდათ. მკაცრ იერს სათვალე გაწონასწორებული და განათლებული ადამიანის იმიჯს სძენდა.
ყველა ფეხზე წამოდგა და მანამ არ დამსხდარან სანამ მოსამართლემ სამი საფეხურით ამაღლებულ ადგილას კუთვნილი სავარძელი არ დაიკავა. ერთ–ერთი ეჭვმიტანილი დარბაზის კუთხეში გისოსებს მიღმა იჯდა და ორი ბადრაგი იცავდა.
– დროა დავიწყოთ საქმის განხილვა. – პროკურორი წამოდგა და გამომძიებელს სთხოვა სიტყვით გამოსვლა. – ბატონო გამომძიებელო გაგვარკვიეთ საქმის ვითარებაში.
გამომძიებელი 38 წლის ირაკლი ალადაშვილი გახლდათ, რომელიც 2 თვის განმავლობაში იძიებდა მოცემულ საქმეს.
ალადაშვილი წამოდგა და აუჩქარებლად, ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა მოსამართლეს მაგიდის მოშორებით, ორ საფეხურზე ამაღლებულ მოაჯირიან ვიწრო ადგილს, სადაც სკამი იდგა. დაჯდა და ჯერ დამსწრე საზოგადოებას გახედა, შემდეგ ნაფიც მსაჯულებს, მოსამართლეს, პროკურორს და ბოლოს ეჭვმიტანილს. ისე დაიწყო საუბარი მისთვის თვალი არ მოუშორებია.
– საქმე 23 წლის ელენე ჯაფარიძის მკვლელობას ეხება. – ახლა უკვე პროკურორს შეხედა გამომძიებელმა. – როგორც გამოძიებამ დაადგინა ელენე ჯაფარიძე 2013 წლის 17 თებერვალს ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით იქნა მოკლული. გარდაცვლილი ეჭვმიტანილის სანდრო კერესელიძის თანამშრომელი გახლდათ, კონკრეტულად მდივანი. – გამომძიებელი წამოდგა და მაგიდას მიუახლოვდა სადაც მოცემული საქმის გამოძიების შედეგები იყო თავმოყრილი. ერთ–ერთი ფურცელი გამოაცურა დასტიდან და საუბარი განაგრძო. – როგორც ბიზნესკომპანიის თანამშრომლები აღნიშნავენ მიუხედავად იმისა, რომ ბატონი კერესელიძე დაოჯახებული ბრძანდებოდა გარდაცვლილთან სასიყვარულო ურთიერთობებს სამსახურში არ მალავდა და ერთადაც გადიოდნენ ხოლმე დაწესებულებიდან. – გამომძიებელმა ეჭვმიტანილის შორიახლოს მჯდომ კერესელიძის მეუღლეს გახედა.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე –კერესელიძის ადვოკატი წამოდგა – გამომძიებელი მის უფლებამოსილებას აჭარბებს და დამნაშავის პირადი ცხოვრების დეტალებს განიხილავს, რაც კანონსაწინააღმდეგოდ მიმაჩნია.
– პროტესტი არ მიიღება. – მოსამართლემ გამომძიებელს თავის მაღლა აწევით ანიშნა, რომ საუბარი განეგრძო.
– ასევე გაგაცნობთ გამოძიების სხვა დეტალებსაც. – კერესელიძის ადვოკატს მიუბრუნდა გამომძიებელი. – როგორც ბიზნესკომპანიის ერთ–ერთი თანამშრომელი გვანცა ბარამიძე მის მიერ მოცემულ ჩვენებაში აღნიშნავს, მისი უფროსი ბატონი კერესელიძე გასაქანს არ აძლევდა გარდაცვლილ ჯაფარიძეს მანამ სანამ მართლა არ შეაყვარა თავი...
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება ქალბატონ ბარამიძის ჩვენება მოვისმინოთ? – მოსამართლემ გამომძიებელს საუბარი შეაწყვეტინა. – იმყოფება თუ არა გვანცა ბარამიძე დარბაზში?
ერთ–ერთი რიგიდან ახალგაზრდა გოგონა წამოდგა, რომელიც სწრაფი ნაბიჯით უახლოვდებოდა ადგილს სადაც უნდა დამჯდარიყო და ჩვენება ხელმეორედ მიეცა. განკუთვნილ ადგილას დაჯდა, პროკურორი მიუახლოვდა და კითხვების დასმა დაუწყო.
– რამდენად ახლო ურთიერთობა გქონდათ გარდაცვლილ ელენე ჯაფარიძესთან?
– ვმეგობრობდით...
– როგორც ჩვენებაში აღნიშნავთ კარგად იცოდით გარდაცვლილის პირადი ცხოვრება...რამდენი ხანია რაც ჯაფარიძისა და კერესელიძის ურთიერთობა ორმხრივი გახდა?
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – წამოდგა კერესელიძის ადვოკატი – პროკურორი ცდილობს ბარამიძე დამნაშავის პირად ცხოვრებაზე აალაპარაკოს.
– პროტესტი მიღებულია. – მოსამართლემ ჩაქუჩის მაგიდაზე რამდენჯერმე დარტყმით დარბაზში ხმაური ჩაახშო. – ბატონო პროკურორო თუ შეიძლება საქმეზე გადადით და კონკრეტული კითხვებით მიმართეთ ქალბატონ ბარამიძეს.
– სად იმყოფებოდით იმ დღეს, როცა მკვლელობა მოხდა? – პროკურორმა მოსამართლის შენიშვნა გაითვალისწინა და ისევ ბარამიძეს მიუბრუნდა.
– სამსახურში, ბევრი საქმე მქონდა და გვიან გამოვედი, მაგრამ როცა მკვლელობა მოხდა მაგ დროს სახლში ვიყავი.
– სანამ გარდაცვლილი სამსახურიდან გავიდოდა ხომ არ იცით რა ხდებოდა მისი სამსახურში ყოფნის დროს მის ირგვლივ?
– ელენეს სამსახურში იმდენად ხშირად ვერ ვხედავდი რამდენადაც სამსახურს გარეთ, რადგან მას ძალიან ბევრი საქმე ჰქონდა და იშვიათად, მხოლოდ შესვენების დროს ვახერხებდი მის ნახვას. ბუფეტშიც ერთად ვსვამდით ხოლმე ყავას და ცოტა გასაუბრებასაც ვახერხებდით, რადგან შესვენება 40 წუთი გრძელდებოდა. იმ დღესაც ასე მოხდა. სანამ ყავის დასალევად ჩავიდოდა გამომიარა და ერთად ჩავედით. ხასიათზე ვერ იყო და როცა მიზეზი ვკითხე მითხრა სანდროსთან ვიჩხუბე წუხელ და დღეს ნორმალურად არც მელაპარაკება, მხოლოდ საქმეზე ვსაუბრობთო. როგორც ელენემ მითხრა ბატონ სანდროსთან ყოფნის დროს მის ყოფილ შეყვარებულს დაურეკავს ელენესთვის და ელენეს უთქვამს რომ ახლა ვერ დაელაპარაკებოდა რადგან დაკავებული იყო, სანდროს კი იმაზე უჩხუბნია, რომ მისი თანდასწრებით ელენემ თავი შეიკავა მასთან ესაუბრა. ელენე სულ წუწუნებდა რომ სანდრო ეჭვიანი იყო და ამის გამო ხშირად ჩხუბობდნენ ისინი.
– ნახეთ თუ არა თქვენი მეგობარი სანამ სამსახურიდან გავიდოდა?
– კი ვნახე. შევთანხმდით, რომ საღამოს ერთმანეთი გვენახა.
– სამსახურიდან მარტო გავიდა თუ ბატონი კერესელიძეც ახლდა?
– არა მარტო იყო. საერთოდ იშვიათად ხდებოდა ელენეს მარტო გასვლა სამსახურიდან, რადგან ელენეს თქმით ბატონი სანდრო ეჭვიანი იყო და მას მარტო იშვიათად ტოვებდა.
– ბატონი კერესელიძე დაოჯახებული რომ არის იცოდა თუ არა ეს გარდაცვლილმა?
– კი იცოდა.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – ადვოკატი უკვე იმდენად გააღიზიანა მისი კლიენტის პირად ცხოვრებაზე საუბარმა კერესელიძის ცოლის თანდასწრებით, რომ მოსამართლის მაგიდას მიუახლოვდა. – უკვე მერამდენედ ცდილობს ბატონი პროკურორი ჩემი კლიენტის პირად ცხოვრებაზე საუბარს?!
– პროტესტი არ მიიღება! დაუბრუნდით თქვენს ადგილს ბატონო ადვოკატო. – მკაცრად უპასუხა მოსამართლემ. – თქვენ კი განაგრძეთ პროკურორო. – მოსამართლემ ისევ ჩაქუჩის მაგიდაზე რამდენჯერმე დარტყმით დარბაზში სიჩუმე მოითხოვა. – განაგრძეთ პროკურორო.
– სად იმყოფებოდით 2013 წლის 17 თებერვალს დაახლოებით 20:00 საათიდან 21:00 საათამდე?
– სახლში ვიყავი და ელენეს ზარს ველოდებოდი, უნდა დაერეკა და მენახა.
– მეტი შეკითხვა არ მაქვს. – პროკურორმა გვანცა ბარამიძის დაკითხვა დაასრულა და ,,ასპარეზი“ დამნაშავის ადვოკატს კახი სიმონიშვილს დაუთმო.
კერესელიძის ადვოკატი გვანცას შორიახლოს დადგა და დაჟინბული მზერით დაიწყო მისი დაკითხვა.
– როგორც პროკურორთან საუბრისას აღნიშნეთ ჯაფარიძის ზარს ელოდით მისი გარდაცვალების პერიოდში დაახლოებით 20:00 საათიდან 21:00 საათამდე. როდის გაიგეთ თქვენი მეგობრის გარდაცვალების შესახებ?
– მისი გარდაცვალებიდან 2 საათში. – გვანცა თითქოს დააბნია ამ შეკითხვამ, არ ელოდა ამ ფაქტის სიზუსტე იყო თუ არა მნიშვნელოვანი ამ საქმეში.
– ოჯახის წევრებზე ადრე შემთხვევის ადგილზე თქვენ საიდან აღმოჩნდით?
– ელენემ რომ არ დამირეკა 21:00 საათის შემდეგ მე დავურეკე, ყურმილი სასწრაფო დახმარების ერთ–ერთმა ექიმმა აიღო და ელენეს ამბავი მითხრა, გარდაცვლილი არ იყო როცა ექიმს ველაპარაკებოდი. სანამ მე საავადმყოფოში მივედი მანამ გარდაიცვალა. ოჯახის წევრებსაც მე გავაგებინე ელენეს ამბავი. – გვანცამ ცრემლები ვერ შეიკავა.
– არის თუ არა იმის ალბათობა, რომ შეიძლება მეორე ეჭვმიტანილიც გამოჩნდეს საქმეში? – სიმონიშვილი ახლა უკვე გამომძიებელს მიუბრუნდა და მისგან დაელოდა პასუხს.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – პროკურორი წამოდგა და ჯერ ნაფიცმსაჯულებს გახედა, შემდეგ მოსამართლეს. – ბატონი სიმონიშვილი არგუმენტის გარეშე, სრულიად უსამართლოდ ცდილობს გამომძიებელი მეორე ეჭვმიტანილის არსებობაში დაარწმუნოს.
-- პროტესტი მიღებულია! – მოსამართლე ადვოკატს მიუბრუნდა – ადვოკატო თუ მეტი შეკითხვა არ გაქვთ შეგიძლიათ თქვენს ადგილს დაუბრუნდეთ, რის შემდეგაც გამომძიებელი განაგრძობს საუბარს.
ადვოკატს ხმა არ ამოუღია ისე დაიკავა კუთვნილი ადგილი მისი კლიენტის გვერდით.
გამომძიებელი წამოდგა და ბარამიძის გასტუმრების შემდეგ საუბარი განაგრძო.
– როგორც გამოძიებისთვის გახდა ცნობილი ამ ფაქტს ჰყავს თვითმხილველი, რომელმაც სასამართლოზე ჩვენების მიცემისგან თავი შეიკავა, რადგან სიბნელის გამო მის მიერ ნანახის სიზუსტეში არ არის დარწმუნებული, თუმცა ის ესწრება სხდომას. ასევე ცნობილი ხდება ის ფაქტიც რომ კერესელიძე დაკავებამდე მიმალვას ცდილობდა, რაც ეჭვს იწვევს მის უშუალო მონაწილეობას ჯაფარიძის მკვლელობაში.
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება მტკიცებულებები წარმოგვიდგინეთ იმასთან დაკავშირებით, რომ ბრალდებული მიმალვას ცდილობდა. – ადვოკატმა გამომძიებელს საუბარი შეაწყვეტინა.
რამდენიმეწუთიანი პაუზის შემდეგ გამომძიებელმა ადვოკატს არადამაკმაყოფილებელი პასუხი გასცა.
– ვინც ეს ინფორმაცია მომაწოდა დარბაზში არ იმყოფება ბატონო ადვოკატო, მაგრამ თუ საჭირო გახდა რამდენიმე საათში მას სასამართლო დარბაზში მოიყვანენ.
– ბატონო მოსამართლე, ვფიქრომ გამომძიებლის ბრალდება ეჭვმიტანილის მიმალვის მცდელობის შესახებ სრულყოფილად გამოძიებული არ არის და ბატონ ალადაშვილს არააქვს უფლება დასაბუთების გარეშე ბრალდებულს მდგომარეობა დაუმძიმოს. – ადვოკატმა კმაყოფილებით განუმარტა მოსამართლეს მისი მოსაზრება.
– ბატონო მოსამართლე ვიმეორებ, რომ თუ აუცილებელი გახდა ის ადამიანი რამდენიმე საათში გამოცხადდება სხდომაზე ამ ინფორმაციის დასადასტურებლად. – გამომძიებელმა ისე წარმოსთქვა ეს სიტყვები ადვოკატისთვის თვალიც არ მოუშორებია.
მოსამართლემ დარბაზში ატეხილი აურზაური მაგიდაზე ჩაქუჩის რამდენჯერმე დარტყმით ჩაახშო და გამომძიებელს საუბრის გაგრძელება სთხოვა, ადვოკატი კი იმით დაამშვიდა, რომ ამ ფაქტს განაჩენის გამოტანისას გაითვალისწინებდა.
– გამოძიებამ ასევე დაადგინა, რომ გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე ეჭმიტანილ სანდრო კერესელიძესგან იყო ფეხმძიმედ. ამ ფაქტს გარდაცვლილის და ემა კერესელიძე ადასტურებს. მის იერ მოცემულ ჩვენებაში ნათქვამია, რომ როცა კერესელიძემ გაიგო, რომ გარდაცვლილი ჯაფარიძე მისგან ბავშვს ელოდებოდა, ის აიძულებდა ჯაფარიძეს ბავშვი მოეცილებინა, რაც მის მიერ ჩადენილ დანაშაულს ორმაგად მძიმეს ხდის. გარდაცვლილის და ემა ჯაფარიძე კი ეჭვობს, რომ სწორედ ეს გახდა მიზეზი მისი დის ელენე ჯაფარიძის მკვლელობისა.
პროკურორმა გარდაცვლილის და ემა ჯაფარიძე გამოიძახა დასაკითხად.
– თქვენ მიერ მოცემულ ჩვენებაში წერია თქვენი ეჭვის შესახებ, რომ თქვენი დის მკვლელობის მიზეზი მისი ორსულობა იყო...
– დიახ, ჩემი და უკვე ორი თვის ორსული იყო როცა მე მითხრა. მას ეშინოდა, რადგან სანდრო ამ ბავშვის მოშორებას აიძულებდა, ეს კი მის სურვილს ეწინააღმდეგებოდა. იმ ღამეს მითხრა სანდრომ დამირეკა და უნდა გავიდე, სალაპარაკო გვაქვსო, მითხრა მალე დავბრუნდები აქვე, უბანში ვიქნებითო. როცა დაიგვიანა დავურეკე და არ მპასუხობდა უკვე თორმეტი ხდებოდა და ელენე არ ჩანდა. რამდენჯერმე ვცადე დაკავშირება თუმცა უშედეგოდ, არავინ იღებდა ყურმილს, შემდეგ კი ელენეს მეგობარმა, გვანცამ შეგვატყობინა, რომ ელენე საავადმყოფოში იყო. ის ჩვენს მისვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე გარდაიცვალა.
– ჩვენებაში ამბობთ რომ თქვენი და სანდრო კერესელიძემ მოკლა, თუმცა მან იცოდა, რომ გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე მისგან ბავშვს ელოდებოდა...
– დიახ! დანით რამდენიმე ჭრილობა მიაყენა სხეულის სხვადასხვა ნაწილში. ჩემი დის სხეული ვნახე და ნანახმა მოლოდინს ბევრად გადააჭარბა, მას ორი ჭრილობა ჰქონდა მუცლის არეში, ერთიც გულმკერდის არეში. განსაკუთრებული სისასტიკით გაუსწორდა ჩემს დას და მოვითხოვ უმკაცრესად დაისაჯოს ჩადენილი დანაშაულისათვის.
– ბატონო მოსამართლე გარდაცვლილის დის, ემა ჯაფარიძის ჩვენება ყველამ მოისმინა. როგორც ირკვევა ბატონი სანდრო კერესელიძე ეჭვმიტანილად აღარ ითვლება, ის დამნაშავეა. მე შეკითხვები აღარ მაქვს.
– ბრალდებულის ადვოკატს ხომ არ სურს გარდაცვლილის დასთან საუბარი? – მოსამართლე ამ შეკითხვით ადვოკატს მიმართავდა.
ადვოკატი წამოდგა და გარდაცვლილის დას მიუახლოვდა. შემდეგ მოსამართლეს ახედა და განუცხადა, რომ რამდენიმე კითხვა მასაც ჰქონდა.
– თუ გახსოვთ პირველად რომელ საათზე დაურეკეთ თქვენს დას?
– ზუსტად არ მახსოვს ასე ათი–თერთმეტის ნახევარი იქნებოდა.
– მკვლელობა ცხრიდან ათ საათამდე მოხდა. თქვენმა დამ გითხრათ რომ მალევე ამოვიდოდა, თან ახლოს იყო, იქნებ მაშინ მოხდა მკვლელობა, როცა მასთან ბატონი კერესელიძე არ იმყოფებოდა. ვგულისხმობ დროს, როცა მათი შეხვედრა უკვე დასრულებული იყო.
– არამგონია. რადგან მკვლელობის მოტივი სწორედ კერესელიძეს ჰქონდა და ჩემი დაც ბოლოს სწორედ კერესელიძესთან იყო! – მტკიცედ და მკაცრად განუცხადა ემამ ადვოკატს.
– ბატონო მოსამართლე მე მეტი შეკითხვა არ მაქვს. ვფიქრობ დროა ეჭვმიტანილს მოვუსმინოთ.
– დიახ, რა თქმა უნდა. თუ შეიძლება ბატონი კერესელიძე მობრძანდეს ჩვენების მისაცემად. – გამოაცხადა მოსამართლემ.
კერესელიძე წამოდგა და მძიმედ, ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა იმ ადგილს სადაც უნდა დამჯდარიყო და ჩვენება მიეცა. ბოლო შანსი ჰქონდა, ან თავს გაიმართლებდა და მის სიტყვებს დაამტკიცებდა, ან ბრალი დაუმტკიცდებოდა და დიდი ხნით მოუწევდა პატიმრობაში ყოფნა.
პროკურორი წამოდგა და ბრალდებულის დასაკითხად მოემზადა.
– სად იმყოფებოდით 21:00–დან 22:00 საათამდე? – პროკურორი ფიქრობდა, რომ ფორმალურად უსვამდა კერესელიძეს შეკითხვას, რადგან დარწმუნებული იყო რომ ჯაფარიძე კერესელიძის მიერ იყო მოკლული. – გაითვალისწინეთ, რომ ცრუ ჩვენების მიცემის შემთხვევაში სასჯელი დაგიმძიმდებათ.
– სახლში. – მოკლედ უპასუხა სანდრომ.
– თუ გახსოვთ რომელ საათზე დასრულდა თქვენი და გარდაცვლილი ჯაფარიძის შეხვედრა?
– ზუსტად არ მახსოვს, მემგონი ცხრის ნახევარი იყო. – ეჭვით თქვა სანდრომ.
– სად მიმდინარეობდა საუბარი?
– მანქანაში ვსაუბრობდით.
– გარდაცვლილის და ამბობს, რომ ელენე ჯაფარიძე თქვენგან ბავშვს ელოდებოდა.
– დიახ, ვადასტურებ.
– და თქვენ მის მოშორებას აიძულებდით, რაც მის სურვილს ეწინააღმდეგებოდა.
– მე დაოჯახებული ვარ და არ მინდაოდა ამ ამბავს ჩემი ცოლის ყურამდე მიეღწია და ოჯახი დამნგრეოდა. – თითქოს თავის გამართლებას ცდილობდა სანდრო.
– ანუ აღიარებთ, რომ გარდაცვლილს აბორტის გაკეთებას აიძულებდით?
– ბატონო მოსამართლე პროტესტს ვაცხადებ, პროკურორი ცდილობს ჩემს კლიენტზე ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინოს და გამოძიებისთვის სასურველი პასუხი ათქმევინოს.
– პროტესტი არ არის მიღებული. განაგრძეთ ბატონო პროკურორო.
– მადლობთ. თუ შეიძლება პასუხი გამეცით დასმულ შეკითხვაზე ბატონო კერესელიძე.
– არ ვაიძულებდი, უბრალოდ ვურჩიე, რადგან ეს ორივესთვის საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა.
– და როცა არ დაგემორჩილათ მას დანით რამდენიმე ჭრილობა მიაყენეთ?..
– მე დანას არ ვატარებ, შესაბამისად მე მას ვერ მოვკლავდი.
– შეგიძლიათ დაამტკიცოთ რომ დანას არ ატარებდით და იმ ღამესაც არ გქონდათ?
– მოწმეები არ არსებობენ და მე არ მიჯერებთ, როგორ უნდა დაგიმტკიცოთ?
სანდრომ შეკითხვას დუმილით უპასუხა.
– გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე სახლამდე მიაცილეთ? – პროკურორმა ბრალდებულის დუმილს ყურადღება არ მიაქცია და ახლა მისგან ახალი შეკითხვის პასუხს დაელოდა.
– არა, მან მითხრა, რომ მარტო ყოფნა და ფიქრი უნდოდა. თქვა, რომ თავისით წავიდოდა სახლში.
– და თქვენც მაშინვე დათანხმდით... – პროკურორმა ახლა უკვე ირონიულად დაიწყო საუბარი.
– ვიკამათეთ და როცა სახლში მოინდომა წასვლა გაცილება შევთავაზე, მაგრამ მითხრა მარტო ყოფნა მინდა ყველაფერზე უნდა დავფიქდეო. მეც დავთანხმდი და წამოვედი.
– შელაპარაკება რა მიზეზით მოხდა?
– პირად საკითხზე ვიკამათეთ. – თითქოს თავი აარიდა პასუხს სანდრომ.
– კონკრეტულად? – არ ეშვებოდა პროკურორი.
– დუმილის უფლებას გამოვიყენებ ამ შემთხვევაშიც.
– ბატონო მოსამართლე მე შეკითხვები არ მაქვს.
– ბრალდებული თავის ადგილს დაუბრუნდეს!.. – გამოაცხადა მოსამართლემ.
დარბაზში მსხდომთაგან ერთ–ერთი წამოდგა და სიტყვის წარმოთქმის უფლება მოითხოვა. მოსამართლე დათანხმდა. ქალბატონმა მოსამართლის მაგიდასთან გადმოინაცვლა და ხალხისკენ შემობრუნდა.
– მე ლიკა მათიაშვილი ვარ. ბიზნესცენტრის თანამშრომელი. მინდა გაცნობოთ, რომ სანამ ბატონი სანდრო სამსახურიდან გავიდოდა მასთან მისი მეუღლე ქალბატონი ნათია ქვრივიშვილი იყო მოსული, რომელმაც ბატონი სანდროს კაბინეტის კარი დაუკითხავად, კაკუნის გარეშეც გააღო. რამდენიმე წუთში კი კაბინეტიდან გამოვიდნენ და გასასვლელისკენ გაემართნენ. ისინი თითქოს კამათობდნენ, ხმადაბლა, თუმცა შესამჩნევად. მათი საუბარი სერიოზული ჩხუბით დასრულდა, თუმცა ფიზიკური შეურაცხყოფა ბატონ სანდროს მეუღლისთვის არ მიუყენებია. შემდეგ ბატონმა სანდრომ დატოვა ქალბატონი ნათია ეზოში. როგორცკი ბატონი სანდრო გავიდა ეზოდან ქალბატონი ნათია მას უკან გაჰყვა თავისი მანქანით, შემდეგ რა მოხდა არ ვიცი. ვფიქრობ ეს ფაქტი გამოძიებისთვის მნიშვნელოვანია. – განაცხადა სხდომაზე მათიაშვილმა.
გამომძიებელმა და პროკურორმა ერთმანეთს გადახედეს. ნარიმანიძე წამოდგა და მოსამართლეს ქვრივიშვილის დაკითხვა შესთავაზა, რაზეც მოსამართლემ თანხმობა განაცხადა. ნათია ქვრივიშვილი კი დასაკითხად გამოიძახეს.
– ქალბატონო ნათია თუ შეიძლება გამობრძანდით ჩვენების მისაცემად. – პროკურორმა ახლა უკვე ეჭვმიტანილის მეუღლეს, ნათია ქვრივიშვილს მიმართა.
ქვრივიშვილი დაბნეულობისგან გონს ვერ მოეგო რა ხდებოდა, თითქოს რაღაცის ეშინოდა, რატომღაც არ უნდოდა გამოსვლა და პროკურორის კითხვებზე პასუხის გაცემა, მოსამართლის დაჟინებული მზერა თითქოს საფრთხეს უქმნიდა მის თავისუფლებას. დამნაშავე არ იყო მაგრამ თავი უნდა ემართლებინა პროკურორის წინაშე, თუ რატომ გაჰყვა მეუღლეს უკან. ადგა და იმ ადგილისკენ წავიდა სადაც სულ რამდენიმე წუთის წინ ეჭვმითანილი, მისი მეუღლე სანდრო კერესელიძე იჯდა. სწრაფად დაჯდა და დაელოდა პროკურორის დამაბნეველ დაკითხვას.
– რა შეგიძლიათ მითხრათ იმ დღის შესახებ, როცა შემთხვევა მოხდა?
– ბევრს ვერაფერს გეტყვით. როცა გავიგე რომ გარდაცვლილს და მის მდივანს სასიყვარულო ურთიერთობა აკავშირებდათ და თან გარდაცვლილი მისგან ორსულადაც იყო ამ ინფორმაციამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა, ჩემს მეუღლეს სამსახურში განაწყენებულმა მივაკითხე. ჯერ კაბინეტში, შემდეგ ეზოში ვსაუბრობდით, ვიკამათეთ და ის წავიდა. მაინტერესებდა სად წავიდოდა და რამდენიმე წამში უკან გავყევი, ვეჭვობდი, რომ მისი საყვარლის სანახავად წავიდა, სწორედაც ვეჭვობდი. სანდრო მის საყვარელს შეხვდა და როცა მანქანაში ჩასხდნენ მე იქაურობას გავეცალე.
– დანაშაულის ადგილას შეხვდნენ ისინი ერთმანეთს?
– დიახ, სწორედ იმ ადგილას. – ნათია ანერვიულდა. სწრაფად პასუხობდა პროკურორის კითხვებს, თითქოს დაკითხვის დასრულებას ჩქარობდა.
– ქალბატონო ნათია ხომ არ გახსოვთ რომელი საათი იქნებოდა, როცა თქვენი მეუღლე და გარდაცვლილი ერთად ნახეთ? – პროკურორი თითქოს ნათიას სიტყვებს ეჭვით უსმენდა და შესაბამის კითხვებს უსვამდა.
– არა, დრო არ შემიმოწმებია. – მოკლე და კონკრეტული პასუხი გასცა ნათიამ პროკურორს.
– საინტერესო ის ფაქტი უფროა, რომ გამოძიებისთვის ეს ინფორმაცია დღემდე ცნობილი არ გამხდარა. – ახლა უკვე მოსამართლეს შეხედა ნარიმანიძემ და ნათიას შემდეგი კითხვა დაუსვა.
– სად იყავით დროის იმ მონაკვეთში, როცა დანაშაული მოხდა?
– სახლში.
– შეუძლია ამ ფაქტის დამოწმება ვინმეს?
– არა.
– როგორც ვიცი თქვენთან ბრალდებულის და სალომე კერესელიძეც და დედათქვენი ქალბატონი ლია გოგოლაძე ცხოვრობს. როცა სახლში მიხვედით არცერთი არ დაგხვედრიათ? – ნარიმანიძემ თვალები მოჭუტა და სათვალის ზემოდან ისევ ეჭვით შეხედა ქვრივიშვილს.
– არა, სალომე როგორც ვიცი მეგობარს უნდა შეხვედროდა და სახლში არ დამხვედრია. დედაჩემი კი ქალაქში საერთოდ არ იო იმ დღეს.
– ანუ როცა სახლში მიხვედით არავინ იყო?
– ხომ გითხარით სახლში როცა მივედი არავინ დამხვედრია.
– მე კითხვები აღარ მაქვს.
პროკურორი მის ადგილს დაუბრუნდა და მოსამართლემ დამნაშავის ადვოკატს მიმართა.
– დაცვის მხარეს ხომ არ აქვს კითხვები ქვრივიშვილთან?
– არა ბატონო მოსამართლე.
პროკურორი წამოდგა, ჯერ ნაფიც მსაჯულებს შეხედა, შემდეგ მოსამართლეს და ბოლოს გამომძიებელს მოუბრუნდა.
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება მოწმის ჩვენება მოვისმინოთ...
– მოწმე ჩვენების მიცემისგან თავს იკავებს, რადგან მის მიერ ნანახში არ არის დარწმუნებული.
– ბატონო მოსამართლე ვფიქრობ მოწმის ჩვენება აუცილებელია, მასთან კითხვები მაქვს, რამაც შეიძლება ბევრ რამეს მოჰფინოს ნათელი. – გამომძიებელთან უშედეგო მოთხოვნამ ნარიმანიძე მოსამართლისთვის ნების დართვის თხოვნამდე მიიყვანა.
– თუ შეიძლება მოწმე გამოცხადდეს დასაკითხად. – რამდენიმეწამიანი პაუზის შემდეგ გამოაცხადა მოსამართლემ.
– ჩვენების მისაცემად ხათუნა ამირეჯიბს ვიძახებთ. – გამომძიებელი წამოდგა და დარბაზში მსხდომთ მოუბრუნდა.
მარცხენა მხარის შუა რიგიდან ქალბატონი გამოვიდა იქნებოდა 40–45 წლის. პროკურორსა და ადვოკატს ჩაუარა და განკუთვნილ ადგილას დაჯდა.
პროკურორმა რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა მოწმისკენ და პერანგის საყელო შეისწორა, თითქოს რაღაც დიდი მოვლენისთვის შეემზადა.
– ქალბატონო ხათუნა როგორ აღმოჩნდით დანაშაულის ადგილის მიმდებარე ტერიტორიაზე?
– იმ ბაღის წინ სადაც დანაშაული მოხდა ჩემი მაღაზიაა. თანამშრომლებმა ანგარიში ჩამაბარეს და წავიდნენ. საღამოობით მე ვრჩები ხოლმე მაღაზიაში და დახურვისას ჩემი შვილი ჩამოდის. მაღაზია ჩემი სახლის ქვემოთაა. როგორც გითხარით მაღაზიაში ვიყავი და თანამშრომლებიც წასულები იყვნენ, კლიენტს მოვემსახურე, რაც რამდენიმე წამს გრძელდებოდა, შემდეგ მაღაზიის ფანჯარასთან მივედი და წინ გავიხედე, ჩამი ჩუმი არ ისმოდა, ციოდა და ჯერ ბაღში აღარავინ იყო, მხოლოდ შავი ჯიპი იდგა, მარკა არ მახსოვს, დიდად ვერ ვერკვევი მანქანებში. კარგად ჩანდა ქალი და მამაკაცი როგორ კამათობდნენ, დავინტერესდი და თვალი არ მომიშორებია, შემდეგ კლიენტი შემოვიდა და როცა მორიგი მყიდველიც გავისტუმრე ისევ გავიხედე იმ მხარეს, თუმცა მანდ მხოლოდ გოგო იდგა, იქვე მდგარ ბაღის სკამზე ჩამოჯდა, ლამპიონი არ ენთო იმ სკამთან. მაშინვე ვიღაც მიუახლოვდა, მე კარგად ვერ დავინახე ქალი იყო თუ კაცი, მაგრამ რამდენჯერმე რომ დაარტყა ვნახე, შემდეგ როცა ეს გოგონა წაიქცა ის პიროვნება გაიქცა, თვალი გავაყოლე და ვნახე რომ მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად წავიდა იმ ადგილიდან, თუმცა ეს ის მანქანა არ იყო, რომლშიც ეს გოგო ვიღაც კაცთან კამათობდა. მე მაღაზიის კარს მივვარდი, გარეთ ვერ გავდიოდი რადგან მაღაზიას ვერ დავტოვებდი და თან არ მეგონა გოგონაზე თავდასხმა მისი სიკვდილის მიზეზი თუ იქნებოდა, ეს მხოლოდ მაშინ გავიგე როცა სასწრაფო დახმარების მანქანა მოვიდა. პატრული უკვე დანაშაულის ადგილზე იყო და ყვითელი ლენტით შემოღობა ის ადგილი. ჩემი შვილიც მალევე მოვიდა და მკითხა თუ რა ხდებოდა, მე როგორცკი ის დავინახე მაშინვე გზა გადავკვეთე და მივედი იმ ადგილას თუმცა გოგონა უკვე წაყვანილი იყო, პატრულის თანამშრომელი კი არავის უშვებდა ლენტს იქეთ.
– საკმაოდ საინტერესო ინფორმაციაა. როგორც ჩანს ან დამნაშავემ მანქანა გამოცვალა დაბრუნებისას, რაც არამგონია, რადგან ამისთვის საკმარისი დრო არ ჰქონდა, ან საქმეში ახალი ადამიანი გამოჩნდა, რომელიც შესაძლოა ქალი იყოს. – პროკურორმა ნათიას გახედა და მალევე გადაინაცვლა მისმა მზერამ მოსამართლეზე.
– ბატონო მოსამართლე როგორც ჩანს საქმეში ახალი გარემოებები იქმნება. – პროკურმა პერანგის საყელო შეისწორა. – როგორც ქალბატონი ხათუნა ამირეჯიბი ამბობს მან გაურკვევლად, თუმცა სილუეტის სახით მაინც დაინახა როგორ მიუახლოვდა ქალი გარდაცვლილ ელენე ჯაფარიძეს და რამდენიმე დარტყმა მიაყენა, როგორც ვიცით ეს დარტყმა ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით მოხდა. ჩნდება კითხვა: – ჰყავდა თუ არა მტერი გარდაცვლილს და კონკრეტულად რა მიზნით უნდა გაემეტებინა სასიკვდილოდ 23 წლის ახალგაზრდა? თუმცა ამ კითხვაზე პასუხი ვერავინ გაგვცა. რადგან ახალმა ვითარებამ თავდაყირა დააყენა გამოძიებული ფაქტებით ჩამოყალიბებული საქმე, რომლის ეჭვმიტანილიც სანდრო კერესელიძე გვეგონა, ახლა უკვე ხელახალი გამოძიების ჩატარება ხდება საჭირო, თუმცა თუ ნამდვილი დამნაშავე დარბაზში იმყოფება და დანაშაულს აღიარებს მას აუცილებლად შეუმსუბუქდება დანაშაული. ხოლო თუ ამ შეთანხმებას ვერ მივაღწევთ ის კანონის მთელი სიმკაცრით დაისჯება. – პროკურორმა ხმას სიმკაცრე გაურია და თვალი გააპარა ეჭვმიტანილ სანდრო კერესელიძესა და მის უკან მჯდომ მის მეუღლისკენ.
ნათია დაიბნა, აფორიაქდა და ეს დაეტყო კიდევაც, რამაც პროკურორი კიდევ უფრო დააეჭვა.
– თუ ვინმეს სურს აღიარებითი ჩვენების მოცემა ჩვენ მზად ვართ მოვუსმინოთ და პირობას ვიძლევით რომ მას გამოძიებასთან თანამშრომლობისა და დანაშაულის აღიარებისთვის სასჯელი შეუმსუბუქდება. – ახლა უკვე ქვრივიშვილის გასაგონად თქვა პროკურორმა, რადგან დიდი ეჭვი ჰქონდა, რომ დამნაშავე სანდრო კერესელიძის მეუღლე, ნათია ქვრივიშვილი იყო, თუმცა მის გამოსააშკარავებლად საკმარისი მტკიცებულებები არ ჰქონდა.
ნათია უხერხულად იშმუშნებოდა, თითქოს ადგილს ვერ პოულობდა, რაც პროკურორისთვის შეუმჩნეველი არ ყოფილა. ნარიმანიძე კი დაჟინებით აკვირდებოდა მის ყოველ მოძრაობას, თითქოს სუნთქვასაც კი უკონტროლებდა სათვალის მაღლიდან მოჭუტული თვალებით ცქერისას. ნათიას უკვე პროკურორი იმდენად აღიზიანებდა, რომ ზიზღის მთელი გრძნობით უყურებდა მას. მოსამართლე კი ყურადღებით აკვირდებოდა პროკურორისა და ქვრივიშვილის „მზერათა თამაშს“.
– ღირსი იყო, ზუსტადაც დამსახურებულად მიიღო, რა ეგონა, რომ ჩემს ქმარს თუ შვილს გაუჩენდა სანდრო მე მიმატოვებდა და მაგ აღვირახსნილ ქუჩის ქალს მოიყვანდა ცოლად?! – ნათიასთვის პროკურორის მზერის გავლენამ იმდენად იმოქმედა, რომ ქვრივიშვილს ნერვებმა უმტყუნეს და ყველაფერი წამოსცდა რაც გულში ჰქონდა, ხოლო მის აღიარებას რომ მიხვდა იმდენად გვიანი იყო გონს მოსული ქვრივიშვილი უკვე განსასჯელის სკამზე იჯდა.
ინსტიქტურად იმ ადგილს გახედა სადაც სანდრო იმყოფებოდა და ელდა ეცა გისოსებს მიღმა სანდრო რომ არ იჯდა, ის ზუსტად იმ ადგილას დამჯდარიყო სადაც აღიარებამდე ნათია.
– 24 წლის ნათია ქვრივიშვილი მისი აღიარების საფუძველზე დამნაშავედ ითვლება 2013 წლის 17 თებერვალს მომხდარ მკვლელობაში. – ახლა უკვე სიამაყით გამოაცხადა პროკურორმა. სიამაყით იმიტომ, რომ თითქმის შეუძლებელ სიტუაციაში მან ქვრივიშვილი იმ მდგომარეობამდე მიიყვანა, რომ ყველაფერი რაც სინამდვილეში მოხდა მისივე აღიარებით ჩვენებაში ეთქვა, რომ სინამდვილეში ახალგაზრდა ქალბატონის ელენე ჯაფარიძის მკვლელი მისი მეუღლე სანდრო კერესელიძე კი არა თვითონ იყო.
ნათია დაიბნა, „ნუთუ ყველაფერი დამთავრდა?!“ თავისთვის გამუდმებით იმეორებდა და ნერვულად ირწეოდა სკამზე წინ და უკან.
თუ შეიძლება ხელახალი ჩვენების მისაცემად ბატონი სანდრო კერესელიძე მობრძანდეს.
– ბატონო სანდრო დაწვრილებით მოგვიყევით რა მოხდა იმ ღამეს, როცა თქვენთან თქვენი მეუღლე მოვიდა?
– უკვე სახლში წასვლას ვაპირებდი, რომ ნათია შემოვიდა კაბინეტში. რაღაც ძალიან აფორიაქებული და განრისხებული იყო, დავამშვიდე დალაპარაკება ვცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა, იმდენად იყო ჩემდამი აგრესიული, რომ რაც არ უნდა მეთქვა მთელს აგრესიას ჩემზე ანთხევდა. მერე ვუთხარი რომ სახლში ერთად წავსულიყავით, არ დამანება და კამათ–კამათით ეზომდე ჩავედით. იქაც რამდენიმე წუთი ვსაუბრობდით და მერე, როცა მე წავედი ელენეს სანახავად არც შემიმჩნევია როგორ ამედევნა უკან. ელენეს მის სახლთან ახლოს მდებარე ბაღთან შევხვდი, როცა ვსაუბრობდით რაღაცაზე ვერ შევთანხმდით და ვიჩხუბეთ. არ მინდოდა რამე სერიოზულში გადაზრდილიყო ჩვენი კამათი, ამიტომაც ვთხოვე, რომ სახლში წასულიყო და დავპირდი რომ მეორე დღეს შევხვდებოდი და ყველა კითხვაზე გავცემდი პასუხს. ელენე მანქანიდან გადავიდა და მეც წამოვედი. შემდეგ რა მოხდა ნამდვილად არ ვიცი, ეს მერამდენედ ვთქვი, თუმცა ამ სიტყვებს თქვენი ყურადგება არ ექცეოდა ბატონო პროკურორო. – თითქოს უსაყვედურა სანდრომ.
– თუ შეიძლება გვითხარით თქვენი და გარდაცვლილის კამათისა და ჩხუბის მიზეზი რა გახდა?
– ეს იმდენად პირადია, რომ ამაზე საუბარს არ ვაპირებ, მითუმეტეს ჩემი მეუღლის წინაშე.
– თქვენ ახლა იმ მდგომარეობაში არ ხართ, რომ პირად ურთიერთობებზე იზრუნოთ. – სათვალის ზემოდან გამოხედა პროკურორმა. – გამოძიება ყველა დეტალში უნდა იყოს გარკვეული, რათა ნაფიცმა მსაჯულებმა და მოსამართლემ სამართლიანი ვერდიქტი მიიღონ. – გაარკვია პროკურორმა. – გიმეორებთ, რა გახდა თქვენი და გარდაცვლილის კამათის მიზეზი?
– ვაპროტესტებ ბატონო მოსამართლე! – ადვოკატი იმდენი ხანი იყო გაჩუმებული, რომ მოსამართლეს მისი დარბაზში ყოფნა არც ახსოვდა. – პროკურორი ჩემი კლიენტის პირადი ცხოვრების დეტალებზე ითხოვს საუბარს, რაც სასამართლოზე დაუშვებელია. პროკურორის მოთხოვნა და ჩემი კლიენტის სურვილი არ ემთხვევა ერთმანეთს ასე რომ პროტესტს ვაცხადებ! – ადვოკატს ისეთი სახე ქონდა, რომ მისი ამ გამოსვლით კმაყოფილი ჩანდა.
– პროტესტი მიღებულია. ბატონო პროკურორო თუ შეიძლება შემდეგი შეკითხვა დაუსვით ბატონ კერესელიძეს.
– მე კითხვები არ მაქვს. – თითქოს მოსამართლის გადაწყვეტილებამ გაანაწყენა პროკურორი.
სანდრო თავის ადგილს დაუბრუნდა და ახლა უკვე პროკურორმა დამნაშავე ნათია ქვრივიშვილი გამოიძახა დასაკითხად.
– ქალბატონო ნათია, ელენე ჯაფარიძის მკვლელობამდე რამდენიმე საათით ადრე რაზე იკამათეთ თქვენს მეუღლესთან?
ნათია ხმას არ იღებდა. გაფართოებული თვალებიდან მხოლოდ შიშს თუ ამოიკითხავდა ნებისმიერი. ახლაღა ფიქრობდა შედეგებზე. მის თითოეულ სიტყვას აანალიზებდა. ეგონა რომ რამით მაინც შეეძლო თავის დახსნა. პროკურორმა კითხვა გაუმეორა. ნათიამ პროკურორს შეხედა და მოკლე და კონკრეტული პასუხების გაცემა დაიწყო.
– ოჯახურ პრობლემაზე.
– კონკრეტულად? – ჩაეძია პროკურორი.
– ჩვენს შორის ჩამდგარ ქალზე. – ნათია პროკურორს ისე პასუხობდა სანდროსთვის თვალი არცერთი წამით არ მოუშორებია.
– ალბათ გარდაცვლილს გულისხმობთ...
– დიახ.
– იცოდით, რომ გარდაცვლილი ფეხმძიმედ იყო? – მარცხენა წარბის აწევით იკითხა პროკურორმა და შემდეგ სათვალის ზემოდან გამოხედა ნათიას.
– ვიცოდი.
– და მაინც მოკალით.
ნათია თითქოს გაშეშდა. არ ეჯერა მის თავს დამტყდარი უბედურება. ის ძალიან დიდ დროს გაატარებდა ციხეში. სულ მთლად გაფითრდა მუხლების ნერვულად ცანცარი დაიწყო, ბოლოს ძლივსღა ამოღერღა.
– ნერვებმა მიმტყუნა. – აკანკალებული ხმით უპასუხა პროკურორს.
– დანაშაულს სხვას აბრალებდით, კონკრეტულად თქვენს მეუღლეს
ნათიამ ვითომ ვერ გაიგო პროკურორის ნათქვამი, ყურადღება არ მიუქცევია და მორიგ შეკითხვას დაელოდა.
– თქვენ ცდილობდით დამნაშავედ თქვენივე მეუღლე შეგერაცხათ და თან მისთვის დანაშაულის დამძიმებაც სცადეთ. გაათამაშეთ, რომ ვითომ კერესელიძე მიმალვას ცდილობდა, ამ დროს კი თქვენ სახლში მშვიდად იყავით და თურმე თქვენს მეუღლეს დედათქვენის მონახულება შესთავაზეთ და რამდენიმე დღით ქუთაისში წასვლა გადაწყვიტეთ. როგორ ახსნით ამ ფაქტს? – პროკურორმა საკუთარი თავით კმაყოფილმა შეხედა ქვრივიშვილს და მის პასუხს მოთმინებით დაელოდა.
– მე სათქმელი არაფერი მაქვს. – ნათიას თითქოს სინანული შეეპარა ხმაში. ნანობდა საკუთარ თავს, რომ ნელ–ნელა უახლოვდებოდა ბნელ და ცივ საკანს. თვალი კარისკენ გააპარა, სადაც ბადრაგები იდგნენ. პროკურორი არ ეშვებოდა, ნათიას ერთი სული ჰქონდა გასცლოდა იქაურობას, არ უნდოდა ამდენი ახლობლის წინაშე თავის მართლება, შერცხვა თითქოს.
– თქვენ რამდენიმე წუთის წინ აღიარეთ, რომ ელენე ჯაფარიძე მოკალით, თან იცოდით რომ ფეხმძიმედ იყო. ქალბატონო ნათია მკვლელობის მოტივი გარდაცვლილის ფეხმძიმობა იყო?
– ჰო იყო, დიახაც რომ მისი ფეხმძიმობა ჩემს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლიდა და თან სანდროსთან სამუდამოდ მაშორებდა, შანსს არ მიტოვებდა რომ მეც მეცადა სანდროსთვის ბავშვის გაჩენა. – ნათიამ მოთმნება დაკარგა და მთელი განრისხებით უპასუხა პროკურორს.
– გასაგებიაა, მე კითხვები აღარ მაქვს.
ნარიმანიძე თითქოს შეცბა ნათიას ამ გამოსვლით, გაოგნდა. რომ ქვრივიშვილი თვითონვე ითხრიდა სამარეს. „როგორც მისი ქცევის, არც სიტყვების შედეგებზე არ ფიქრობს ეს ქალბატონი“ – გაიფიქრა პროკურორმა და მის ადგილას დაჯდა.
ნაფიცმა მსაჯულებმა რამდენიმესაათიანი განხილვის შემდეგ გადაწყვეტილება მიიღეს, ბრალდებულზე გამამტყუნებელი ვერდიქტი გამოეტანათ. ეს მას შემდეგ მოხდა რაც ნაფიცმა მსაჯულებმა ბრალდებისა და დაცვის მხარეების პოზიციები და მოწმეების ჩვენებები მოისმინეს.
დანაშაული, რომელიც პროკურატურამ გამოიძია 2013 წლის 17 თებერვალს მოხდა. ახალგაზრდა ქალბატონი ელენე ჯაფარიძე ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით იქნა მოკლული ნათია ქვრივიშვილის მიერ, რომელიც დანაშაულის ადგილიდან მიიმალა და მის მიერ ჩადენილი დანაშაულის გადაბრალებას მის მეუღლეზე სანდრო კერესელიძეზე ცდილობდა. თუმცა მისი ცდა უშედეგო აღმოჩნდა და დამნაშავემ დანაშაული აღიარა რის შემდეგაც ნაფიცმა მსაჯულებმა ერთხმად მიიღეს გადაწყვეტილება.
მოსამართლე წამოდგა და საბოლოო გადაწყვეტილების მისაღებად დარბაზი დატოვა და სხდომას ოცი წუთის შემდეგ დაუბრუნდა.
„გამოძიება ნათია ქვრივიშვილს დამამძიმებელ ვითარებაში ჩადენილ განზრახ მკვლელობაში ადანაშაულებს, რომელიც მან წინასწარი შეცნობით, უმწეო მდგომარეობაში მყოფ ქალბატონზე ელენე ჯაჭვაძეზე განახორციელა.
ნაფიცი მსაჯულების ერთხმად მიღებული გადაწყვეტილების შედეგად, ეჭვმიტანილი სანდრო კერესელიძე სასამართლო დარბაზიდან იქნა გათავისუფლებული, ხოლო ქალბატონი ნათია ქვრივიშვილი, რომელმაც დანაშაული აღიარა დამნაშავედ ცნეს.
დამნაშავე ნათია ქვრივიშვილს მიესაჯა 109–ე მუხლის 1–ლი ნაწილის „გ“ და იმავე მუხლის მეორე ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტების საფუძველზე – თავისუფლების აღკვეთა 20 წლის ვადით.
დამნაშავის აღიარების საფუძველზე პროკურატურას გაუადვილდა საქმის დახურვა და სასამართლომ გადაწყვიტა მოსამართლის მიერ მიღებული განაჩენით მისჯილი წლები ორი წლით შემცირდეს.
სასამართლო გადაწყვეტილება არ ექვემდებარება გასაჩივრებას!..
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 12 მაისი – კვირა – 18:40 სთ
– თუ შეიძლება ყველანი აბრძანდით, მოსამართლე მობრძანდება. – დარბაზში დამსწრე საზოგადოებას მიმართა პროკურორმა.
პროკურორი 42 წლის ნიკოლოზ ნარიმანიძე გახლდათ. მკაცრ იერს სათვალე გაწონასწორებული და განათლებული ადამიანის იმიჯს სძენდა.
ყველა ფეხზე წამოდგა და მანამ არ დამსხდარან სანამ მოსამართლემ სამი საფეხურით ამაღლებულ ადგილას კუთვნილი სავარძელი არ დაიკავა. ერთ–ერთი ეჭვმიტანილი დარბაზის კუთხეში გისოსებს მიღმა იჯდა და ორი ბადრაგი იცავდა.
– დროა დავიწყოთ საქმის განხილვა. – პროკურორი წამოდგა და გამომძიებელს სთხოვა სიტყვით გამოსვლა. – ბატონო გამომძიებელო გაგვარკვიეთ საქმის ვითარებაში.
გამომძიებელი 38 წლის ირაკლი ალადაშვილი გახლდათ, რომელიც 2 თვის განმავლობაში იძიებდა მოცემულ საქმეს.
ალადაშვილი წამოდგა და აუჩქარებლად, ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა მოსამართლეს მაგიდის მოშორებით, ორ საფეხურზე ამაღლებულ მოაჯირიან ვიწრო ადგილს, სადაც სკამი იდგა. დაჯდა და ჯერ დამსწრე საზოგადოებას გახედა, შემდეგ ნაფიც მსაჯულებს, მოსამართლეს, პროკურორს და ბოლოს ეჭვმიტანილს. ისე დაიწყო საუბარი მისთვის თვალი არ მოუშორებია.
– საქმე 23 წლის ელენე ჯაფარიძის მკვლელობას ეხება. – ახლა უკვე პროკურორს შეხედა გამომძიებელმა. – როგორც გამოძიებამ დაადგინა ელენე ჯაფარიძე 2013 წლის 17 თებერვალს ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით იქნა მოკლული. გარდაცვლილი ეჭვმიტანილის სანდრო კერესელიძის თანამშრომელი გახლდათ, კონკრეტულად მდივანი. – გამომძიებელი წამოდგა და მაგიდას მიუახლოვდა სადაც მოცემული საქმის გამოძიების შედეგები იყო თავმოყრილი. ერთ–ერთი ფურცელი გამოაცურა დასტიდან და საუბარი განაგრძო. – როგორც ბიზნესკომპანიის თანამშრომლები აღნიშნავენ მიუხედავად იმისა, რომ ბატონი კერესელიძე დაოჯახებული ბრძანდებოდა გარდაცვლილთან სასიყვარულო ურთიერთობებს სამსახურში არ მალავდა და ერთადაც გადიოდნენ ხოლმე დაწესებულებიდან. – გამომძიებელმა ეჭვმიტანილის შორიახლოს მჯდომ კერესელიძის მეუღლეს გახედა.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე –კერესელიძის ადვოკატი წამოდგა – გამომძიებელი მის უფლებამოსილებას აჭარბებს და დამნაშავის პირადი ცხოვრების დეტალებს განიხილავს, რაც კანონსაწინააღმდეგოდ მიმაჩნია.
– პროტესტი არ მიიღება. – მოსამართლემ გამომძიებელს თავის მაღლა აწევით ანიშნა, რომ საუბარი განეგრძო.
– ასევე გაგაცნობთ გამოძიების სხვა დეტალებსაც. – კერესელიძის ადვოკატს მიუბრუნდა გამომძიებელი. – როგორც ბიზნესკომპანიის ერთ–ერთი თანამშრომელი გვანცა ბარამიძე მის მიერ მოცემულ ჩვენებაში აღნიშნავს, მისი უფროსი ბატონი კერესელიძე გასაქანს არ აძლევდა გარდაცვლილ ჯაფარიძეს მანამ სანამ მართლა არ შეაყვარა თავი...
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება ქალბატონ ბარამიძის ჩვენება მოვისმინოთ? – მოსამართლემ გამომძიებელს საუბარი შეაწყვეტინა. – იმყოფება თუ არა გვანცა ბარამიძე დარბაზში?
ერთ–ერთი რიგიდან ახალგაზრდა გოგონა წამოდგა, რომელიც სწრაფი ნაბიჯით უახლოვდებოდა ადგილს სადაც უნდა დამჯდარიყო და ჩვენება ხელმეორედ მიეცა. განკუთვნილ ადგილას დაჯდა, პროკურორი მიუახლოვდა და კითხვების დასმა დაუწყო.
– რამდენად ახლო ურთიერთობა გქონდათ გარდაცვლილ ელენე ჯაფარიძესთან?
– ვმეგობრობდით...
– როგორც ჩვენებაში აღნიშნავთ კარგად იცოდით გარდაცვლილის პირადი ცხოვრება...რამდენი ხანია რაც ჯაფარიძისა და კერესელიძის ურთიერთობა ორმხრივი გახდა?
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – წამოდგა კერესელიძის ადვოკატი – პროკურორი ცდილობს ბარამიძე დამნაშავის პირად ცხოვრებაზე აალაპარაკოს.
– პროტესტი მიღებულია. – მოსამართლემ ჩაქუჩის მაგიდაზე რამდენჯერმე დარტყმით დარბაზში ხმაური ჩაახშო. – ბატონო პროკურორო თუ შეიძლება საქმეზე გადადით და კონკრეტული კითხვებით მიმართეთ ქალბატონ ბარამიძეს.
– სად იმყოფებოდით იმ დღეს, როცა მკვლელობა მოხდა? – პროკურორმა მოსამართლის შენიშვნა გაითვალისწინა და ისევ ბარამიძეს მიუბრუნდა.
– სამსახურში, ბევრი საქმე მქონდა და გვიან გამოვედი, მაგრამ როცა მკვლელობა მოხდა მაგ დროს სახლში ვიყავი.
– სანამ გარდაცვლილი სამსახურიდან გავიდოდა ხომ არ იცით რა ხდებოდა მისი სამსახურში ყოფნის დროს მის ირგვლივ?
– ელენეს სამსახურში იმდენად ხშირად ვერ ვხედავდი რამდენადაც სამსახურს გარეთ, რადგან მას ძალიან ბევრი საქმე ჰქონდა და იშვიათად, მხოლოდ შესვენების დროს ვახერხებდი მის ნახვას. ბუფეტშიც ერთად ვსვამდით ხოლმე ყავას და ცოტა გასაუბრებასაც ვახერხებდით, რადგან შესვენება 40 წუთი გრძელდებოდა. იმ დღესაც ასე მოხდა. სანამ ყავის დასალევად ჩავიდოდა გამომიარა და ერთად ჩავედით. ხასიათზე ვერ იყო და როცა მიზეზი ვკითხე მითხრა სანდროსთან ვიჩხუბე წუხელ და დღეს ნორმალურად არც მელაპარაკება, მხოლოდ საქმეზე ვსაუბრობთო. როგორც ელენემ მითხრა ბატონ სანდროსთან ყოფნის დროს მის ყოფილ შეყვარებულს დაურეკავს ელენესთვის და ელენეს უთქვამს რომ ახლა ვერ დაელაპარაკებოდა რადგან დაკავებული იყო, სანდროს კი იმაზე უჩხუბნია, რომ მისი თანდასწრებით ელენემ თავი შეიკავა მასთან ესაუბრა. ელენე სულ წუწუნებდა რომ სანდრო ეჭვიანი იყო და ამის გამო ხშირად ჩხუბობდნენ ისინი.
– ნახეთ თუ არა თქვენი მეგობარი სანამ სამსახურიდან გავიდოდა?
– კი ვნახე. შევთანხმდით, რომ საღამოს ერთმანეთი გვენახა.
– სამსახურიდან მარტო გავიდა თუ ბატონი კერესელიძეც ახლდა?
– არა მარტო იყო. საერთოდ იშვიათად ხდებოდა ელენეს მარტო გასვლა სამსახურიდან, რადგან ელენეს თქმით ბატონი სანდრო ეჭვიანი იყო და მას მარტო იშვიათად ტოვებდა.
– ბატონი კერესელიძე დაოჯახებული რომ არის იცოდა თუ არა ეს გარდაცვლილმა?
– კი იცოდა.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – ადვოკატი უკვე იმდენად გააღიზიანა მისი კლიენტის პირად ცხოვრებაზე საუბარმა კერესელიძის ცოლის თანდასწრებით, რომ მოსამართლის მაგიდას მიუახლოვდა. – უკვე მერამდენედ ცდილობს ბატონი პროკურორი ჩემი კლიენტის პირად ცხოვრებაზე საუბარს?!
– პროტესტი არ მიიღება! დაუბრუნდით თქვენს ადგილს ბატონო ადვოკატო. – მკაცრად უპასუხა მოსამართლემ. – თქვენ კი განაგრძეთ პროკურორო. – მოსამართლემ ისევ ჩაქუჩის მაგიდაზე რამდენჯერმე დარტყმით დარბაზში სიჩუმე მოითხოვა. – განაგრძეთ პროკურორო.
– სად იმყოფებოდით 2013 წლის 17 თებერვალს დაახლოებით 20:00 საათიდან 21:00 საათამდე?
– სახლში ვიყავი და ელენეს ზარს ველოდებოდი, უნდა დაერეკა და მენახა.
– მეტი შეკითხვა არ მაქვს. – პროკურორმა გვანცა ბარამიძის დაკითხვა დაასრულა და ,,ასპარეზი“ დამნაშავის ადვოკატს კახი სიმონიშვილს დაუთმო.
კერესელიძის ადვოკატი გვანცას შორიახლოს დადგა და დაჟინბული მზერით დაიწყო მისი დაკითხვა.
– როგორც პროკურორთან საუბრისას აღნიშნეთ ჯაფარიძის ზარს ელოდით მისი გარდაცვალების პერიოდში დაახლოებით 20:00 საათიდან 21:00 საათამდე. როდის გაიგეთ თქვენი მეგობრის გარდაცვალების შესახებ?
– მისი გარდაცვალებიდან 2 საათში. – გვანცა თითქოს დააბნია ამ შეკითხვამ, არ ელოდა ამ ფაქტის სიზუსტე იყო თუ არა მნიშვნელოვანი ამ საქმეში.
– ოჯახის წევრებზე ადრე შემთხვევის ადგილზე თქვენ საიდან აღმოჩნდით?
– ელენემ რომ არ დამირეკა 21:00 საათის შემდეგ მე დავურეკე, ყურმილი სასწრაფო დახმარების ერთ–ერთმა ექიმმა აიღო და ელენეს ამბავი მითხრა, გარდაცვლილი არ იყო როცა ექიმს ველაპარაკებოდი. სანამ მე საავადმყოფოში მივედი მანამ გარდაიცვალა. ოჯახის წევრებსაც მე გავაგებინე ელენეს ამბავი. – გვანცამ ცრემლები ვერ შეიკავა.
– არის თუ არა იმის ალბათობა, რომ შეიძლება მეორე ეჭვმიტანილიც გამოჩნდეს საქმეში? – სიმონიშვილი ახლა უკვე გამომძიებელს მიუბრუნდა და მისგან დაელოდა პასუხს.
– პროტესტს ვაცხადებ ბატონო მოსამართლე! – პროკურორი წამოდგა და ჯერ ნაფიცმსაჯულებს გახედა, შემდეგ მოსამართლეს. – ბატონი სიმონიშვილი არგუმენტის გარეშე, სრულიად უსამართლოდ ცდილობს გამომძიებელი მეორე ეჭვმიტანილის არსებობაში დაარწმუნოს.
-- პროტესტი მიღებულია! – მოსამართლე ადვოკატს მიუბრუნდა – ადვოკატო თუ მეტი შეკითხვა არ გაქვთ შეგიძლიათ თქვენს ადგილს დაუბრუნდეთ, რის შემდეგაც გამომძიებელი განაგრძობს საუბარს.
ადვოკატს ხმა არ ამოუღია ისე დაიკავა კუთვნილი ადგილი მისი კლიენტის გვერდით.
გამომძიებელი წამოდგა და ბარამიძის გასტუმრების შემდეგ საუბარი განაგრძო.
– როგორც გამოძიებისთვის გახდა ცნობილი ამ ფაქტს ჰყავს თვითმხილველი, რომელმაც სასამართლოზე ჩვენების მიცემისგან თავი შეიკავა, რადგან სიბნელის გამო მის მიერ ნანახის სიზუსტეში არ არის დარწმუნებული, თუმცა ის ესწრება სხდომას. ასევე ცნობილი ხდება ის ფაქტიც რომ კერესელიძე დაკავებამდე მიმალვას ცდილობდა, რაც ეჭვს იწვევს მის უშუალო მონაწილეობას ჯაფარიძის მკვლელობაში.
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება მტკიცებულებები წარმოგვიდგინეთ იმასთან დაკავშირებით, რომ ბრალდებული მიმალვას ცდილობდა. – ადვოკატმა გამომძიებელს საუბარი შეაწყვეტინა.
რამდენიმეწუთიანი პაუზის შემდეგ გამომძიებელმა ადვოკატს არადამაკმაყოფილებელი პასუხი გასცა.
– ვინც ეს ინფორმაცია მომაწოდა დარბაზში არ იმყოფება ბატონო ადვოკატო, მაგრამ თუ საჭირო გახდა რამდენიმე საათში მას სასამართლო დარბაზში მოიყვანენ.
– ბატონო მოსამართლე, ვფიქრომ გამომძიებლის ბრალდება ეჭვმიტანილის მიმალვის მცდელობის შესახებ სრულყოფილად გამოძიებული არ არის და ბატონ ალადაშვილს არააქვს უფლება დასაბუთების გარეშე ბრალდებულს მდგომარეობა დაუმძიმოს. – ადვოკატმა კმაყოფილებით განუმარტა მოსამართლეს მისი მოსაზრება.
– ბატონო მოსამართლე ვიმეორებ, რომ თუ აუცილებელი გახდა ის ადამიანი რამდენიმე საათში გამოცხადდება სხდომაზე ამ ინფორმაციის დასადასტურებლად. – გამომძიებელმა ისე წარმოსთქვა ეს სიტყვები ადვოკატისთვის თვალიც არ მოუშორებია.
მოსამართლემ დარბაზში ატეხილი აურზაური მაგიდაზე ჩაქუჩის რამდენჯერმე დარტყმით ჩაახშო და გამომძიებელს საუბრის გაგრძელება სთხოვა, ადვოკატი კი იმით დაამშვიდა, რომ ამ ფაქტს განაჩენის გამოტანისას გაითვალისწინებდა.
– გამოძიებამ ასევე დაადგინა, რომ გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე ეჭმიტანილ სანდრო კერესელიძესგან იყო ფეხმძიმედ. ამ ფაქტს გარდაცვლილის და ემა კერესელიძე ადასტურებს. მის იერ მოცემულ ჩვენებაში ნათქვამია, რომ როცა კერესელიძემ გაიგო, რომ გარდაცვლილი ჯაფარიძე მისგან ბავშვს ელოდებოდა, ის აიძულებდა ჯაფარიძეს ბავშვი მოეცილებინა, რაც მის მიერ ჩადენილ დანაშაულს ორმაგად მძიმეს ხდის. გარდაცვლილის და ემა ჯაფარიძე კი ეჭვობს, რომ სწორედ ეს გახდა მიზეზი მისი დის ელენე ჯაფარიძის მკვლელობისა.
პროკურორმა გარდაცვლილის და ემა ჯაფარიძე გამოიძახა დასაკითხად.
– თქვენ მიერ მოცემულ ჩვენებაში წერია თქვენი ეჭვის შესახებ, რომ თქვენი დის მკვლელობის მიზეზი მისი ორსულობა იყო...
– დიახ, ჩემი და უკვე ორი თვის ორსული იყო როცა მე მითხრა. მას ეშინოდა, რადგან სანდრო ამ ბავშვის მოშორებას აიძულებდა, ეს კი მის სურვილს ეწინააღმდეგებოდა. იმ ღამეს მითხრა სანდრომ დამირეკა და უნდა გავიდე, სალაპარაკო გვაქვსო, მითხრა მალე დავბრუნდები აქვე, უბანში ვიქნებითო. როცა დაიგვიანა დავურეკე და არ მპასუხობდა უკვე თორმეტი ხდებოდა და ელენე არ ჩანდა. რამდენჯერმე ვცადე დაკავშირება თუმცა უშედეგოდ, არავინ იღებდა ყურმილს, შემდეგ კი ელენეს მეგობარმა, გვანცამ შეგვატყობინა, რომ ელენე საავადმყოფოში იყო. ის ჩვენს მისვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე გარდაიცვალა.
– ჩვენებაში ამბობთ რომ თქვენი და სანდრო კერესელიძემ მოკლა, თუმცა მან იცოდა, რომ გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე მისგან ბავშვს ელოდებოდა...
– დიახ! დანით რამდენიმე ჭრილობა მიაყენა სხეულის სხვადასხვა ნაწილში. ჩემი დის სხეული ვნახე და ნანახმა მოლოდინს ბევრად გადააჭარბა, მას ორი ჭრილობა ჰქონდა მუცლის არეში, ერთიც გულმკერდის არეში. განსაკუთრებული სისასტიკით გაუსწორდა ჩემს დას და მოვითხოვ უმკაცრესად დაისაჯოს ჩადენილი დანაშაულისათვის.
– ბატონო მოსამართლე გარდაცვლილის დის, ემა ჯაფარიძის ჩვენება ყველამ მოისმინა. როგორც ირკვევა ბატონი სანდრო კერესელიძე ეჭვმიტანილად აღარ ითვლება, ის დამნაშავეა. მე შეკითხვები აღარ მაქვს.
– ბრალდებულის ადვოკატს ხომ არ სურს გარდაცვლილის დასთან საუბარი? – მოსამართლე ამ შეკითხვით ადვოკატს მიმართავდა.
ადვოკატი წამოდგა და გარდაცვლილის დას მიუახლოვდა. შემდეგ მოსამართლეს ახედა და განუცხადა, რომ რამდენიმე კითხვა მასაც ჰქონდა.
– თუ გახსოვთ პირველად რომელ საათზე დაურეკეთ თქვენს დას?
– ზუსტად არ მახსოვს ასე ათი–თერთმეტის ნახევარი იქნებოდა.
– მკვლელობა ცხრიდან ათ საათამდე მოხდა. თქვენმა დამ გითხრათ რომ მალევე ამოვიდოდა, თან ახლოს იყო, იქნებ მაშინ მოხდა მკვლელობა, როცა მასთან ბატონი კერესელიძე არ იმყოფებოდა. ვგულისხმობ დროს, როცა მათი შეხვედრა უკვე დასრულებული იყო.
– არამგონია. რადგან მკვლელობის მოტივი სწორედ კერესელიძეს ჰქონდა და ჩემი დაც ბოლოს სწორედ კერესელიძესთან იყო! – მტკიცედ და მკაცრად განუცხადა ემამ ადვოკატს.
– ბატონო მოსამართლე მე მეტი შეკითხვა არ მაქვს. ვფიქრობ დროა ეჭვმიტანილს მოვუსმინოთ.
– დიახ, რა თქმა უნდა. თუ შეიძლება ბატონი კერესელიძე მობრძანდეს ჩვენების მისაცემად. – გამოაცხადა მოსამართლემ.
კერესელიძე წამოდგა და მძიმედ, ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა იმ ადგილს სადაც უნდა დამჯდარიყო და ჩვენება მიეცა. ბოლო შანსი ჰქონდა, ან თავს გაიმართლებდა და მის სიტყვებს დაამტკიცებდა, ან ბრალი დაუმტკიცდებოდა და დიდი ხნით მოუწევდა პატიმრობაში ყოფნა.
პროკურორი წამოდგა და ბრალდებულის დასაკითხად მოემზადა.
– სად იმყოფებოდით 21:00–დან 22:00 საათამდე? – პროკურორი ფიქრობდა, რომ ფორმალურად უსვამდა კერესელიძეს შეკითხვას, რადგან დარწმუნებული იყო რომ ჯაფარიძე კერესელიძის მიერ იყო მოკლული. – გაითვალისწინეთ, რომ ცრუ ჩვენების მიცემის შემთხვევაში სასჯელი დაგიმძიმდებათ.
– სახლში. – მოკლედ უპასუხა სანდრომ.
– თუ გახსოვთ რომელ საათზე დასრულდა თქვენი და გარდაცვლილი ჯაფარიძის შეხვედრა?
– ზუსტად არ მახსოვს, მემგონი ცხრის ნახევარი იყო. – ეჭვით თქვა სანდრომ.
– სად მიმდინარეობდა საუბარი?
– მანქანაში ვსაუბრობდით.
– გარდაცვლილის და ამბობს, რომ ელენე ჯაფარიძე თქვენგან ბავშვს ელოდებოდა.
– დიახ, ვადასტურებ.
– და თქვენ მის მოშორებას აიძულებდით, რაც მის სურვილს ეწინააღმდეგებოდა.
– მე დაოჯახებული ვარ და არ მინდაოდა ამ ამბავს ჩემი ცოლის ყურამდე მიეღწია და ოჯახი დამნგრეოდა. – თითქოს თავის გამართლებას ცდილობდა სანდრო.
– ანუ აღიარებთ, რომ გარდაცვლილს აბორტის გაკეთებას აიძულებდით?
– ბატონო მოსამართლე პროტესტს ვაცხადებ, პროკურორი ცდილობს ჩემს კლიენტზე ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინოს და გამოძიებისთვის სასურველი პასუხი ათქმევინოს.
– პროტესტი არ არის მიღებული. განაგრძეთ ბატონო პროკურორო.
– მადლობთ. თუ შეიძლება პასუხი გამეცით დასმულ შეკითხვაზე ბატონო კერესელიძე.
– არ ვაიძულებდი, უბრალოდ ვურჩიე, რადგან ეს ორივესთვის საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა.
– და როცა არ დაგემორჩილათ მას დანით რამდენიმე ჭრილობა მიაყენეთ?..
– მე დანას არ ვატარებ, შესაბამისად მე მას ვერ მოვკლავდი.
– შეგიძლიათ დაამტკიცოთ რომ დანას არ ატარებდით და იმ ღამესაც არ გქონდათ?
– მოწმეები არ არსებობენ და მე არ მიჯერებთ, როგორ უნდა დაგიმტკიცოთ?
სანდრომ შეკითხვას დუმილით უპასუხა.
– გარდაცვლილი ელენე ჯაფარიძე სახლამდე მიაცილეთ? – პროკურორმა ბრალდებულის დუმილს ყურადღება არ მიაქცია და ახლა მისგან ახალი შეკითხვის პასუხს დაელოდა.
– არა, მან მითხრა, რომ მარტო ყოფნა და ფიქრი უნდოდა. თქვა, რომ თავისით წავიდოდა სახლში.
– და თქვენც მაშინვე დათანხმდით... – პროკურორმა ახლა უკვე ირონიულად დაიწყო საუბარი.
– ვიკამათეთ და როცა სახლში მოინდომა წასვლა გაცილება შევთავაზე, მაგრამ მითხრა მარტო ყოფნა მინდა ყველაფერზე უნდა დავფიქდეო. მეც დავთანხმდი და წამოვედი.
– შელაპარაკება რა მიზეზით მოხდა?
– პირად საკითხზე ვიკამათეთ. – თითქოს თავი აარიდა პასუხს სანდრომ.
– კონკრეტულად? – არ ეშვებოდა პროკურორი.
– დუმილის უფლებას გამოვიყენებ ამ შემთხვევაშიც.
– ბატონო მოსამართლე მე შეკითხვები არ მაქვს.
– ბრალდებული თავის ადგილს დაუბრუნდეს!.. – გამოაცხადა მოსამართლემ.
დარბაზში მსხდომთაგან ერთ–ერთი წამოდგა და სიტყვის წარმოთქმის უფლება მოითხოვა. მოსამართლე დათანხმდა. ქალბატონმა მოსამართლის მაგიდასთან გადმოინაცვლა და ხალხისკენ შემობრუნდა.
– მე ლიკა მათიაშვილი ვარ. ბიზნესცენტრის თანამშრომელი. მინდა გაცნობოთ, რომ სანამ ბატონი სანდრო სამსახურიდან გავიდოდა მასთან მისი მეუღლე ქალბატონი ნათია ქვრივიშვილი იყო მოსული, რომელმაც ბატონი სანდროს კაბინეტის კარი დაუკითხავად, კაკუნის გარეშეც გააღო. რამდენიმე წუთში კი კაბინეტიდან გამოვიდნენ და გასასვლელისკენ გაემართნენ. ისინი თითქოს კამათობდნენ, ხმადაბლა, თუმცა შესამჩნევად. მათი საუბარი სერიოზული ჩხუბით დასრულდა, თუმცა ფიზიკური შეურაცხყოფა ბატონ სანდროს მეუღლისთვის არ მიუყენებია. შემდეგ ბატონმა სანდრომ დატოვა ქალბატონი ნათია ეზოში. როგორცკი ბატონი სანდრო გავიდა ეზოდან ქალბატონი ნათია მას უკან გაჰყვა თავისი მანქანით, შემდეგ რა მოხდა არ ვიცი. ვფიქრობ ეს ფაქტი გამოძიებისთვის მნიშვნელოვანია. – განაცხადა სხდომაზე მათიაშვილმა.
გამომძიებელმა და პროკურორმა ერთმანეთს გადახედეს. ნარიმანიძე წამოდგა და მოსამართლეს ქვრივიშვილის დაკითხვა შესთავაზა, რაზეც მოსამართლემ თანხმობა განაცხადა. ნათია ქვრივიშვილი კი დასაკითხად გამოიძახეს.
– ქალბატონო ნათია თუ შეიძლება გამობრძანდით ჩვენების მისაცემად. – პროკურორმა ახლა უკვე ეჭვმიტანილის მეუღლეს, ნათია ქვრივიშვილს მიმართა.
ქვრივიშვილი დაბნეულობისგან გონს ვერ მოეგო რა ხდებოდა, თითქოს რაღაცის ეშინოდა, რატომღაც არ უნდოდა გამოსვლა და პროკურორის კითხვებზე პასუხის გაცემა, მოსამართლის დაჟინებული მზერა თითქოს საფრთხეს უქმნიდა მის თავისუფლებას. დამნაშავე არ იყო მაგრამ თავი უნდა ემართლებინა პროკურორის წინაშე, თუ რატომ გაჰყვა მეუღლეს უკან. ადგა და იმ ადგილისკენ წავიდა სადაც სულ რამდენიმე წუთის წინ ეჭვმითანილი, მისი მეუღლე სანდრო კერესელიძე იჯდა. სწრაფად დაჯდა და დაელოდა პროკურორის დამაბნეველ დაკითხვას.
– რა შეგიძლიათ მითხრათ იმ დღის შესახებ, როცა შემთხვევა მოხდა?
– ბევრს ვერაფერს გეტყვით. როცა გავიგე რომ გარდაცვლილს და მის მდივანს სასიყვარულო ურთიერთობა აკავშირებდათ და თან გარდაცვლილი მისგან ორსულადაც იყო ამ ინფორმაციამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა, ჩემს მეუღლეს სამსახურში განაწყენებულმა მივაკითხე. ჯერ კაბინეტში, შემდეგ ეზოში ვსაუბრობდით, ვიკამათეთ და ის წავიდა. მაინტერესებდა სად წავიდოდა და რამდენიმე წამში უკან გავყევი, ვეჭვობდი, რომ მისი საყვარლის სანახავად წავიდა, სწორედაც ვეჭვობდი. სანდრო მის საყვარელს შეხვდა და როცა მანქანაში ჩასხდნენ მე იქაურობას გავეცალე.
– დანაშაულის ადგილას შეხვდნენ ისინი ერთმანეთს?
– დიახ, სწორედ იმ ადგილას. – ნათია ანერვიულდა. სწრაფად პასუხობდა პროკურორის კითხვებს, თითქოს დაკითხვის დასრულებას ჩქარობდა.
– ქალბატონო ნათია ხომ არ გახსოვთ რომელი საათი იქნებოდა, როცა თქვენი მეუღლე და გარდაცვლილი ერთად ნახეთ? – პროკურორი თითქოს ნათიას სიტყვებს ეჭვით უსმენდა და შესაბამის კითხვებს უსვამდა.
– არა, დრო არ შემიმოწმებია. – მოკლე და კონკრეტული პასუხი გასცა ნათიამ პროკურორს.
– საინტერესო ის ფაქტი უფროა, რომ გამოძიებისთვის ეს ინფორმაცია დღემდე ცნობილი არ გამხდარა. – ახლა უკვე მოსამართლეს შეხედა ნარიმანიძემ და ნათიას შემდეგი კითხვა დაუსვა.
– სად იყავით დროის იმ მონაკვეთში, როცა დანაშაული მოხდა?
– სახლში.
– შეუძლია ამ ფაქტის დამოწმება ვინმეს?
– არა.
– როგორც ვიცი თქვენთან ბრალდებულის და სალომე კერესელიძეც და დედათქვენი ქალბატონი ლია გოგოლაძე ცხოვრობს. როცა სახლში მიხვედით არცერთი არ დაგხვედრიათ? – ნარიმანიძემ თვალები მოჭუტა და სათვალის ზემოდან ისევ ეჭვით შეხედა ქვრივიშვილს.
– არა, სალომე როგორც ვიცი მეგობარს უნდა შეხვედროდა და სახლში არ დამხვედრია. დედაჩემი კი ქალაქში საერთოდ არ იო იმ დღეს.
– ანუ როცა სახლში მიხვედით არავინ იყო?
– ხომ გითხარით სახლში როცა მივედი არავინ დამხვედრია.
– მე კითხვები აღარ მაქვს.
პროკურორი მის ადგილს დაუბრუნდა და მოსამართლემ დამნაშავის ადვოკატს მიმართა.
– დაცვის მხარეს ხომ არ აქვს კითხვები ქვრივიშვილთან?
– არა ბატონო მოსამართლე.
პროკურორი წამოდგა, ჯერ ნაფიც მსაჯულებს შეხედა, შემდეგ მოსამართლეს და ბოლოს გამომძიებელს მოუბრუნდა.
– ბატონო გამომძიებელო თუ შეიძლება მოწმის ჩვენება მოვისმინოთ...
– მოწმე ჩვენების მიცემისგან თავს იკავებს, რადგან მის მიერ ნანახში არ არის დარწმუნებული.
– ბატონო მოსამართლე ვფიქრობ მოწმის ჩვენება აუცილებელია, მასთან კითხვები მაქვს, რამაც შეიძლება ბევრ რამეს მოჰფინოს ნათელი. – გამომძიებელთან უშედეგო მოთხოვნამ ნარიმანიძე მოსამართლისთვის ნების დართვის თხოვნამდე მიიყვანა.
– თუ შეიძლება მოწმე გამოცხადდეს დასაკითხად. – რამდენიმეწამიანი პაუზის შემდეგ გამოაცხადა მოსამართლემ.
– ჩვენების მისაცემად ხათუნა ამირეჯიბს ვიძახებთ. – გამომძიებელი წამოდგა და დარბაზში მსხდომთ მოუბრუნდა.
მარცხენა მხარის შუა რიგიდან ქალბატონი გამოვიდა იქნებოდა 40–45 წლის. პროკურორსა და ადვოკატს ჩაუარა და განკუთვნილ ადგილას დაჯდა.
პროკურორმა რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა მოწმისკენ და პერანგის საყელო შეისწორა, თითქოს რაღაც დიდი მოვლენისთვის შეემზადა.
– ქალბატონო ხათუნა როგორ აღმოჩნდით დანაშაულის ადგილის მიმდებარე ტერიტორიაზე?
– იმ ბაღის წინ სადაც დანაშაული მოხდა ჩემი მაღაზიაა. თანამშრომლებმა ანგარიში ჩამაბარეს და წავიდნენ. საღამოობით მე ვრჩები ხოლმე მაღაზიაში და დახურვისას ჩემი შვილი ჩამოდის. მაღაზია ჩემი სახლის ქვემოთაა. როგორც გითხარით მაღაზიაში ვიყავი და თანამშრომლებიც წასულები იყვნენ, კლიენტს მოვემსახურე, რაც რამდენიმე წამს გრძელდებოდა, შემდეგ მაღაზიის ფანჯარასთან მივედი და წინ გავიხედე, ჩამი ჩუმი არ ისმოდა, ციოდა და ჯერ ბაღში აღარავინ იყო, მხოლოდ შავი ჯიპი იდგა, მარკა არ მახსოვს, დიდად ვერ ვერკვევი მანქანებში. კარგად ჩანდა ქალი და მამაკაცი როგორ კამათობდნენ, დავინტერესდი და თვალი არ მომიშორებია, შემდეგ კლიენტი შემოვიდა და როცა მორიგი მყიდველიც გავისტუმრე ისევ გავიხედე იმ მხარეს, თუმცა მანდ მხოლოდ გოგო იდგა, იქვე მდგარ ბაღის სკამზე ჩამოჯდა, ლამპიონი არ ენთო იმ სკამთან. მაშინვე ვიღაც მიუახლოვდა, მე კარგად ვერ დავინახე ქალი იყო თუ კაცი, მაგრამ რამდენჯერმე რომ დაარტყა ვნახე, შემდეგ როცა ეს გოგონა წაიქცა ის პიროვნება გაიქცა, თვალი გავაყოლე და ვნახე რომ მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად წავიდა იმ ადგილიდან, თუმცა ეს ის მანქანა არ იყო, რომლშიც ეს გოგო ვიღაც კაცთან კამათობდა. მე მაღაზიის კარს მივვარდი, გარეთ ვერ გავდიოდი რადგან მაღაზიას ვერ დავტოვებდი და თან არ მეგონა გოგონაზე თავდასხმა მისი სიკვდილის მიზეზი თუ იქნებოდა, ეს მხოლოდ მაშინ გავიგე როცა სასწრაფო დახმარების მანქანა მოვიდა. პატრული უკვე დანაშაულის ადგილზე იყო და ყვითელი ლენტით შემოღობა ის ადგილი. ჩემი შვილიც მალევე მოვიდა და მკითხა თუ რა ხდებოდა, მე როგორცკი ის დავინახე მაშინვე გზა გადავკვეთე და მივედი იმ ადგილას თუმცა გოგონა უკვე წაყვანილი იყო, პატრულის თანამშრომელი კი არავის უშვებდა ლენტს იქეთ.
– საკმაოდ საინტერესო ინფორმაციაა. როგორც ჩანს ან დამნაშავემ მანქანა გამოცვალა დაბრუნებისას, რაც არამგონია, რადგან ამისთვის საკმარისი დრო არ ჰქონდა, ან საქმეში ახალი ადამიანი გამოჩნდა, რომელიც შესაძლოა ქალი იყოს. – პროკურორმა ნათიას გახედა და მალევე გადაინაცვლა მისმა მზერამ მოსამართლეზე.
– ბატონო მოსამართლე როგორც ჩანს საქმეში ახალი გარემოებები იქმნება. – პროკურმა პერანგის საყელო შეისწორა. – როგორც ქალბატონი ხათუნა ამირეჯიბი ამბობს მან გაურკვევლად, თუმცა სილუეტის სახით მაინც დაინახა როგორ მიუახლოვდა ქალი გარდაცვლილ ელენე ჯაფარიძეს და რამდენიმე დარტყმა მიაყენა, როგორც ვიცით ეს დარტყმა ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით მოხდა. ჩნდება კითხვა: – ჰყავდა თუ არა მტერი გარდაცვლილს და კონკრეტულად რა მიზნით უნდა გაემეტებინა სასიკვდილოდ 23 წლის ახალგაზრდა? თუმცა ამ კითხვაზე პასუხი ვერავინ გაგვცა. რადგან ახალმა ვითარებამ თავდაყირა დააყენა გამოძიებული ფაქტებით ჩამოყალიბებული საქმე, რომლის ეჭვმიტანილიც სანდრო კერესელიძე გვეგონა, ახლა უკვე ხელახალი გამოძიების ჩატარება ხდება საჭირო, თუმცა თუ ნამდვილი დამნაშავე დარბაზში იმყოფება და დანაშაულს აღიარებს მას აუცილებლად შეუმსუბუქდება დანაშაული. ხოლო თუ ამ შეთანხმებას ვერ მივაღწევთ ის კანონის მთელი სიმკაცრით დაისჯება. – პროკურორმა ხმას სიმკაცრე გაურია და თვალი გააპარა ეჭვმიტანილ სანდრო კერესელიძესა და მის უკან მჯდომ მის მეუღლისკენ.
ნათია დაიბნა, აფორიაქდა და ეს დაეტყო კიდევაც, რამაც პროკურორი კიდევ უფრო დააეჭვა.
– თუ ვინმეს სურს აღიარებითი ჩვენების მოცემა ჩვენ მზად ვართ მოვუსმინოთ და პირობას ვიძლევით რომ მას გამოძიებასთან თანამშრომლობისა და დანაშაულის აღიარებისთვის სასჯელი შეუმსუბუქდება. – ახლა უკვე ქვრივიშვილის გასაგონად თქვა პროკურორმა, რადგან დიდი ეჭვი ჰქონდა, რომ დამნაშავე სანდრო კერესელიძის მეუღლე, ნათია ქვრივიშვილი იყო, თუმცა მის გამოსააშკარავებლად საკმარისი მტკიცებულებები არ ჰქონდა.
ნათია უხერხულად იშმუშნებოდა, თითქოს ადგილს ვერ პოულობდა, რაც პროკურორისთვის შეუმჩნეველი არ ყოფილა. ნარიმანიძე კი დაჟინებით აკვირდებოდა მის ყოველ მოძრაობას, თითქოს სუნთქვასაც კი უკონტროლებდა სათვალის მაღლიდან მოჭუტული თვალებით ცქერისას. ნათიას უკვე პროკურორი იმდენად აღიზიანებდა, რომ ზიზღის მთელი გრძნობით უყურებდა მას. მოსამართლე კი ყურადღებით აკვირდებოდა პროკურორისა და ქვრივიშვილის „მზერათა თამაშს“.
– ღირსი იყო, ზუსტადაც დამსახურებულად მიიღო, რა ეგონა, რომ ჩემს ქმარს თუ შვილს გაუჩენდა სანდრო მე მიმატოვებდა და მაგ აღვირახსნილ ქუჩის ქალს მოიყვანდა ცოლად?! – ნათიასთვის პროკურორის მზერის გავლენამ იმდენად იმოქმედა, რომ ქვრივიშვილს ნერვებმა უმტყუნეს და ყველაფერი წამოსცდა რაც გულში ჰქონდა, ხოლო მის აღიარებას რომ მიხვდა იმდენად გვიანი იყო გონს მოსული ქვრივიშვილი უკვე განსასჯელის სკამზე იჯდა.
ინსტიქტურად იმ ადგილს გახედა სადაც სანდრო იმყოფებოდა და ელდა ეცა გისოსებს მიღმა სანდრო რომ არ იჯდა, ის ზუსტად იმ ადგილას დამჯდარიყო სადაც აღიარებამდე ნათია.
– 24 წლის ნათია ქვრივიშვილი მისი აღიარების საფუძველზე დამნაშავედ ითვლება 2013 წლის 17 თებერვალს მომხდარ მკვლელობაში. – ახლა უკვე სიამაყით გამოაცხადა პროკურორმა. სიამაყით იმიტომ, რომ თითქმის შეუძლებელ სიტუაციაში მან ქვრივიშვილი იმ მდგომარეობამდე მიიყვანა, რომ ყველაფერი რაც სინამდვილეში მოხდა მისივე აღიარებით ჩვენებაში ეთქვა, რომ სინამდვილეში ახალგაზრდა ქალბატონის ელენე ჯაფარიძის მკვლელი მისი მეუღლე სანდრო კერესელიძე კი არა თვითონ იყო.
ნათია დაიბნა, „ნუთუ ყველაფერი დამთავრდა?!“ თავისთვის გამუდმებით იმეორებდა და ნერვულად ირწეოდა სკამზე წინ და უკან.
თუ შეიძლება ხელახალი ჩვენების მისაცემად ბატონი სანდრო კერესელიძე მობრძანდეს.
– ბატონო სანდრო დაწვრილებით მოგვიყევით რა მოხდა იმ ღამეს, როცა თქვენთან თქვენი მეუღლე მოვიდა?
– უკვე სახლში წასვლას ვაპირებდი, რომ ნათია შემოვიდა კაბინეტში. რაღაც ძალიან აფორიაქებული და განრისხებული იყო, დავამშვიდე დალაპარაკება ვცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა, იმდენად იყო ჩემდამი აგრესიული, რომ რაც არ უნდა მეთქვა მთელს აგრესიას ჩემზე ანთხევდა. მერე ვუთხარი რომ სახლში ერთად წავსულიყავით, არ დამანება და კამათ–კამათით ეზომდე ჩავედით. იქაც რამდენიმე წუთი ვსაუბრობდით და მერე, როცა მე წავედი ელენეს სანახავად არც შემიმჩნევია როგორ ამედევნა უკან. ელენეს მის სახლთან ახლოს მდებარე ბაღთან შევხვდი, როცა ვსაუბრობდით რაღაცაზე ვერ შევთანხმდით და ვიჩხუბეთ. არ მინდოდა რამე სერიოზულში გადაზრდილიყო ჩვენი კამათი, ამიტომაც ვთხოვე, რომ სახლში წასულიყო და დავპირდი რომ მეორე დღეს შევხვდებოდი და ყველა კითხვაზე გავცემდი პასუხს. ელენე მანქანიდან გადავიდა და მეც წამოვედი. შემდეგ რა მოხდა ნამდვილად არ ვიცი, ეს მერამდენედ ვთქვი, თუმცა ამ სიტყვებს თქვენი ყურადგება არ ექცეოდა ბატონო პროკურორო. – თითქოს უსაყვედურა სანდრომ.
– თუ შეიძლება გვითხარით თქვენი და გარდაცვლილის კამათისა და ჩხუბის მიზეზი რა გახდა?
– ეს იმდენად პირადია, რომ ამაზე საუბარს არ ვაპირებ, მითუმეტეს ჩემი მეუღლის წინაშე.
– თქვენ ახლა იმ მდგომარეობაში არ ხართ, რომ პირად ურთიერთობებზე იზრუნოთ. – სათვალის ზემოდან გამოხედა პროკურორმა. – გამოძიება ყველა დეტალში უნდა იყოს გარკვეული, რათა ნაფიცმა მსაჯულებმა და მოსამართლემ სამართლიანი ვერდიქტი მიიღონ. – გაარკვია პროკურორმა. – გიმეორებთ, რა გახდა თქვენი და გარდაცვლილის კამათის მიზეზი?
– ვაპროტესტებ ბატონო მოსამართლე! – ადვოკატი იმდენი ხანი იყო გაჩუმებული, რომ მოსამართლეს მისი დარბაზში ყოფნა არც ახსოვდა. – პროკურორი ჩემი კლიენტის პირადი ცხოვრების დეტალებზე ითხოვს საუბარს, რაც სასამართლოზე დაუშვებელია. პროკურორის მოთხოვნა და ჩემი კლიენტის სურვილი არ ემთხვევა ერთმანეთს ასე რომ პროტესტს ვაცხადებ! – ადვოკატს ისეთი სახე ქონდა, რომ მისი ამ გამოსვლით კმაყოფილი ჩანდა.
– პროტესტი მიღებულია. ბატონო პროკურორო თუ შეიძლება შემდეგი შეკითხვა დაუსვით ბატონ კერესელიძეს.
– მე კითხვები არ მაქვს. – თითქოს მოსამართლის გადაწყვეტილებამ გაანაწყენა პროკურორი.
სანდრო თავის ადგილს დაუბრუნდა და ახლა უკვე პროკურორმა დამნაშავე ნათია ქვრივიშვილი გამოიძახა დასაკითხად.
– ქალბატონო ნათია, ელენე ჯაფარიძის მკვლელობამდე რამდენიმე საათით ადრე რაზე იკამათეთ თქვენს მეუღლესთან?
ნათია ხმას არ იღებდა. გაფართოებული თვალებიდან მხოლოდ შიშს თუ ამოიკითხავდა ნებისმიერი. ახლაღა ფიქრობდა შედეგებზე. მის თითოეულ სიტყვას აანალიზებდა. ეგონა რომ რამით მაინც შეეძლო თავის დახსნა. პროკურორმა კითხვა გაუმეორა. ნათიამ პროკურორს შეხედა და მოკლე და კონკრეტული პასუხების გაცემა დაიწყო.
– ოჯახურ პრობლემაზე.
– კონკრეტულად? – ჩაეძია პროკურორი.
– ჩვენს შორის ჩამდგარ ქალზე. – ნათია პროკურორს ისე პასუხობდა სანდროსთვის თვალი არცერთი წამით არ მოუშორებია.
– ალბათ გარდაცვლილს გულისხმობთ...
– დიახ.
– იცოდით, რომ გარდაცვლილი ფეხმძიმედ იყო? – მარცხენა წარბის აწევით იკითხა პროკურორმა და შემდეგ სათვალის ზემოდან გამოხედა ნათიას.
– ვიცოდი.
– და მაინც მოკალით.
ნათია თითქოს გაშეშდა. არ ეჯერა მის თავს დამტყდარი უბედურება. ის ძალიან დიდ დროს გაატარებდა ციხეში. სულ მთლად გაფითრდა მუხლების ნერვულად ცანცარი დაიწყო, ბოლოს ძლივსღა ამოღერღა.
– ნერვებმა მიმტყუნა. – აკანკალებული ხმით უპასუხა პროკურორს.
– დანაშაულს სხვას აბრალებდით, კონკრეტულად თქვენს მეუღლეს
ნათიამ ვითომ ვერ გაიგო პროკურორის ნათქვამი, ყურადღება არ მიუქცევია და მორიგ შეკითხვას დაელოდა.
– თქვენ ცდილობდით დამნაშავედ თქვენივე მეუღლე შეგერაცხათ და თან მისთვის დანაშაულის დამძიმებაც სცადეთ. გაათამაშეთ, რომ ვითომ კერესელიძე მიმალვას ცდილობდა, ამ დროს კი თქვენ სახლში მშვიდად იყავით და თურმე თქვენს მეუღლეს დედათქვენის მონახულება შესთავაზეთ და რამდენიმე დღით ქუთაისში წასვლა გადაწყვიტეთ. როგორ ახსნით ამ ფაქტს? – პროკურორმა საკუთარი თავით კმაყოფილმა შეხედა ქვრივიშვილს და მის პასუხს მოთმინებით დაელოდა.
– მე სათქმელი არაფერი მაქვს. – ნათიას თითქოს სინანული შეეპარა ხმაში. ნანობდა საკუთარ თავს, რომ ნელ–ნელა უახლოვდებოდა ბნელ და ცივ საკანს. თვალი კარისკენ გააპარა, სადაც ბადრაგები იდგნენ. პროკურორი არ ეშვებოდა, ნათიას ერთი სული ჰქონდა გასცლოდა იქაურობას, არ უნდოდა ამდენი ახლობლის წინაშე თავის მართლება, შერცხვა თითქოს.
– თქვენ რამდენიმე წუთის წინ აღიარეთ, რომ ელენე ჯაფარიძე მოკალით, თან იცოდით რომ ფეხმძიმედ იყო. ქალბატონო ნათია მკვლელობის მოტივი გარდაცვლილის ფეხმძიმობა იყო?
– ჰო იყო, დიახაც რომ მისი ფეხმძიმობა ჩემს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლიდა და თან სანდროსთან სამუდამოდ მაშორებდა, შანსს არ მიტოვებდა რომ მეც მეცადა სანდროსთვის ბავშვის გაჩენა. – ნათიამ მოთმნება დაკარგა და მთელი განრისხებით უპასუხა პროკურორს.
– გასაგებიაა, მე კითხვები აღარ მაქვს.
ნარიმანიძე თითქოს შეცბა ნათიას ამ გამოსვლით, გაოგნდა. რომ ქვრივიშვილი თვითონვე ითხრიდა სამარეს. „როგორც მისი ქცევის, არც სიტყვების შედეგებზე არ ფიქრობს ეს ქალბატონი“ – გაიფიქრა პროკურორმა და მის ადგილას დაჯდა.
ნაფიცმა მსაჯულებმა რამდენიმესაათიანი განხილვის შემდეგ გადაწყვეტილება მიიღეს, ბრალდებულზე გამამტყუნებელი ვერდიქტი გამოეტანათ. ეს მას შემდეგ მოხდა რაც ნაფიცმა მსაჯულებმა ბრალდებისა და დაცვის მხარეების პოზიციები და მოწმეების ჩვენებები მოისმინეს.
დანაშაული, რომელიც პროკურატურამ გამოიძია 2013 წლის 17 თებერვალს მოხდა. ახალგაზრდა ქალბატონი ელენე ჯაფარიძე ცივი იარაღის, კერძოდ დანის გამოყენებით იქნა მოკლული ნათია ქვრივიშვილის მიერ, რომელიც დანაშაულის ადგილიდან მიიმალა და მის მიერ ჩადენილი დანაშაულის გადაბრალებას მის მეუღლეზე სანდრო კერესელიძეზე ცდილობდა. თუმცა მისი ცდა უშედეგო აღმოჩნდა და დამნაშავემ დანაშაული აღიარა რის შემდეგაც ნაფიცმა მსაჯულებმა ერთხმად მიიღეს გადაწყვეტილება.
მოსამართლე წამოდგა და საბოლოო გადაწყვეტილების მისაღებად დარბაზი დატოვა და სხდომას ოცი წუთის შემდეგ დაუბრუნდა.
„გამოძიება ნათია ქვრივიშვილს დამამძიმებელ ვითარებაში ჩადენილ განზრახ მკვლელობაში ადანაშაულებს, რომელიც მან წინასწარი შეცნობით, უმწეო მდგომარეობაში მყოფ ქალბატონზე ელენე ჯაჭვაძეზე განახორციელა.
ნაფიცი მსაჯულების ერთხმად მიღებული გადაწყვეტილების შედეგად, ეჭვმიტანილი სანდრო კერესელიძე სასამართლო დარბაზიდან იქნა გათავისუფლებული, ხოლო ქალბატონი ნათია ქვრივიშვილი, რომელმაც დანაშაული აღიარა დამნაშავედ ცნეს.
დამნაშავე ნათია ქვრივიშვილს მიესაჯა 109–ე მუხლის 1–ლი ნაწილის „გ“ და იმავე მუხლის მეორე ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტების საფუძველზე – თავისუფლების აღკვეთა 20 წლის ვადით.
დამნაშავის აღიარების საფუძველზე პროკურატურას გაუადვილდა საქმის დახურვა და სასამართლომ გადაწყვიტა მოსამართლის მიერ მიღებული განაჩენით მისჯილი წლები ორი წლით შემცირდეს.
სასამართლო გადაწყვეტილება არ ექვემდებარება გასაჩივრებას!..
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 12 მაისი – კვირა – 18:40 სთ
გრძნობა და პროფესია
წვიმის წვეთები ფანჯრის მინებზე ცრემლთა არიას ასრულებენ. აწრიალებული დარდები სევდიან განცდებს ბადებენ თათას სულში. ამინდიც კი რაღაცაზე დარდობს, რაღაცას განიცდის, თითქოს ითავისებს თათას ტკივილს და მასთან ერთად ტირის.
თებერვლის რუხი ამინდია. წვიმამ სევდა უფრო გაუმძაფრა თათას და ბედნიერ წარსულზე ფიქრმა სინანულის ცრემლები მოჰგვარა. თათა ფანჯარას არ შორდებოდა, წვიმის წვეთების ხმაური და მათი ვნებიანი ცურვა მინებზე თითქოს ამშვიდებდა, სულში უძვრებოდა... იდგა ასე გაუნძრევლად და ყველაფერზე ფიქრობდა. წარსულის ბედნიერებამ აწმყოში ტკივილი დაბადა და მომავალზე ფიქრის სურვილიც კი დააკარგვინა.
ბუნება ავდრით როკავდა. თათას სულს კი ფიქრებმა მოსვენება დაუკარგეს. იხსენებდა იმ ტკივილიან დღეს, რომელმაც თათა ტკივილს დაუახლოვა და დაუმეგობრა.
...იმ დღეს თოვდა... ჰაეროვანი ფანტელები ნაზად ეშვებოდნენ თათს გათოშლ სახეზე და უკვალოდ ქრებოდნენ. აცახცახებული გოგონა ბაღში შეყვარებულს უნდა შეხვედროდა და როგორც აღმოჩნდა მასზე ადრე მივიდა. ყინვა სულ უფრო და უფრო იდგამდა ფესვებს და თებერვალს მარტისკენ გახედვის საშუალებასაც კი არ აძლევდა. თათას გულში კი სიყვარულის ცეცხლი ენთო და ზამთრის ყინვა ვერაფერს აკლებდა მის სულს... ოცი წუთი გავიდა, მაგმარ თომა არსად ჩანდა. მოკლე ტექსტური შეტყობინების გაგზავნა დააპირა თუ არა თომაც მაშინვე გამოჩნდა. არ შეიმჩნია თათა მასზე ადრე რომ მივიდა. თომას უყურადღებობა თათას არ გაჰკვირვებია, თუმცა გული დაწყდა.
– როგორ ხარ? – მოვალეობის მოხდის მიზნით შეეკითხა თომა, მაგრამ თათას არც შეუმჩნევია.
– არამიშავს... შენ როგორ ხარ? – თბილი ღიმილი შეაგება შეყვარებულს.
– მეც ვარ რა... – აგდებულად უპასუხა თომამ. – სალაპარაკო გვაქვს – თითქოს გააფრთხილა.
– რა ხდება? რაღაც ცივად მელაპარაკე ამდილას ტელეფონზე. – უსაყვედურა თათამ და მიხვდა, რომ საქმე კარგად ვერ იყო.
– აბა როდემდე გადამედო ეს საუბარი? თითქმის ერთი კვირაა ძალიან ცუდი ურთიერთობა გვაქვს და ჯობია ყველაფერი გავარკვიოთ ვიდრე გამუდმებით გაურკვევლობაში ვიყოთ. – ნაწილობრივ უთხრა სათქმელი თომამ, თათას შეხედა და საუბარი განაგრძო – თათა ურთიერთობის ხელოვნურად შენარჩუნებას აზრი არა აქვს. შეიძლება ორივეს ერთმანეთი იმაზე მეტადაც კი გვიყვარს ვიდრე გვგონია – აი აქ კი მოიტყუა თომამ, მას თათა უკვე არ უყვარდა – მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ამ ეტაპზე ჩვენს ერთად ყოფნას აზრი არა აქვს. – თათას სახის დანახვაზე ვითომ სევდიანად უთხრა.
თათასთვის დრო გაჩერდა და ასე ეგონა სამუდამოდ გაგრძელდა ეს წამი, წამი მოულოდნელად თავს დამტყდარი ტკივილისა, რომელიც მის არსებობას აზრს უკარგავდა და მის დიდ სიყვარულს სამუდამო სასუფეველს უმკვიდრებდა. გამომეტყველება აემღვრა, მოიქუფრა, თითქოს უნდა ეწვიმა მის აწ უკვე სევდიან თვალებში. თითქოს სიცოცხლის ბოლო წამი ტკივილმა დაასრულა.
– თათა კარგად ხარ? მითხარი რამე. – დაიბნა თომა, მიხვდა რომ დიდი ტკივილი მიაყენა მას და თავს დამნაშავედ თვლიდა, რომ ყველაფერი ასე მოხდა, მაგრამ გადაწყვეტილების შეცვლა წამითაც არ უფიქრია, პირიქით უნდოდა რაც შეიძლება მალე დასრულებულიყო მათი საუბარი და გასცლოდა.
– რა უნდა ვთქვა? – ძლივს, ხმადაბლა ამოილუღლუღა თათამ.– შენ ყველაფერი დაანგრიე, ეს სამი წელი როგორ გაძელი ჩემთან უსიყვარულოდ? რა გინდოდა ჩემგან? თავი შემაყვარე, შემაჩვიე და ახლა მეუბნები, რომ ჩვენს ერთადყოფნას აზრი არააქვსო! ნეტავ როდის დაეკარგა აზრი ჩვენს სიყვარულს?! ნეტავ როდის მიხვდი, რომ ხელოვნურად ვინარჩუნებდით ურთიერთობას?! ახლა მთხოვ, რომ რამე ვთქვა?! შენ უკვე ყველაფერი თქვი და შეგიძლია წახვიდე!.. წადი!!! – ამ სიტყვებში თათას მთელი ემოცია იგრძნობოდა ტკივილისა. ყველა კითხვაზე ცდილობდა პასუხი გაეცა, მაგრამ უშედეგოდ...ვერ ახსნა რამ მიიყვანა თომა ამ გადაწყვეტილებამდე...
თომამ ვერაფერი უთხრა, თათა მსგავს სიტუაციაში არასოდეს ენახა, პირველად იხილა ის ასეთი გაცოფებული და გამწარებული. ყველაფრისტვის მადლობა გადაუხადა, მოუბოდიშა მისმა საქციელმა თათა ასეთ მდგომარეობამდე რომ მიიყვანა. ბარიდან ჩქარი ნაბიჯებით, უკანმოუხედავად გავიდა და ატირებული, თოვლში ჩამუხლული თათა ბედისანაბარა დატოვა.
ახლა კი თათა იჯდა მის ოთხში და მარტის ცრემლიანი დღე შეგუებულ ტკივილს უახლებდა. ერთთვიანი ფიქრის შემდეგ კი თათა მიხვდა, რომ არ ღირდა იმ ადამიანზე გლოვა და მითუმეტეს ფიქრი, რომელმაც მის გრძნობებში ტკივილი დაბადა.
თათამ იფიქრა და მიხვდა, რომ თუ არ ისწავლიდა მომავალს ვერ აიწყობდა და მთელი ცხოვრება უზრუნველყოფილი ვერ ექნებოდა, ამიტომაც გადაწყვიტა უნივერსიტეტში სიარული გაეგრძელებინა...
* * *
ცხოვრებამ ბევრ რამეზე დააფიქრა თომა... იცოდა და დაუდასტურა, რომ თათა არ უყვარდა. ხვდებოდა, რომ დიდი ტკივილი მიაყენა მას, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. ის ერთ გოგონას ხვდებოდა და დარწმუნებული იყო, რომ უყვარდა. თათასთან საუბრიდან ორი წლის შემდეგ თომა მის ახალ სიყვარულზე დაქორწინდა. ნინის თომა ძალიან უყვარდა და არც თომა ამჟღავნებდა მეუღლის მიმართ გულგრილობას. ცდილობდნენ ბედნიერად ეცხოვრათ. მათი ქორწინება ბევრად საინტერესო და მჭიდრო პატარა ანასტასიას დაბადების შემდეგ გახდა. თომა და ნინი ბავშვს თავს ევლებოდნენ და შეიძლება ითქვას ცივ ნიავს არ აკარებდნენ.
ანასტასია ორი წლის იყო და სიარულს არ იწყებდა. შეშინდა თომა, რადგან ხედავდა, რომ ტასოს ტოლი ბავშვები უკვე დადიოდნენ და ზოგნი დარბოდნენ კიდევაც. ნინის დაჟონებული თხოვნაც იყო რომ პატარა ანასტასია ექიმთან წაეყვანათ და ყველაფერი გამოეკვლიათ, დაედგინათ თუ რა მიზეზით არ იწყებდა ბავშვი სიარულს.
არც დაუყოვნებიათ მეორე დილასვე წაიყვანეს ტასო საავადმყოფოში. პედიატრიულ განყოფილებას ახალგაზრდა ექიმი თათა ენუქიძე ხელმძღვანელობდა, რომელიც ერთ–ერთი საუკეთესო ქირურგ–პედიატრი იყო მთელს კლინიკაში... მიმღებში სარეგისტრაციო მაგიდასთან მივიდნენ და ანასტასია დაარეგისტრირეს, როგორც მენჯ–ბარძაყის პრობლემის მქონე პაციენტი. თომა იქვე დერეფანში განთავსებულ ერთ–ერთ სკამზე ჩამოჯდა და იქ ელოდებოდა სანამ ნინი ბავშვს დაარეგისტრირებდა და ექიმთან კონსულტაციისათვის ნებართვას მიიღებდა.
– უკაცრავად ხომ ვერ მირჩევთ ვისთან შეიძლება მივიყვანო ბავშვი აღნიშნულ პრობლემასთან დაკავშირებით? – თავაზიანად ჰკითხა ნინიმ რეგისტრატორს.
– იცით კლინიკაში ყველაზე კარგი ქირურგ–პედიატრი თათა ენუქიძეა. ალბათ ქალბატონი თათა შეძლებს თქვენს დახმარებას.
– დიდი მადლობა. რომელ კაბინეტში შევძლებ თათა ექიმის ნახვას?
– დერეფნის ბოლოს მარჯვენა მხარეს მეთორმეტე ოთახში ქალბატონი თათას კაბინეტია, ახლავე გაგირკვევთ თუ თავისუფალია და შეუძლია თუ არა თქვენი მიღება. – რეგისტრატორმა შიდა ნომერი სწრაფად აკრიფა ტელეფონზე და მეთორმეტე კაბინეტის ექიმს გაესაუბრა. – შეგიძლიათ მიბრძანდეთ, ექიმი თავისუფალია და შეუძლია თქვენი მიღება. მხოლოდ თქვენ და ბავშვი სხვა არავინ შევიდეს კაბინეტში, ჩვენი შიდა განაწესის ერთ–ერთი პუნქტია ასეთი. – სწრაფად და გარკვევით გააცნო რეგისტრატორმა.
– გასაგებია, დიდი მადლობა. – თავაზიანი და ღიმილიანი გამომეტყველებით გამოემშვიდობა ნინი რეგისტრატორს.
თომა სკამიდან ამდგარიყო და ნერვიულობისგან დერეფანში ბოლთას სცემდა. ნინი მიუახლოვდა და ამცნო, რომ ბავშვს ერთ–ერთი უნდა გაჰყოლოდა.
– თომა მეთორმეტე ოთახში უნდა შევიდეთ და ალბათ აჯობებს თუ ტასოს მე შევიყვან ექიმთან, შენ გარეთ დაგველოდე.
– ჰო, რა თქმა უნდა. აქვე ვიქნები, აბა თქვენ იცით... – სევდიანად აკოცა ბავშვს შუბლზე და ნინის ხელი მოჰხვია მხარზე.
ნინის ცუდი წინათგრძნობა ჰქონდა, რამაც უფრო დააღონა და ცრემლებიც კი მოადგა თვალზე. ბავშვი გულზე მიიკრა და ჩქარი ნაბიჯებით გაემართა მეთორმეტე ოთახისაკენ. კართან გაკრულ ოქროსფერ აბრაზე შავი ასოებით ეწერა: ,,ქირურგ–პედიატრი თათა ენუქიძე.“ ნინიმ ჩუმად დააკაკუნა და კარი შეაღო. ულამაზესი, სანდომიანი სახე შეეგება.
– მობრძანდით. – ღიმილით მიიღო მორიგი პაციენტი თათამ.
– თათა ენუქიძე თქვენ ბრძანდებით? – მორიდებით იკითხა ნინიმ სანამ შევიდოდა.
– დიახ, მობრძანდით.
ნინი ოთახში შევიდა და ექიმის მაგიდასთან მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.
– აბა რას შეუწუხებია ეს ულამაზესი გოგონა? – თბილად გაუღიმა ექიმმა ანასტასიას.
– იცით? ორი წლისაა და ჯერაც არ დაუწყია სიარული, ტასოს ტოლი ბავშვები კი დადიან და ზოგი დარბის კიდევაც. – სევდიანად გააცნო საქმის ვითარება ნინიმ ექიმს.
თათას ამის გაგონებაზე განწყობა შეეცვალა, თუმცა ნინისთვის არაფერი უგრძნობინებია. ნინისთან მივიდა, ბავშვი გამოართვა და ფეხზე დააყენა. ანასტასიას უმალ მოეკვეთა ფეხები და სანამ დავარდებოდა თათამ ხელში აიყვანა.
– პირველ რიგში ქალბატონო ...
– ნინი... – შეაშველა სიტყვა ნინიმ.
– დიახ ნინი. პირველ რიგში აუცილებლად რენდგენი უნდა გადაუღოთ, რათა გავრკვეთ გვაქვს თუ არა პრობლემა ხერხემალთან. ასევე აუცილებელია სისხლის საერთო ანალიზი.
– რა თქმა უნდა, ახლავე მივიყვან რენდგენოლოგთან და გადავუღებ რენდგენს. სისხლის საერთო ანალიზსაც ავუღებ და მერე თქვენთან შემოვალ.
– კარგით დროებით.
ნინი ფაცაფუცით გავიდა კაბინეტიდან და თომასთან მივიდა, აუხსნა კონსულტაციის შედეგები და ექიმის მითითებების შესასრულებლად თომას გაყოლა სთხოვა.
– ჯერ სისხლის საერთო ანალიზი ავუღოთ, პასუხებს დრო დასჭირდება და მერე ავიყვანოთ რენდგენის გადასაღებად. დროს მოვიგებთ, მინდა მალე გავიგო რა სჭირს ჩვენს ტასუნას. – ხმა გაებზარა ნინის.
– კარგი წინასწარ ნუ ვინერვიულებთ. – დაამშვიდა თომამ. – წამოდი გავაკეთოთ რაც ექიმმა გითხრა.
მართლაც, ჯერ სისხლის საერთო ანალიზი გაუკეთეს, შემდეგ რენდგენი გადაუგეს და სანამ რენდგენის ფურცელს მიიღებდნენ, ანალიზების პასუხი უკვე მზად იყო. ნინი თომას არ დალოდებია ბავშვი გამოართვა თომას, რენდგენის ფურცელი და ანალიზების პასუხები წაიღო და ექიმთან ჩავიდა. კარი კაკუნის შემდეგ შეაღო...
– შეიძლება?
– მობრძანდით... – თავაზიანად მიიღო თათამ პაციენტი. – აბა რა ქენით?
– აი ექიმო სისხლის საერთო ანალიზის პასუხი და რენდგენის ფურცელი. – მაგიდაზე დაუდო ნინიმ ექიმს.
– კარგით, მე სანამ გადავხედავ და შეგიძლიათ გარეთ დამელოდოთ. – შესთავაზა თათამ ნინის.
– როგორც მეტყვით, აქვე ვიქნებით. – დაეთანხმა ნინი.
ოთახიდან გავიდნენ თუ არა თათამ ჯერ ანალიზის პასუხს გადახედა, ყველაფერი რიგზე იყო, რაც ძალიან გაუხარდა. შემდეგ რენდგენის შავი ფურცელი თეთრი ნათურით განათებულ პატარა დაფაზე მიამაგრა და დაჟინებით აკვირდებოდა, თან ინიშნავდა რაღაცებს.
ნინი და თომა ბავშვთან ერთად დერეფანში ელოდნენ თუ როდის დაუძახებდა ექიმი ნინის. რამდენიმე წუთის შემდეგ თომამ უთხრა რომ დაბლა ჩავიდოდა რამდენიმე წუტით და მალევე დაბრუნდებოდა. ნინი კი მეთორმეტე ოთახთან მივიდა და კარის წინ მდგარ სავარძელზე ჩამოჯდა. თათამ ოთახიდან გამოიხედა და ნინი შეიყვანა.
– დაბრძანდით. – ღრმად ჩაისუნთქა თათამ. – სისხლში ყველაფერი კარგადაა. აი რენდგენმა კი ბევრ რამეს მოჰფინა ნათელი. – ნელა და გარკვევით უხსნიდა თათა. – ბავშვს ხერხემალი აქვს დაზიანებული და სასწრაფოდ სჭირდება ოპერაცია, ამისთვის კი ორივე მშობლის თანხმობაა საჭირო.
ნინის ელდა ეცა. კი ხვდებოდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, მაგრამ ბავშვის მდგომარეობა ამდენად სერიოზული თუ იყო ამას ნამდვილად არ ელოდა.
– ქალბატონო ნუ ინერვიულებთ ქირურგიული ჩარევით ყველა პრობლემა გადაიჭრება, ბავშვის მდგომარეობა ჯერჯერობით სტაბილურია, მაგრამ უახლოეს დღეებში ოპერაციის გაკეთება აუცილებელია, სასურველია დღესვე გაკეთდეს ოპერაცია. ერთ–ერთი ხერხემლის მალა დაზიანებულია და საკმაო მანძილითაა მეორესთან დაშორებული, ბავშვს კი ამ სირთულეებთან გამკლავება უჭირს და ამიტომაც ვერ დადის, თუ ეს ყველაფერი მალევე არ მოგვარდა, შეიძლება ბევრად სერიოზულ პრობლემად იქცეს და ბავშვი სამუდამო პარალიზებაში დატოვოს.
– კი მაგრამ როგორ? ტასოს მოძრაობა არ უჭირს, ის ძალიან ცელქი ბავშვია, უბრალოდ ფეხზე ვერ დგება. ნუთუ ამხელა პრობლემასთან გვაქვს საქმე. – დაიბნა ნინი.
– სწორედ ეს უბრალოებაა მომავლის დიდი პრობლემა. როცა ბავშვს 7–8 თვიდან თქვენი დახმარებითაც უჭირდა ფეხზე დგომა სწორედ მაშინ უნდა მოგემართათ ჩვენთვის და ქირურგიულ ჩარევას თავიდან ავიცილებდით. – უფრო გასაგებად აუხსნა თათამ.
– თუ აუცილებელი და სასწრაფოა ოპერაციის ჩატარება მაშინ ნუღარ გადავდებთ და დღესვე გავუკეთოთ.
– მეც ამას გირჩევთ, რადგან არ ვიცით რა პრობლემა შეიძლება გამოჩნდეს ოპერაციის მიმდინარეობისას. გარედან პრობლემის სირთულე არც ისე მძიმეა, მაგრამ თუ მეტად სერიოზულადაა საქმე მხოლოდ ქირურგები ვერაფერს გახდებიან თუ ბავშვი ძლიერი არ არის. – თითქოს გააფრთხილა თათამ ნინი. – სწორედ ამიტომაცაა საჭირო ორივე მშობლის დასაბუთებული თანხმობა. თუ გადაწყვეტთ, რომ ბავშვს ოპერაცია უნდა გაუკეთდეს, მაშინ თქვენ და თქვენმა მეუღლემ დასაბუთებული თანხმობა უნდა წარმიდგინოთ. ოპერაციას მე ვუხელმძღვანელებ.
ნინის იმდენად უნდოდა ეტირა ვერ მოითმინა და ცრემლები გადმოსცვივდა. ახლაღა მიხვდა რომ შეიძლებოდა მისი ერთადერთი შვილი დაეკარგა. თათამ დაამშვიდა და დაარწმუნა, რომ ძალ–ღონეს არ დაიშურებდა ბავშვის ბოლომდე განსაკურნებლად.
ნინი ოთახიდან გავიდა და დერეფანს ჩაუყვა. თომა გასასვლელთან განთავსებულ სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ჩაერგო.
- თომა... – თითქოს აღმოხდა ნინის...
თომამ თავი ასწია და ჩქარი ნაბიჯებით მომავალ ნინის შეეგება.
– რა მოხდა? რა გითხრა ექიმმა?
ნინიმ ყველაფერი დაწვრილებით უამბო მეუღლეს. თომა ყურებს არ უჯერებდა, ხან დერეფანში ბოლთას სცემდა, ხანაც დაჯდებოდა და მუხლებს ნერვულად აცანცარებდა, თან ნინის ელაპარაკებოდა. გაოგნებული იყო გამოკვლევის პასუხებით. საკუთარი შვილი უნდა გაემეტებინა ქირურგიული იარაღებისათვის, ორი წლის უცოდველი ბავშვი. თომა ფიქრებში უფალს საყვედურობდა მოვლენილი განსაცდელისათვის.
– რა ვქნათ? სხვა გზა არ არის ანასტასიას ოპერაცია უნდა გავუკეთოთ. – აცრემლებულმა ნინიმ გაუზიარა საკუთარი მოსაზრება მეუღლეს.
– არ ვიცი, თუ სხვა გზა არ არის მაშინ უნდა დავთანხმდეთ და წერილობითი თანხმობა უნდა განვაცხადოთ, როგორც ექიმმა გითხრა. – შეახსენა თომამ.
– კარგი მე ავალ კლინიკის ხელმძღვანელთან და ყველაფერს მოვაგვარებ. – ნინი წამოდგა, ბავშვი თომას დაუსვა კალთაში და თვითონ ლიფტისკენ გაემართა.
თომა ბავშვს ეთამაშებოდა, ეფერებოდა, ელაპარაკებოდა. ისე იქცეოდა თითქოს უკანასკნელად ხედავდა შვილს. ამასობაში ნინიც დაბრუნდა და წერილობითი თანხმობა ოპერაციაზე ექიმს შეუტანა. ექიმმა ნინის მითითებები მისცა. წინასაოპერაციოდ ბავშვის მოსამზადებლად ექთნებთან გაყოლის ნება დართო და კაბინეტიდან ერთად გამოვიდნენ. ბავშვის თავისთან მოყვანა სთხოვა, ნინიმ მოიყვანა კიდევაც, თათა ბავშვს მოესიყვარულა, ნინი დაამშვიდა და ექთნებთან ერთად გაუშვა.
თომა უყურებდა თუ როგორ ელაპარაკებოდა ექიმი ნინას. თომამ შორიდან გააცილა შვილი საოპერაციოდ და როგორცკი ნინა ექიმს გაშორდა მაშინვე, ჩქარი ნაბიჯებით გაემართა თომა ექიმისაკენ. დალაპარაკება უნდოდა. ექიმი თომასგან ზურგით იდგა და ანასტასიასათვის წინასაოპერაციოდ ჩატარებულ ანალიზებს ათვალიერებდა.
– უკაცრავად... – თომა ახლა უკვე ექიმის უკან იდგა და მასთან გასაუბრება სურდა შვილთან დაკავშირებით.
– დიახ... – მობრუნდა თათა და თვალებს არ დაუჯერა. მის წინ ის ადამიანი იდგა ვინც რამდენიმე წლის უკან ტკივილი მიაყენა.
თათას თვალები აუცრემლიანდა და კაბინეტში შესვლა დააპირა, მაგრამ თომამ მკლავზე ხელის შეხებით შეაჩერა.
– თათა მოიცადე. – ხმადაბლა წარმოთქვა თომამ. – უნდა ვილაპარაკოთ, მაგრამ წარსულზე არა, აწმყოზე მინდა შენთან საუბარი. მინდა გთხოვო რომ პირადსა და პროფესიულს ერთმანეთს ნუ დაუკავშირებ.
თათა ვერაფერს მიხვდა თომას ხელიდან მკლავი გაითავისუფლა და ისე განაგრძო თომას სმენა.
– ალბათ შენც არაფერი იცოდი, ისევე როგორც მე...
თომა გაჩერდა, ელოდა, რომ თათა რამეს ჰკითხავდა. ეგონა დაინტერესდებოდა თუ რაზე საუბრობდა, მაგრამ თათა გულდასმით უსმენდა თქმით კი არაფერს ამბობდა. თომა მიხვდა, რომ ცოტა დრო ჰქონდა სასაუბროდ და მალევე გაარკვია ყველაფერში.
– პირდაპირ გეტყვი, ანასტასია ჩემი შვილია, ნინი კი ჩემი ცოლი. – ამის თქმით თითქოს რაღაც დიდი ტვირთი მოიშორა თომამ ზურგიდან.
– ესე იგი ცოლი შეირთე და თან შვილიც გყავს. – ახლა უკვე ირონიულად უთხრა თათამ. – ცხოვრება მოულოდნელობებითაა აღსავსე. არავინ არიცის ვის, როდის რა შეიძლება გაუჭირდეს და ვინ შეიძლება მხსნელად მოევლინოს. უფალს ყველა ახსოვს და ყველას სათანადო პასუხს სცემს წარსულში დაშვებული დანაშაულისათვის. პატარა ბავშვი რა შუაშია თუ მას იდიოტი მამა ჰყავს, ის არ უნდა დასჯილიყო შენი ცოდვებისათვის. – ზიზღნარევი სიბრალულით უთხრა თათამ თომას.
– შენი სიტყვების საწინააღმდეგოდ ვერაფერ ვიტყვი, რადგან რაც თქვი ყველაფერში მართალი ხარ. – თომამ თავი დახარა და ჩუმად ჩაილაპარაკა ყოველივე. – უბრალოდ ერთ გთხოვ, ჩემს შვილს ნუ გასწირავ და ჩემს ზიზღს მასზე ნუ დაანთხევ...
– შენ მე ვინ გგონივარ?! – შეაწყვეტინა თათამ – მე პირველ რიგში ვარ ექიმი, რომელმაც კარგად იცის თავისი საქმე და პაციენტების გადასარჩენად სიცოცხლესაც კი დათმობს. ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანია, რომ ანასტასია შენი შვილია. ის ჩემი პაციენტია, რომელსაც ურთულესი ოპერაცია უნდა გავუკეთო და არააქვს მნიშვნელობა მის სტატუსს. მე მას გადავარჩენ რადაც არ უნდა დამიჯდეს!.. – მაცრად უთხრა თათამ, კაბინეტში შევიდა და კარი გაიჯახუნა.
თათა კმაყოფილი იყო საკუთარი თავით, მაგრამ თავზარდაცემული იყო ახლად გაგონილი ამბით. თომას ჰყავდა ცოლი, ჰყავდა შვილი, რომლისთვისაც საკმაოდ რთული და სერიოზული ოპერაცია უნდა გაეკეთებინა. ქალური სისუსტე გამოიჩინა და ატირდა. ფიქრებში დაკარგულს ახლაღა გაახსენდა რომ ოპერაციაზე ეჩქარებოდა. სწრაფად გავიდა კაბინეტიდან და საოპერაციოსკენ გაემართა.
საოპერაციოს დერეფანში თომა და ნინი ისხდნენ. ნინი წამოდგა ექიმს შეეგება და თხოვდა, რომ ებრძოლა პატარა სიცოცხლის გადასარჩენად. თათამ შეახსენა რომ ამის თხოვნა აუცილებელი არ იყო, რადგან ეს მისი მოვალეობა იყო. შემდეგ თომას გახედა და საოპერაციო ოთახში შევიდა.
თათამ დახედა საოპერაციო მაგიდაზე მწოლიარე ბავშვს და მაგიდასთან მდგარ ქირურგიულ ხელსაწყოებს. გული სევდით ევსებოდა როცა წარმოიდგენდა, რომ ასეთი პატარა არსებისთვის ქირურგიული ჭრილობები უნდა მიეყენებინა, მაგრამ თავს იმით იმშვიდებდა, რომ ამით მის სიცოცხლეს გადაარჩენდა და სიარულს დააწყებინებდა მას.
– დათუნა, თაკო, რუსკა, მზად ხართ ოპერაციის დასაწყებად? – ექთნებს გადახედა თათამ.
– დიახ თათა ექიმო მზად ვართ. – უფროსმა ექთანმა სამივეს სახელით უპასუხა ექიმს.
– კარგით მაშინ დავიწყოთ!.. – თათამ პირბადე და სათვალე მოირგო, ხელთათმანები გაიკეთა და ოპერაცია დაიწყეს.
ოპერაციის მიმდინარეობისას თომა და ნინი ბოლთას სცემდნენ დერეფანში. უკვე ორ საათზე მეტი გავიდა, ბავშზე კი არაფერი იცოდნენ. თომა ღმერთს ეხვეწებოდა შვილის გადარჩენას და პატიებას სთხოვდა იმ დღისთვის თათა ბედისანაბარა რომ დატოვა ზამთრის სუსხიან დღეს. აცნობიერებდა, რომ ძალიან ატკინა გული. დაშორებიდან ორი წლის თავზე კი დაქორწინდა და მიუხედავად ამისა თათა მაინც ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის რომ პატარა ანასტასიას ჯანმრთელი მომავალი ჰქონოდა.
როგორც იქნა თათა გამოჩნდა, ნინი მაშინვე ფეხზე წამოდგა და სანამ რამეს ჰკითხავდა ექიმმა აცნობა რომ ოპერაციამ კარგად ჩაიარა.
– მადლობა უფალს, რომ ოპერაცია წარმატებით დასრულდა. ბავშვი რეანიმაციაშია და რამდენიმე საათში პალატაში გადაიყვანენ. – კმაყოფილება ვერ დამალა თათამ.
– უღრმესი მადლობა. – მორიდებით უთხრა თომამ და თავი ჩაქინდრა.
– არაფრის, ეს ჩემი მოვალეობაა. – მკაცრად უთხრა თათამ.
ექიმის სიმკაცრემ თომასადმი ნინის გაკვირვება გამოიწვია, თუმცა არაფერი შეიმჩნია.
– ექიმო როდის შეძლებს ტასო სიარულს? – ცნობისმოყვარედ ჩაეკითხა ნინი თათას.
– კონკრეტული დროის თქმა მიჭირს, რადგან ოპერაციის შემდგომი ანალიზები უნდა გაკეთდეს, რომლის პასუხიც სამ დღეში იქნება. – აუხსნა თათამ.
– როდის შევძლებთ ბავშვის ნახვას?
– მალე. როგორცკი პალატაში გადაიყვანენ შეგატყობინებთ და შეგიძლიათ ნახოთ.
თათა კაბინეტში ჩავიდა, სავარძელზე მშვიდად დაეშვა და ფიქრობდა. ყველა იმ ტკივილიან დღეს იხსენებდა, როცა თომა წავიდა მისი ცხოვრებიდან, როცა ეგონა რომ ყველაფერმა დაკარგა აზრი, თუმცა მიუხედავად ამისა მაინც ცდილობდა ეფიქრა და ეზრუნა მომავალზე...
და სწორად ახლა, როცა თომას უფალმა უდიდესი განსაცდელი მოუვლინა, მხსნელად ის ადამიანი ექცა, რომელსაც დიდი ტკივილი მიაყენა. რომელსაც დღემდე უყვარდა თომა და ამ ტკივილით არსებობდა. თათას თომასთან არ უსაუბრია მისი გრძნობების შესახებ, რადგან ხედავდა თუ როგორ უყვარდა ნინის თომა და არ უნდოდა მათი ოჯახური იდილია დაერღვია მისი სიყვარულის გამო, რომელიც ტკივილის კედლად აღმართვოდა მის ახალგაზრდობას, არ უნდოდა საკუთარი ბედნიერება ნინის უბედურების მიზეზი გამხდარიყო, მითუმეტეს, როცა ნინიც და თომაც განსაცდელში იმყოფებოდნენ და უმძიმეს პრობლემებთან უწევდათ გამკლავება.
თათა ოთახში შემოსულმა ექთანმა გამოაფხიზლა ფიქრებიდან, რომელმაც ანასტასიას პალატაში გადაყვანის ამბავი აცნობა. თათა მაშინვე წამოდგა სავარძლიდან და პალატისკენ გაემართა პაციენტის სანახავად.
პალატის კართან თომა და ნინი იდგნენ და ელოდნენ როდის მოვიდოდა თათა და ბავშვის ნახვის ნებას დართავდა მშობლოებს. თათამ თბილი ღიმილით ჩაუარა მათ და პალატაში შევიდა.
– ულამაზეს პრინცესას უკვე გაუღვიძია. – მოესიყვარულა თათა ანასტასიას.
შემდეგ მიუახლოვდა და მოეფერა. ექთანს გამოკითხა ყველაფერი რაც კაბინეტში ყოფნისას გამოტოვა და შემდეგ ოპერაციის მერმინდელი ანალიზების პასუხის მოსატანად გაუშვა ლაბორატორიაში. ექთანი მალევე დაბრუნდა და ექიმს ანალიზების ფურცლები მიაწოდა. თათა როგორცკი ანალიზების პასუხებს გაეცნო მაშინვე გავარდა დერეფანში, სადაც ანასტასიას მშობლები იყვნენ.
– როგორც გითხარით ოპერაციამ კარგად ჩაიარა, ანასტასია რეანიმაციიდან უკვე პალატაშია, ანალიზების პასუხებიც ნორმალურია, ბავშვის მდგომარეობა კი სტაბილური. გილოცავთ, ანასტასია 4–5 თვეში თავისუფლად სიარულს შეძლებს და სხვა ბავშვებივით ჯანმრთელი იქნება. – თათამ მშობლებს გააცნო ბავშვის მდგომარეობა და თბილი ღიმილით გამოემშვიდობა მათ.
თომა და ნინი სიხარულით ერთმანეთს გადაეხვივნენ. წყვილის ხმაურზე თათა დერეფნის ბოლოსთან შეჩერდა და როცა ნახა, რომ თომა და ნინი ერთმანეთს ბედნიერებას უზიარებდნენ ტკივილის ჟრუანტელმა დაუარა... თავს მხოლოდ იმით ინუგეშებდა, რომ პატარას სიცოცხლე და ჯანმრთელობა გადაარჩინა და საკუთარ თავში ..ზეიმობდა“ ყოველივეს...
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 22 აპრილი – ორშაბათი
თებერვლის რუხი ამინდია. წვიმამ სევდა უფრო გაუმძაფრა თათას და ბედნიერ წარსულზე ფიქრმა სინანულის ცრემლები მოჰგვარა. თათა ფანჯარას არ შორდებოდა, წვიმის წვეთების ხმაური და მათი ვნებიანი ცურვა მინებზე თითქოს ამშვიდებდა, სულში უძვრებოდა... იდგა ასე გაუნძრევლად და ყველაფერზე ფიქრობდა. წარსულის ბედნიერებამ აწმყოში ტკივილი დაბადა და მომავალზე ფიქრის სურვილიც კი დააკარგვინა.
ბუნება ავდრით როკავდა. თათას სულს კი ფიქრებმა მოსვენება დაუკარგეს. იხსენებდა იმ ტკივილიან დღეს, რომელმაც თათა ტკივილს დაუახლოვა და დაუმეგობრა.
...იმ დღეს თოვდა... ჰაეროვანი ფანტელები ნაზად ეშვებოდნენ თათს გათოშლ სახეზე და უკვალოდ ქრებოდნენ. აცახცახებული გოგონა ბაღში შეყვარებულს უნდა შეხვედროდა და როგორც აღმოჩნდა მასზე ადრე მივიდა. ყინვა სულ უფრო და უფრო იდგამდა ფესვებს და თებერვალს მარტისკენ გახედვის საშუალებასაც კი არ აძლევდა. თათას გულში კი სიყვარულის ცეცხლი ენთო და ზამთრის ყინვა ვერაფერს აკლებდა მის სულს... ოცი წუთი გავიდა, მაგმარ თომა არსად ჩანდა. მოკლე ტექსტური შეტყობინების გაგზავნა დააპირა თუ არა თომაც მაშინვე გამოჩნდა. არ შეიმჩნია თათა მასზე ადრე რომ მივიდა. თომას უყურადღებობა თათას არ გაჰკვირვებია, თუმცა გული დაწყდა.
– როგორ ხარ? – მოვალეობის მოხდის მიზნით შეეკითხა თომა, მაგრამ თათას არც შეუმჩნევია.
– არამიშავს... შენ როგორ ხარ? – თბილი ღიმილი შეაგება შეყვარებულს.
– მეც ვარ რა... – აგდებულად უპასუხა თომამ. – სალაპარაკო გვაქვს – თითქოს გააფრთხილა.
– რა ხდება? რაღაც ცივად მელაპარაკე ამდილას ტელეფონზე. – უსაყვედურა თათამ და მიხვდა, რომ საქმე კარგად ვერ იყო.
– აბა როდემდე გადამედო ეს საუბარი? თითქმის ერთი კვირაა ძალიან ცუდი ურთიერთობა გვაქვს და ჯობია ყველაფერი გავარკვიოთ ვიდრე გამუდმებით გაურკვევლობაში ვიყოთ. – ნაწილობრივ უთხრა სათქმელი თომამ, თათას შეხედა და საუბარი განაგრძო – თათა ურთიერთობის ხელოვნურად შენარჩუნებას აზრი არა აქვს. შეიძლება ორივეს ერთმანეთი იმაზე მეტადაც კი გვიყვარს ვიდრე გვგონია – აი აქ კი მოიტყუა თომამ, მას თათა უკვე არ უყვარდა – მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ამ ეტაპზე ჩვენს ერთად ყოფნას აზრი არა აქვს. – თათას სახის დანახვაზე ვითომ სევდიანად უთხრა.
თათასთვის დრო გაჩერდა და ასე ეგონა სამუდამოდ გაგრძელდა ეს წამი, წამი მოულოდნელად თავს დამტყდარი ტკივილისა, რომელიც მის არსებობას აზრს უკარგავდა და მის დიდ სიყვარულს სამუდამო სასუფეველს უმკვიდრებდა. გამომეტყველება აემღვრა, მოიქუფრა, თითქოს უნდა ეწვიმა მის აწ უკვე სევდიან თვალებში. თითქოს სიცოცხლის ბოლო წამი ტკივილმა დაასრულა.
– თათა კარგად ხარ? მითხარი რამე. – დაიბნა თომა, მიხვდა რომ დიდი ტკივილი მიაყენა მას და თავს დამნაშავედ თვლიდა, რომ ყველაფერი ასე მოხდა, მაგრამ გადაწყვეტილების შეცვლა წამითაც არ უფიქრია, პირიქით უნდოდა რაც შეიძლება მალე დასრულებულიყო მათი საუბარი და გასცლოდა.
– რა უნდა ვთქვა? – ძლივს, ხმადაბლა ამოილუღლუღა თათამ.– შენ ყველაფერი დაანგრიე, ეს სამი წელი როგორ გაძელი ჩემთან უსიყვარულოდ? რა გინდოდა ჩემგან? თავი შემაყვარე, შემაჩვიე და ახლა მეუბნები, რომ ჩვენს ერთადყოფნას აზრი არააქვსო! ნეტავ როდის დაეკარგა აზრი ჩვენს სიყვარულს?! ნეტავ როდის მიხვდი, რომ ხელოვნურად ვინარჩუნებდით ურთიერთობას?! ახლა მთხოვ, რომ რამე ვთქვა?! შენ უკვე ყველაფერი თქვი და შეგიძლია წახვიდე!.. წადი!!! – ამ სიტყვებში თათას მთელი ემოცია იგრძნობოდა ტკივილისა. ყველა კითხვაზე ცდილობდა პასუხი გაეცა, მაგრამ უშედეგოდ...ვერ ახსნა რამ მიიყვანა თომა ამ გადაწყვეტილებამდე...
თომამ ვერაფერი უთხრა, თათა მსგავს სიტუაციაში არასოდეს ენახა, პირველად იხილა ის ასეთი გაცოფებული და გამწარებული. ყველაფრისტვის მადლობა გადაუხადა, მოუბოდიშა მისმა საქციელმა თათა ასეთ მდგომარეობამდე რომ მიიყვანა. ბარიდან ჩქარი ნაბიჯებით, უკანმოუხედავად გავიდა და ატირებული, თოვლში ჩამუხლული თათა ბედისანაბარა დატოვა.
ახლა კი თათა იჯდა მის ოთხში და მარტის ცრემლიანი დღე შეგუებულ ტკივილს უახლებდა. ერთთვიანი ფიქრის შემდეგ კი თათა მიხვდა, რომ არ ღირდა იმ ადამიანზე გლოვა და მითუმეტეს ფიქრი, რომელმაც მის გრძნობებში ტკივილი დაბადა.
თათამ იფიქრა და მიხვდა, რომ თუ არ ისწავლიდა მომავალს ვერ აიწყობდა და მთელი ცხოვრება უზრუნველყოფილი ვერ ექნებოდა, ამიტომაც გადაწყვიტა უნივერსიტეტში სიარული გაეგრძელებინა...
* * *
ცხოვრებამ ბევრ რამეზე დააფიქრა თომა... იცოდა და დაუდასტურა, რომ თათა არ უყვარდა. ხვდებოდა, რომ დიდი ტკივილი მიაყენა მას, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. ის ერთ გოგონას ხვდებოდა და დარწმუნებული იყო, რომ უყვარდა. თათასთან საუბრიდან ორი წლის შემდეგ თომა მის ახალ სიყვარულზე დაქორწინდა. ნინის თომა ძალიან უყვარდა და არც თომა ამჟღავნებდა მეუღლის მიმართ გულგრილობას. ცდილობდნენ ბედნიერად ეცხოვრათ. მათი ქორწინება ბევრად საინტერესო და მჭიდრო პატარა ანასტასიას დაბადების შემდეგ გახდა. თომა და ნინი ბავშვს თავს ევლებოდნენ და შეიძლება ითქვას ცივ ნიავს არ აკარებდნენ.
ანასტასია ორი წლის იყო და სიარულს არ იწყებდა. შეშინდა თომა, რადგან ხედავდა, რომ ტასოს ტოლი ბავშვები უკვე დადიოდნენ და ზოგნი დარბოდნენ კიდევაც. ნინის დაჟონებული თხოვნაც იყო რომ პატარა ანასტასია ექიმთან წაეყვანათ და ყველაფერი გამოეკვლიათ, დაედგინათ თუ რა მიზეზით არ იწყებდა ბავშვი სიარულს.
არც დაუყოვნებიათ მეორე დილასვე წაიყვანეს ტასო საავადმყოფოში. პედიატრიულ განყოფილებას ახალგაზრდა ექიმი თათა ენუქიძე ხელმძღვანელობდა, რომელიც ერთ–ერთი საუკეთესო ქირურგ–პედიატრი იყო მთელს კლინიკაში... მიმღებში სარეგისტრაციო მაგიდასთან მივიდნენ და ანასტასია დაარეგისტრირეს, როგორც მენჯ–ბარძაყის პრობლემის მქონე პაციენტი. თომა იქვე დერეფანში განთავსებულ ერთ–ერთ სკამზე ჩამოჯდა და იქ ელოდებოდა სანამ ნინი ბავშვს დაარეგისტრირებდა და ექიმთან კონსულტაციისათვის ნებართვას მიიღებდა.
– უკაცრავად ხომ ვერ მირჩევთ ვისთან შეიძლება მივიყვანო ბავშვი აღნიშნულ პრობლემასთან დაკავშირებით? – თავაზიანად ჰკითხა ნინიმ რეგისტრატორს.
– იცით კლინიკაში ყველაზე კარგი ქირურგ–პედიატრი თათა ენუქიძეა. ალბათ ქალბატონი თათა შეძლებს თქვენს დახმარებას.
– დიდი მადლობა. რომელ კაბინეტში შევძლებ თათა ექიმის ნახვას?
– დერეფნის ბოლოს მარჯვენა მხარეს მეთორმეტე ოთახში ქალბატონი თათას კაბინეტია, ახლავე გაგირკვევთ თუ თავისუფალია და შეუძლია თუ არა თქვენი მიღება. – რეგისტრატორმა შიდა ნომერი სწრაფად აკრიფა ტელეფონზე და მეთორმეტე კაბინეტის ექიმს გაესაუბრა. – შეგიძლიათ მიბრძანდეთ, ექიმი თავისუფალია და შეუძლია თქვენი მიღება. მხოლოდ თქვენ და ბავშვი სხვა არავინ შევიდეს კაბინეტში, ჩვენი შიდა განაწესის ერთ–ერთი პუნქტია ასეთი. – სწრაფად და გარკვევით გააცნო რეგისტრატორმა.
– გასაგებია, დიდი მადლობა. – თავაზიანი და ღიმილიანი გამომეტყველებით გამოემშვიდობა ნინი რეგისტრატორს.
თომა სკამიდან ამდგარიყო და ნერვიულობისგან დერეფანში ბოლთას სცემდა. ნინი მიუახლოვდა და ამცნო, რომ ბავშვს ერთ–ერთი უნდა გაჰყოლოდა.
– თომა მეთორმეტე ოთახში უნდა შევიდეთ და ალბათ აჯობებს თუ ტასოს მე შევიყვან ექიმთან, შენ გარეთ დაგველოდე.
– ჰო, რა თქმა უნდა. აქვე ვიქნები, აბა თქვენ იცით... – სევდიანად აკოცა ბავშვს შუბლზე და ნინის ხელი მოჰხვია მხარზე.
ნინის ცუდი წინათგრძნობა ჰქონდა, რამაც უფრო დააღონა და ცრემლებიც კი მოადგა თვალზე. ბავშვი გულზე მიიკრა და ჩქარი ნაბიჯებით გაემართა მეთორმეტე ოთახისაკენ. კართან გაკრულ ოქროსფერ აბრაზე შავი ასოებით ეწერა: ,,ქირურგ–პედიატრი თათა ენუქიძე.“ ნინიმ ჩუმად დააკაკუნა და კარი შეაღო. ულამაზესი, სანდომიანი სახე შეეგება.
– მობრძანდით. – ღიმილით მიიღო მორიგი პაციენტი თათამ.
– თათა ენუქიძე თქვენ ბრძანდებით? – მორიდებით იკითხა ნინიმ სანამ შევიდოდა.
– დიახ, მობრძანდით.
ნინი ოთახში შევიდა და ექიმის მაგიდასთან მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.
– აბა რას შეუწუხებია ეს ულამაზესი გოგონა? – თბილად გაუღიმა ექიმმა ანასტასიას.
– იცით? ორი წლისაა და ჯერაც არ დაუწყია სიარული, ტასოს ტოლი ბავშვები კი დადიან და ზოგი დარბის კიდევაც. – სევდიანად გააცნო საქმის ვითარება ნინიმ ექიმს.
თათას ამის გაგონებაზე განწყობა შეეცვალა, თუმცა ნინისთვის არაფერი უგრძნობინებია. ნინისთან მივიდა, ბავშვი გამოართვა და ფეხზე დააყენა. ანასტასიას უმალ მოეკვეთა ფეხები და სანამ დავარდებოდა თათამ ხელში აიყვანა.
– პირველ რიგში ქალბატონო ...
– ნინი... – შეაშველა სიტყვა ნინიმ.
– დიახ ნინი. პირველ რიგში აუცილებლად რენდგენი უნდა გადაუღოთ, რათა გავრკვეთ გვაქვს თუ არა პრობლემა ხერხემალთან. ასევე აუცილებელია სისხლის საერთო ანალიზი.
– რა თქმა უნდა, ახლავე მივიყვან რენდგენოლოგთან და გადავუღებ რენდგენს. სისხლის საერთო ანალიზსაც ავუღებ და მერე თქვენთან შემოვალ.
– კარგით დროებით.
ნინი ფაცაფუცით გავიდა კაბინეტიდან და თომასთან მივიდა, აუხსნა კონსულტაციის შედეგები და ექიმის მითითებების შესასრულებლად თომას გაყოლა სთხოვა.
– ჯერ სისხლის საერთო ანალიზი ავუღოთ, პასუხებს დრო დასჭირდება და მერე ავიყვანოთ რენდგენის გადასაღებად. დროს მოვიგებთ, მინდა მალე გავიგო რა სჭირს ჩვენს ტასუნას. – ხმა გაებზარა ნინის.
– კარგი წინასწარ ნუ ვინერვიულებთ. – დაამშვიდა თომამ. – წამოდი გავაკეთოთ რაც ექიმმა გითხრა.
მართლაც, ჯერ სისხლის საერთო ანალიზი გაუკეთეს, შემდეგ რენდგენი გადაუგეს და სანამ რენდგენის ფურცელს მიიღებდნენ, ანალიზების პასუხი უკვე მზად იყო. ნინი თომას არ დალოდებია ბავშვი გამოართვა თომას, რენდგენის ფურცელი და ანალიზების პასუხები წაიღო და ექიმთან ჩავიდა. კარი კაკუნის შემდეგ შეაღო...
– შეიძლება?
– მობრძანდით... – თავაზიანად მიიღო თათამ პაციენტი. – აბა რა ქენით?
– აი ექიმო სისხლის საერთო ანალიზის პასუხი და რენდგენის ფურცელი. – მაგიდაზე დაუდო ნინიმ ექიმს.
– კარგით, მე სანამ გადავხედავ და შეგიძლიათ გარეთ დამელოდოთ. – შესთავაზა თათამ ნინის.
– როგორც მეტყვით, აქვე ვიქნებით. – დაეთანხმა ნინი.
ოთახიდან გავიდნენ თუ არა თათამ ჯერ ანალიზის პასუხს გადახედა, ყველაფერი რიგზე იყო, რაც ძალიან გაუხარდა. შემდეგ რენდგენის შავი ფურცელი თეთრი ნათურით განათებულ პატარა დაფაზე მიამაგრა და დაჟინებით აკვირდებოდა, თან ინიშნავდა რაღაცებს.
ნინი და თომა ბავშვთან ერთად დერეფანში ელოდნენ თუ როდის დაუძახებდა ექიმი ნინის. რამდენიმე წუთის შემდეგ თომამ უთხრა რომ დაბლა ჩავიდოდა რამდენიმე წუტით და მალევე დაბრუნდებოდა. ნინი კი მეთორმეტე ოთახთან მივიდა და კარის წინ მდგარ სავარძელზე ჩამოჯდა. თათამ ოთახიდან გამოიხედა და ნინი შეიყვანა.
– დაბრძანდით. – ღრმად ჩაისუნთქა თათამ. – სისხლში ყველაფერი კარგადაა. აი რენდგენმა კი ბევრ რამეს მოჰფინა ნათელი. – ნელა და გარკვევით უხსნიდა თათა. – ბავშვს ხერხემალი აქვს დაზიანებული და სასწრაფოდ სჭირდება ოპერაცია, ამისთვის კი ორივე მშობლის თანხმობაა საჭირო.
ნინის ელდა ეცა. კი ხვდებოდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, მაგრამ ბავშვის მდგომარეობა ამდენად სერიოზული თუ იყო ამას ნამდვილად არ ელოდა.
– ქალბატონო ნუ ინერვიულებთ ქირურგიული ჩარევით ყველა პრობლემა გადაიჭრება, ბავშვის მდგომარეობა ჯერჯერობით სტაბილურია, მაგრამ უახლოეს დღეებში ოპერაციის გაკეთება აუცილებელია, სასურველია დღესვე გაკეთდეს ოპერაცია. ერთ–ერთი ხერხემლის მალა დაზიანებულია და საკმაო მანძილითაა მეორესთან დაშორებული, ბავშვს კი ამ სირთულეებთან გამკლავება უჭირს და ამიტომაც ვერ დადის, თუ ეს ყველაფერი მალევე არ მოგვარდა, შეიძლება ბევრად სერიოზულ პრობლემად იქცეს და ბავშვი სამუდამო პარალიზებაში დატოვოს.
– კი მაგრამ როგორ? ტასოს მოძრაობა არ უჭირს, ის ძალიან ცელქი ბავშვია, უბრალოდ ფეხზე ვერ დგება. ნუთუ ამხელა პრობლემასთან გვაქვს საქმე. – დაიბნა ნინი.
– სწორედ ეს უბრალოებაა მომავლის დიდი პრობლემა. როცა ბავშვს 7–8 თვიდან თქვენი დახმარებითაც უჭირდა ფეხზე დგომა სწორედ მაშინ უნდა მოგემართათ ჩვენთვის და ქირურგიულ ჩარევას თავიდან ავიცილებდით. – უფრო გასაგებად აუხსნა თათამ.
– თუ აუცილებელი და სასწრაფოა ოპერაციის ჩატარება მაშინ ნუღარ გადავდებთ და დღესვე გავუკეთოთ.
– მეც ამას გირჩევთ, რადგან არ ვიცით რა პრობლემა შეიძლება გამოჩნდეს ოპერაციის მიმდინარეობისას. გარედან პრობლემის სირთულე არც ისე მძიმეა, მაგრამ თუ მეტად სერიოზულადაა საქმე მხოლოდ ქირურგები ვერაფერს გახდებიან თუ ბავშვი ძლიერი არ არის. – თითქოს გააფრთხილა თათამ ნინი. – სწორედ ამიტომაცაა საჭირო ორივე მშობლის დასაბუთებული თანხმობა. თუ გადაწყვეტთ, რომ ბავშვს ოპერაცია უნდა გაუკეთდეს, მაშინ თქვენ და თქვენმა მეუღლემ დასაბუთებული თანხმობა უნდა წარმიდგინოთ. ოპერაციას მე ვუხელმძღვანელებ.
ნინის იმდენად უნდოდა ეტირა ვერ მოითმინა და ცრემლები გადმოსცვივდა. ახლაღა მიხვდა რომ შეიძლებოდა მისი ერთადერთი შვილი დაეკარგა. თათამ დაამშვიდა და დაარწმუნა, რომ ძალ–ღონეს არ დაიშურებდა ბავშვის ბოლომდე განსაკურნებლად.
ნინი ოთახიდან გავიდა და დერეფანს ჩაუყვა. თომა გასასვლელთან განთავსებულ სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ჩაერგო.
- თომა... – თითქოს აღმოხდა ნინის...
თომამ თავი ასწია და ჩქარი ნაბიჯებით მომავალ ნინის შეეგება.
– რა მოხდა? რა გითხრა ექიმმა?
ნინიმ ყველაფერი დაწვრილებით უამბო მეუღლეს. თომა ყურებს არ უჯერებდა, ხან დერეფანში ბოლთას სცემდა, ხანაც დაჯდებოდა და მუხლებს ნერვულად აცანცარებდა, თან ნინის ელაპარაკებოდა. გაოგნებული იყო გამოკვლევის პასუხებით. საკუთარი შვილი უნდა გაემეტებინა ქირურგიული იარაღებისათვის, ორი წლის უცოდველი ბავშვი. თომა ფიქრებში უფალს საყვედურობდა მოვლენილი განსაცდელისათვის.
– რა ვქნათ? სხვა გზა არ არის ანასტასიას ოპერაცია უნდა გავუკეთოთ. – აცრემლებულმა ნინიმ გაუზიარა საკუთარი მოსაზრება მეუღლეს.
– არ ვიცი, თუ სხვა გზა არ არის მაშინ უნდა დავთანხმდეთ და წერილობითი თანხმობა უნდა განვაცხადოთ, როგორც ექიმმა გითხრა. – შეახსენა თომამ.
– კარგი მე ავალ კლინიკის ხელმძღვანელთან და ყველაფერს მოვაგვარებ. – ნინი წამოდგა, ბავშვი თომას დაუსვა კალთაში და თვითონ ლიფტისკენ გაემართა.
თომა ბავშვს ეთამაშებოდა, ეფერებოდა, ელაპარაკებოდა. ისე იქცეოდა თითქოს უკანასკნელად ხედავდა შვილს. ამასობაში ნინიც დაბრუნდა და წერილობითი თანხმობა ოპერაციაზე ექიმს შეუტანა. ექიმმა ნინის მითითებები მისცა. წინასაოპერაციოდ ბავშვის მოსამზადებლად ექთნებთან გაყოლის ნება დართო და კაბინეტიდან ერთად გამოვიდნენ. ბავშვის თავისთან მოყვანა სთხოვა, ნინიმ მოიყვანა კიდევაც, თათა ბავშვს მოესიყვარულა, ნინი დაამშვიდა და ექთნებთან ერთად გაუშვა.
თომა უყურებდა თუ როგორ ელაპარაკებოდა ექიმი ნინას. თომამ შორიდან გააცილა შვილი საოპერაციოდ და როგორცკი ნინა ექიმს გაშორდა მაშინვე, ჩქარი ნაბიჯებით გაემართა თომა ექიმისაკენ. დალაპარაკება უნდოდა. ექიმი თომასგან ზურგით იდგა და ანასტასიასათვის წინასაოპერაციოდ ჩატარებულ ანალიზებს ათვალიერებდა.
– უკაცრავად... – თომა ახლა უკვე ექიმის უკან იდგა და მასთან გასაუბრება სურდა შვილთან დაკავშირებით.
– დიახ... – მობრუნდა თათა და თვალებს არ დაუჯერა. მის წინ ის ადამიანი იდგა ვინც რამდენიმე წლის უკან ტკივილი მიაყენა.
თათას თვალები აუცრემლიანდა და კაბინეტში შესვლა დააპირა, მაგრამ თომამ მკლავზე ხელის შეხებით შეაჩერა.
– თათა მოიცადე. – ხმადაბლა წარმოთქვა თომამ. – უნდა ვილაპარაკოთ, მაგრამ წარსულზე არა, აწმყოზე მინდა შენთან საუბარი. მინდა გთხოვო რომ პირადსა და პროფესიულს ერთმანეთს ნუ დაუკავშირებ.
თათა ვერაფერს მიხვდა თომას ხელიდან მკლავი გაითავისუფლა და ისე განაგრძო თომას სმენა.
– ალბათ შენც არაფერი იცოდი, ისევე როგორც მე...
თომა გაჩერდა, ელოდა, რომ თათა რამეს ჰკითხავდა. ეგონა დაინტერესდებოდა თუ რაზე საუბრობდა, მაგრამ თათა გულდასმით უსმენდა თქმით კი არაფერს ამბობდა. თომა მიხვდა, რომ ცოტა დრო ჰქონდა სასაუბროდ და მალევე გაარკვია ყველაფერში.
– პირდაპირ გეტყვი, ანასტასია ჩემი შვილია, ნინი კი ჩემი ცოლი. – ამის თქმით თითქოს რაღაც დიდი ტვირთი მოიშორა თომამ ზურგიდან.
– ესე იგი ცოლი შეირთე და თან შვილიც გყავს. – ახლა უკვე ირონიულად უთხრა თათამ. – ცხოვრება მოულოდნელობებითაა აღსავსე. არავინ არიცის ვის, როდის რა შეიძლება გაუჭირდეს და ვინ შეიძლება მხსნელად მოევლინოს. უფალს ყველა ახსოვს და ყველას სათანადო პასუხს სცემს წარსულში დაშვებული დანაშაულისათვის. პატარა ბავშვი რა შუაშია თუ მას იდიოტი მამა ჰყავს, ის არ უნდა დასჯილიყო შენი ცოდვებისათვის. – ზიზღნარევი სიბრალულით უთხრა თათამ თომას.
– შენი სიტყვების საწინააღმდეგოდ ვერაფერ ვიტყვი, რადგან რაც თქვი ყველაფერში მართალი ხარ. – თომამ თავი დახარა და ჩუმად ჩაილაპარაკა ყოველივე. – უბრალოდ ერთ გთხოვ, ჩემს შვილს ნუ გასწირავ და ჩემს ზიზღს მასზე ნუ დაანთხევ...
– შენ მე ვინ გგონივარ?! – შეაწყვეტინა თათამ – მე პირველ რიგში ვარ ექიმი, რომელმაც კარგად იცის თავისი საქმე და პაციენტების გადასარჩენად სიცოცხლესაც კი დათმობს. ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანია, რომ ანასტასია შენი შვილია. ის ჩემი პაციენტია, რომელსაც ურთულესი ოპერაცია უნდა გავუკეთო და არააქვს მნიშვნელობა მის სტატუსს. მე მას გადავარჩენ რადაც არ უნდა დამიჯდეს!.. – მაცრად უთხრა თათამ, კაბინეტში შევიდა და კარი გაიჯახუნა.
თათა კმაყოფილი იყო საკუთარი თავით, მაგრამ თავზარდაცემული იყო ახლად გაგონილი ამბით. თომას ჰყავდა ცოლი, ჰყავდა შვილი, რომლისთვისაც საკმაოდ რთული და სერიოზული ოპერაცია უნდა გაეკეთებინა. ქალური სისუსტე გამოიჩინა და ატირდა. ფიქრებში დაკარგულს ახლაღა გაახსენდა რომ ოპერაციაზე ეჩქარებოდა. სწრაფად გავიდა კაბინეტიდან და საოპერაციოსკენ გაემართა.
საოპერაციოს დერეფანში თომა და ნინი ისხდნენ. ნინი წამოდგა ექიმს შეეგება და თხოვდა, რომ ებრძოლა პატარა სიცოცხლის გადასარჩენად. თათამ შეახსენა რომ ამის თხოვნა აუცილებელი არ იყო, რადგან ეს მისი მოვალეობა იყო. შემდეგ თომას გახედა და საოპერაციო ოთახში შევიდა.
თათამ დახედა საოპერაციო მაგიდაზე მწოლიარე ბავშვს და მაგიდასთან მდგარ ქირურგიულ ხელსაწყოებს. გული სევდით ევსებოდა როცა წარმოიდგენდა, რომ ასეთი პატარა არსებისთვის ქირურგიული ჭრილობები უნდა მიეყენებინა, მაგრამ თავს იმით იმშვიდებდა, რომ ამით მის სიცოცხლეს გადაარჩენდა და სიარულს დააწყებინებდა მას.
– დათუნა, თაკო, რუსკა, მზად ხართ ოპერაციის დასაწყებად? – ექთნებს გადახედა თათამ.
– დიახ თათა ექიმო მზად ვართ. – უფროსმა ექთანმა სამივეს სახელით უპასუხა ექიმს.
– კარგით მაშინ დავიწყოთ!.. – თათამ პირბადე და სათვალე მოირგო, ხელთათმანები გაიკეთა და ოპერაცია დაიწყეს.
ოპერაციის მიმდინარეობისას თომა და ნინი ბოლთას სცემდნენ დერეფანში. უკვე ორ საათზე მეტი გავიდა, ბავშზე კი არაფერი იცოდნენ. თომა ღმერთს ეხვეწებოდა შვილის გადარჩენას და პატიებას სთხოვდა იმ დღისთვის თათა ბედისანაბარა რომ დატოვა ზამთრის სუსხიან დღეს. აცნობიერებდა, რომ ძალიან ატკინა გული. დაშორებიდან ორი წლის თავზე კი დაქორწინდა და მიუხედავად ამისა თათა მაინც ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის რომ პატარა ანასტასიას ჯანმრთელი მომავალი ჰქონოდა.
როგორც იქნა თათა გამოჩნდა, ნინი მაშინვე ფეხზე წამოდგა და სანამ რამეს ჰკითხავდა ექიმმა აცნობა რომ ოპერაციამ კარგად ჩაიარა.
– მადლობა უფალს, რომ ოპერაცია წარმატებით დასრულდა. ბავშვი რეანიმაციაშია და რამდენიმე საათში პალატაში გადაიყვანენ. – კმაყოფილება ვერ დამალა თათამ.
– უღრმესი მადლობა. – მორიდებით უთხრა თომამ და თავი ჩაქინდრა.
– არაფრის, ეს ჩემი მოვალეობაა. – მკაცრად უთხრა თათამ.
ექიმის სიმკაცრემ თომასადმი ნინის გაკვირვება გამოიწვია, თუმცა არაფერი შეიმჩნია.
– ექიმო როდის შეძლებს ტასო სიარულს? – ცნობისმოყვარედ ჩაეკითხა ნინი თათას.
– კონკრეტული დროის თქმა მიჭირს, რადგან ოპერაციის შემდგომი ანალიზები უნდა გაკეთდეს, რომლის პასუხიც სამ დღეში იქნება. – აუხსნა თათამ.
– როდის შევძლებთ ბავშვის ნახვას?
– მალე. როგორცკი პალატაში გადაიყვანენ შეგატყობინებთ და შეგიძლიათ ნახოთ.
თათა კაბინეტში ჩავიდა, სავარძელზე მშვიდად დაეშვა და ფიქრობდა. ყველა იმ ტკივილიან დღეს იხსენებდა, როცა თომა წავიდა მისი ცხოვრებიდან, როცა ეგონა რომ ყველაფერმა დაკარგა აზრი, თუმცა მიუხედავად ამისა მაინც ცდილობდა ეფიქრა და ეზრუნა მომავალზე...
და სწორად ახლა, როცა თომას უფალმა უდიდესი განსაცდელი მოუვლინა, მხსნელად ის ადამიანი ექცა, რომელსაც დიდი ტკივილი მიაყენა. რომელსაც დღემდე უყვარდა თომა და ამ ტკივილით არსებობდა. თათას თომასთან არ უსაუბრია მისი გრძნობების შესახებ, რადგან ხედავდა თუ როგორ უყვარდა ნინის თომა და არ უნდოდა მათი ოჯახური იდილია დაერღვია მისი სიყვარულის გამო, რომელიც ტკივილის კედლად აღმართვოდა მის ახალგაზრდობას, არ უნდოდა საკუთარი ბედნიერება ნინის უბედურების მიზეზი გამხდარიყო, მითუმეტეს, როცა ნინიც და თომაც განსაცდელში იმყოფებოდნენ და უმძიმეს პრობლემებთან უწევდათ გამკლავება.
თათა ოთახში შემოსულმა ექთანმა გამოაფხიზლა ფიქრებიდან, რომელმაც ანასტასიას პალატაში გადაყვანის ამბავი აცნობა. თათა მაშინვე წამოდგა სავარძლიდან და პალატისკენ გაემართა პაციენტის სანახავად.
პალატის კართან თომა და ნინი იდგნენ და ელოდნენ როდის მოვიდოდა თათა და ბავშვის ნახვის ნებას დართავდა მშობლოებს. თათამ თბილი ღიმილით ჩაუარა მათ და პალატაში შევიდა.
– ულამაზეს პრინცესას უკვე გაუღვიძია. – მოესიყვარულა თათა ანასტასიას.
შემდეგ მიუახლოვდა და მოეფერა. ექთანს გამოკითხა ყველაფერი რაც კაბინეტში ყოფნისას გამოტოვა და შემდეგ ოპერაციის მერმინდელი ანალიზების პასუხის მოსატანად გაუშვა ლაბორატორიაში. ექთანი მალევე დაბრუნდა და ექიმს ანალიზების ფურცლები მიაწოდა. თათა როგორცკი ანალიზების პასუხებს გაეცნო მაშინვე გავარდა დერეფანში, სადაც ანასტასიას მშობლები იყვნენ.
– როგორც გითხარით ოპერაციამ კარგად ჩაიარა, ანასტასია რეანიმაციიდან უკვე პალატაშია, ანალიზების პასუხებიც ნორმალურია, ბავშვის მდგომარეობა კი სტაბილური. გილოცავთ, ანასტასია 4–5 თვეში თავისუფლად სიარულს შეძლებს და სხვა ბავშვებივით ჯანმრთელი იქნება. – თათამ მშობლებს გააცნო ბავშვის მდგომარეობა და თბილი ღიმილით გამოემშვიდობა მათ.
თომა და ნინი სიხარულით ერთმანეთს გადაეხვივნენ. წყვილის ხმაურზე თათა დერეფნის ბოლოსთან შეჩერდა და როცა ნახა, რომ თომა და ნინი ერთმანეთს ბედნიერებას უზიარებდნენ ტკივილის ჟრუანტელმა დაუარა... თავს მხოლოდ იმით ინუგეშებდა, რომ პატარას სიცოცხლე და ჯანმრთელობა გადაარჩინა და საკუთარ თავში ..ზეიმობდა“ ყოველივეს...
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 22 აპრილი – ორშაბათი
სიკვდილისფერი სიყვარული
ვიღაც როიალზე აცოცხლებდა სიმფონიას და ნოტებიც სინქრონულად ერწყმოდნენ ერთმანეთს. ბარმენი დაღლილობის მიუხედავად მაინც ღიმილიანად ხვდებოდა ყველა კლიენტს და სასურველი გამომეტყველებით ემსახურებოდა მათ. მეექვსე მაგიდა ფანჯარასთან ახლოს იდგა. მას მუდმივად ერთი და იგივე ადამიანი იკავებდა და საათობით ჯდებოდა იმ ადგილას. ხან ყავას უკვეთავდა და ხან ვისკის. სიტუაციას გააჩნდა. იმ შემთხვევაში თუ ხატავდა აუცილებლად ვისკი უნდა შეეკვეთა, ხოლო თუ წერდა ჩაის ან ყავას მიირთმევდა. მშვიდად და აუჩქარებლად, ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა ბარმენს და მისალმების შემდეგ შეკვეთას აძლევდა. არც დღეს უღალატია ჩვევისთვის. ბარმენმა როგორცკი ტილოები და გულის ჯიბიდან ამოშვერილი ფუნჯები დაინახა, მიხვდა, რომ დღეს ვისკის უკვეთავდა და სანამ მხატვარი ბარს მოუახლოვდებოდა ბარმნემა ანიშნა რომ მალე მიუტანდნენ ვისკის. მხატვარი მის ადგილას დაჯდა და შეკვეთას დაელოდა. ნახა როგორ მიაწოდა ბარმენმა მიმტან გოგონას ვისკი, როგორ მოუახლოვდა მიმტანი მის მაგიდას და ვისკის ბოთლი ჭიქასთან ერთად მაგიდაზე დადო. მანამ არ მოუშორებია თვალი გოგონასთვის სანამ ბართან არ მივიდა და მორიგი შეკვეთა არ წაიღო კლიენტთან. მეთერთმეტე მაგიდა ბიჭს და გოგოს დაეკავებინათ. რაღაცნაირად მიაშტერდა მხატვარი წყვილს. გოგონა 20–22 წლის თუ იქნებოდა, არც ბიჭი იყო ასაკოვანი, ასე 30 წლამდე ალბათ. გოგონამ მზერა იგრძნო და მხატვარსკენ გაიხედა. მხატვარმა არ შეიმჩნია და დაჟინებულად განაგრძო წყვილის თვალიერება. შემდეგ მათი შელაპარაკების მიზეზად მხატვარმა საკუთარი თავი ჩათვალა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ბიჭმა ანგარიში გაასწორა და ბარიდან ჩქარი ნაბიჯებით, განაწყენებული გავიდა.
მხატვარი თვალს არ აშორებდა ბარის წინ მდგარ მაგიდასთან მჯდარ გოგონას, რომელმაც ბიჭის წასვლის შემდეგ რამდენჯერმე გააპარა თვალი მხატვრისკენ. ერთ–ერთი ფუნჯის აქნევით მხატვარმა მიმტანი მოიხმო და გოგონასთვის კოქტეილი და ერთი წითელი ვარდი გაგზავნა. გოგონამ ამანათის მიღებისთანავე მხატვარს გახედა და თავის დაკვრით მადლობა გადაუხადა, თან ვარდს ყნოსავდა. მხატვარი წამოდგა, მარცხენა ხელით შლიაპა მოიხსნა, მარჯვენა ხელი კი ზურგს უკან მიმალა, წელში მოიხარა და გოგონა მაგიდასთან მოიხმო. გოგონამ გაიღიმა და საათზე საჩვენებელი თითის რამდენჯერმე დადებით მიანიშნა, რომ ეჩქარებოდა, თუმცა მხატვრის დაჟინებული თხოვნით მაგიდასთან მაინც მოვიდა. მხატვარი გოგონას შეეგება და თავი გააცნო:
– ლეონარდ მილერი, შეგიძლიათ ლეო დამიძახოთ.
– სასიამოვნოა. მარია, მე მარია მქვია, მარია შინკელი. – მორიდებით ჩამოართვა ხელი მარიამ მხატვარს.
– რა ლამაზი სახელია. მარიაა... ღვთიურია...
მარიას ჩაეღიმა და გამომშვიდობება დააპირა, მაგრამ მხატვარმა ამაზე ფიქრის საშუალებაც კი არ მისცა.
– მარია, თუ ნებას მომცემთ უნდა დაგხატოთ.
მარია დაიბნა, თავის დასაღწევად პასუხიც კი ვერ მოიფიქრა, შეყოვნდა. შემდეგ ძლივსღა ამოილუღლუღა:
– იცით მე ძალიან მეჩქარება, დიდი მადლობა, მაგრამ...
– არავითარი მაგრამ – თითქოს სიმკაცრეც გაურია მის თავაზიან ხმას მიულერმა – სულ რამდენიმე წუთს წაგართმევთ. დიდხანს არ შეგაყოვნებთ.
მარიამ ხმა ვერ ამოიღო და მისთვის გამზადებულ ფანჯარასთან მდგარ ბარის სკამზე ჩამოჯდა.
– საოცრად ნათელი შუქი მოდის თქვენგან...
ლეონარდი აღფრთოვანებას ვერ მალავდა და გოგონას უზიარებდა მის მოსაზრებებს. მარიაც მშვიდად უსმენდა, თითქოს სულ გადაავიწყდა, რომ უნდა წასულიყო. რამდენიმე წუთი კი არა ზუსტად ერთ საათზე მეტი იჯდა მარია გაუნძრევლად და ლეონარდის მარცხენას აკვირდებოდა, თუ როგორ ჰარმონიულად და მთელი გრძნობით ეხებოდა ფინჯი ტილოს.
– ესეც ასე, გენიალურია, სრულყოფილიც კი...
– შეიძლება ვნახო? – მორიდებით იკითხა მარიამ.
– რა თქმა უნდა.
მარიამ ნახატს შეხედა და თვითონაც გაკვირვებული დარჩა, ტილოზე მისი ნამდვილი ,,მე“ იყო, რომელსაც ხშირად თვითონაც კი გაურბოდა. ,,მართლაც მთელი ნიჭი აქვს მხატვარს გამოყენებული ჩემი ნამდვილი სახის ტილოზე გადმოსატანად, აი თურმე რა შუქზეს საუბრობდა ლეონარდი.“ თავისთვის, გონებაში გაიფიქრა მარიამ და მხატვარს შეხედა.
– მართლაც საოცრად კარგი ნახატია...
– არა, ეს თქვენ ხართ საოცრება. – სიყვა გააწყვეტინა ლეონარდმა.
მარია ახლაღა მიხვდა, რომ ღამდებოდა, გვიანი იყო და სასწრაფოდ უნდა წასულიყო სახლში.
– ყველაფრისთვის დიდი მადლობა, მაგრამ მე აუცილებლად უნდა წავიდე, სასწრაფო საქმე მაქვს. – გადაჭრით უთხრა მარიამ და კარისკენ წავიდა.
– სად შეიძლება თქვენი ხელმეორედ ნახვა? – სიტყვა დაადევნა მხატვარმა.
– აქ...მაგრამ არ ვიცი როდის... – სანამ გავიდოდა მოაძახა მარიამ.
ავტობუსის გაჩერებასთან დადგა და მისი სახლისკენ მიმავალ ავტობუსში ჩაჯდა, რომელსაც 10 წუთის განმავლობაში ელოდა. მარია იჯდა ავტობუსში და ფიქრობდა იმ ლამაზ წუთებზე. საკუთარი თავი ეუცხოვა, უცებ გამოერკვა ფიქრებიდან და გაახსენდა რომ სახლში გვიან მიდიოდა, მეუღლე ელოდა მის სამი წლის შვილთან ერთად. ახლა მარია სულ სხვა ადამიანის ნიღაბს ირგებდა, ის ხომ სახლში მიდიოდა, სადაც ოჯახის ქალის როლი უნდა მოერგო.
– მეგონა დღეს არც აპირებდი მოსვლას. – კარის გაღებისთანავე საყვედურად უთხრა მარიას მეუღლემ.
– მაგრამ მოვედი... – კამათში არ გადაზარდა მარიამ დიალოგი.
მარიას მეუღლე ახალგაზრდა, 29 წლის მარტინ პლანკი იყო, რომელთანაც მარია ზუსტად ხუთი წელია ცხოვრობდა. 3 წლის უკან მათ ქორწინებას აზრი მიეცა და არაჩვეულებრივი ბიჭუნა, ემანუელი დაიბადა. მარიას ქმარი ისე არ უყვარდა, როგორც ქმარს მარია. მათი თანაცხოვრება სიყვარულზე კი არა ოჯახურ მოვალეუბებზე იყო აგებული. მარია იმდენად იმედგაცრუებული იყო მშობლების გადაწყვეტილებით, რომ როგორცკი მარტინზე დაქორწინდა მაშინვე ბერლინიდან ვიურცბურგში გადავიდა საცხოვრებლად. მარია ცდილობდა მარტინთან საერთო ენა გამოენახა, რადგან დაქორწინების დღეს თუ არ ჩავთვლით სულ სამჯერ ჰყავდა ნანახი. მარია ნელ–ნელა ეგუებოდა ოჯახს და დიასახლისის როლს მშვენივრად თამაშობდა. ამასობაში მარია მისმა ნამდვილმა ,,მემ“ მიივიწყა და ბავშვის დაბადების შემდეგ სულ მთლად გადაიკარგა მისი სულიდან...
მარია ცდილობდა ხშირად ევლო იმ ბარში სადაც მხატვარმა ტილოზე მისი ნამდვილი სახე გააცოცხლა. მარტინი როგორც მზრუნველი და ამასთანავე ეჭვიანი ქმარი, მარტო არ უშვებდა და თან დაყვებოდა. მარია ხედავდა როგორ წერდა და ხატავდა ლეონარდი მის მაგიდასთან, რომელიც ფანჯარასთან იდგა.
ერთ დღესაც მარიამ გადაწყვიტა ბარში წასვლა მაშინ, როცა მარტინს გაზაფხულის დარიან ამინდში ემანუელი გასასეირნებლად ჰყავდა წაყვანილი. ბარში შესვლისთანავე ფანჯარას გახედა და დაინახა თუ როგორ ხატავდა ლეონარდი ვარდების თაიგულს, რომელიც ბარის კართან მდგარ მეყვავილესგან ითხოვა რამდენიმე წუთით. მარია ბარს მიუახლოვდა და ფინჯანი ყავა შეუკვეთა, თან უყურებდა როგორ ვნებიანად მოძრაობდა ფუნჯი ტილოზე. ყვავილები კი ნახატზე მეტად ცოცხალ ვარდებს ჰგავდნენ. მიულერმა ხატვა დაასრულა, ყვავილები მევარდეს დაუბრუნა და ბართან მოსულმა მარია რომ დაინახა თითქოს ცის კარი გაეხსნა. მითუმეტეს როცა მარტო დაინახა სიხარულმა თითქოს ზეცამდე აიტაცა და ბედნიერების ჟრუანტელმა დაუარა.
– მისი უდიდებულესობა მოსულა და ახალი ესკიზის შესაქმნელად მუზას მიღვიძებს. – მხატვრულად და ქედის მოხრით მიესალმა ლეონარდი მარიას.
– ლეონარდ, სასიამოვნოა ამ გადაღლილ ნოტაზე შენი ხილვა. – არანაკლებ ემოციურად მიესალმა მარიაც.
– თქვენი მეუღლე სად ჩამოგრჩენიათ ახალგაზრდა ქალბატონო?–ღიმილით იკითხა მხატვარმა.
– ბავშვი წაიყვანა სასეირნოდ, დღეს მარტომ გადავწყვიტე წამოსვლა.– გამოუტყდა მარია.
ლეონარდმა ბავშვის გაგონებაზე გაკვირვება ვერ დამალა, მარიაც მიხვდა, რომ მხატვარმა პირველად გაიგონა, მისი შვილის შესახებ. ლეონარდი ბართან, მარიას გვერდით მდგარ სკამზე ჩამოჯდა. ბარმენს ვისკი შეუკვეთა და მარიასთან საუბარი განაგრძო.
– არ ვიცოდი თქვენ და იმ ახალგაზრდას თუ შვილი გყავდათ. – მთელი დაბნეულობით გააცნო მისი მოსაზრება მარიას ლეონარდმა.
– მყავს. ემანუელი ჰქვია, სამი წლისაა.
– ძალიან კარგი, მაგრამ მე მაინც გაგაცნობთ ჩემს გრძნობებს, თუ ვერ გადმოგეცით როგორც საჭიროა, მიგახვედრებთ მაინც რას ვგრძნობ თქვენს მიმართ. – თამამად განუცხადა მხატვარმა მარიას.
– კი, მაგრამ...
– თქვენ მე დაგხატეთ, მაგრამ ის ნახატი თქვენთვის არ მიჩუქნია, არადა სულ ვჩუქნი ხოლმე მათ ვისაც ვხატავ. ეს პირველი შემთხვევა იყო. პირველი საბედისწერო შემთხვევა ჩემს სიცოცხლეში. – ლეონარდმა ვისკი მოსვა და საუბარი განაგრძო. – თქვენი პორტრეტი ჭერზე მაქვს მიკრული და გამუდმებით თქვენი მშვენიერება მიდგას თვალწინ. ღამე სიზმრებს მილამაზებს და დილას იმედიანად მოვყავარ ამ ბარში, რადგან თქვენი ხილვის შესაძლებლობა მხოლოდ აქ თუ მაქვს. მარია ვხვდებოდი რომ ქმარი გყავდათ, თუმცა შვილის შესახებ არაფერი ვიცოდი, მაგრამ მაინც უნდა გითხრათ, რომ მე თქვენ მიყვარხხართ... – სწორედ ამ ფრაზაზე შეწყვიტა ლეონარდმა საუბარი და დაელოდა თუ რა რეაქცია ექნებოდა მარიას ამ ყველაფერზე.
– თქვენ? მე? გიყვარვართ? კი მაგრამ როდის, როდის მოახერხეთ ჩემი შეყვარება? არ ვიცი რა ვთქვა... – მარიამ გაფართოებული თვალები გაუსწორა მხატვრის ღრმა ზღვისფერ თვალებს და ისეთი შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს დიდი ხნის ცოლქმრულ ცხოვრებას განიხილავდნენ ერთად.
– დიახ, მე თქვენ მიყვარხართ. სწორედ იმ დღიდან, როცა თქვენი სული გადმოვიტანე ტილოზე. – მთელი აღფრთოვანებით წარმოსთქვა ლეონარდმა.
– ეს ის შემთხვევაა როცა არ ვიცი რა ვთქვა. შეიძლება არ დაიჯეროთ, მაგრამ მე პირველად ვარ მსგავს სიტუაციაში. – გულწრფელობა გამოიჩინა მარიამ.
– პირველად? რატომ? – ეუცხოვა მხატვარს.
– დიდი ისტორიაა ჩემი დაოჯახების ამბავი... – ღრმად ამოისუნთქა მარიამ.
– გინდათ ამაზე ვისაუბროთ? – თითქოს სევდისგან განთავისუფლება შესთავაზა ლეონარდმა მარიას.
– ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა სკოლა დავამთავრე. მარტინი მდიდარი ოჯახის ერთადერთი შვილია, რომლის მემკვიდრეობამ ჩემი მშობლების ყურადღება მიიპყრო და აკვიატებად ექცათ ჩემი გათხოვება. პლანკების ოჯახს სულ რაღაც 17 წლისამ შევუერთდი. 19 წლისაც არ ვიყავი ემანუელი რომ დაიბადა. ჩემი და მარტინის მშობლები ბერლინში ცხოვრობენ, მე კი მშობლებზე იმდენად გავნაწყენდი, რომ მათგან შორს, ვიურცბურგში გადმოვედი საცხოვრებლად. ეს იყო და ეს, დღეს კი თქვენთან ერთად ვზივარ და ჩემს დარდებს გიზიარებთ. – მარიას თვალები აუწყლიანდა და სახლში დააპირა წასვლა.
მიულერმა გაითვალისწინა მარიას მდგომარეობა და არც უცდია მისთვის გადაწყვეტილება შეეცვალა და დარჩენა ეთხოვა.
– გინდათ სახლამდე მიგაცილებთ? – შესთავაზა ლეონარდმა.
– არა, არა გმადლობთ, მირჩევნია მარტო ვიყო, როცა სახლში მივალ.
ამის თქმა და მარიას ბარიდან წასვლა ერთი იყო. ლეონარდი მანამ უყურებდა მარიას სანამ თვალს არ მოეფარა. შემდეგ მის მაგიდასთან მივიდა, აალაგა ფუნჯები და იღლიაში ტილოამოჩრილმა ბარი დატოვა. საპირისპირო მხარეს წავიდა, რადგან იფიქრა, რომ მარია ჯერ წასული არ იქნებოდა და არ უნდოდა თვალში ამოსვლოდა.
მარია მთელი გზა მხატვრის გამხელილ გრძნობაზე ფიქრობდა და გამუდმებით მისი ზღვისფერი თვალები უტრიალებდა თვალწინ. ღამდებოდა, როცა სახლში მივიდა, კარი ჩაკეტილი დახვდა, მისი გასაღებით გააღო და როცა შევიდა ტელეფონის მაგიდაზე კონვერტი დახვდა, რომელშიც მარტინის დატოვებული წერილი იდო.
,,ძვირფასო მარია, ბედნიერებას გასაქანი მიეცი და იბრძოლე მისი განვითარებისთვის. მე ვიცი შენი გულცივობა ვისი ბრალიცაა, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ არ გსაყვედურობ, რომ ძალიან მიყვარხარ და მხოლოდ ის შემიძლია დიდი ბედნიერება გისურვო. მხატვარი ბარიდან. გაიხსენე ყველა დღე როცა ჩვენ ერთად ვიყავით ბარში, როცა მეექვსე მაგიდის სტუმარი მუდმივად ერთი და იგივე ადამიანი იყო. იმ მხატვარს შენ უყვარხარ და არც შენ ხარ მის მიმართ გულგრილი. ჰოდა იზეიმე ჩვენი განცალკევება მის სიყვარულთან ერთად. მხოლოდ ერთი რამით დაგსჯი, ემანუელი ჩემთან გაიზრდება და მას შენ ვერასოდეს ნახავ. – მარტინ პლანკი.‘‘
მარიას თითქოს ფეხქვეშ მიწა გამოეცალა და ტკივილმა უფრო ღრმად გაიდგა ფესვები მის სულში. აწრიალებული სინანული ცრემლების მიზეზი ხდებოდა. თავს იდანაშაულებდა იმისათვის, რომ საკუთარ თავს ბედნიერებაზე ფიქრის უფლება მისცა. სიყვარული რად უნდოდა თუ მისი ყველაზე დიდი ბედნიერება სასჯელი გახდებოდა მისთვის. რად უნდოდა მხატვრის გრძნობები სიყვარულისა თუ ეს მისი ერთადერთი შვილის ფასად დაუჯდებოდა. მარიას იმაზე მეტადაც კი უყვარდა ლეონარდი ვიდრე თვითონ მხატვარი უხსნიდა მას. თუმცა შვილის მოწყვეტის ტკივილმა მარიას ყველა გრძნობა შავ ნისლში გაახვია. დაუფიქრებელად და გაუაზრებლად იქცეოდა მარია, როცა ნელი ნაბიჯითა და გაშტერებული თვალებით უახლოვდებოდა აივანს. გადაიხედა და სიმაღლემ თავბრუ დაახვია. მთელი ცხოვრება წარმოუდგა თვალწინ, ცნობიერება გააღვიძა, რომელიც ჩქარ კადრებად მოძრაობდა მის გონებაში და ფილმის მსგავსად დაწვრილებით ხედავდა განვლილ წლებსა თუ დღეებს. ემანუელის ღიმილიანი და უმანკო სახე არ შორდებოდა თვალთახედვიდან. სურათი გულზე მიიკრა და მოაჯირზე ჩამოჯდა. მარია ერთ ამოსუნთქვაში გადაეშვა მერვე სართულიდან.
ამღვრეული მზერა, აჩქარებული გულისცემა, ცრემლიანი თვალები, სულის ტკივილი და თან დიდ სიყვარულზე ფიქრი... მარიამ ამ ყველაფერთან გამკლავება ვერ შეძლო. ცხოვრების ამ გადაულახავ ბარიერს ვერ გაუსწორა თვალი და წამიერმა სისუსტემ მისი არსებობა ტრაგიკულად დაასრულა.
მხატვარი ბართან იჯდა, ვისკის სვამდა და თან ფიქრობდა. რატომ არ გამოჩნდა მარია ბარში მთელი ერთი კვირის განმავლობაში. ბარმენი აკვირდებოდა მის ყოველ მიხვრა–მოხვრასა თუ გამოხედვას. შემდეგ მიუახლოვდა და ჰკითხა:
– რატომ ხართ ასეთი დათრგუნული? რა ხანია თქვენს ცხოვრების წესს ასცდით...
ლეონარდი არ ელოდა ბარმენის ყურადღებას და მისი ხმის გაგონებაზე სევდიანი თვალებით ახედა ბარმენს.
– თუ არ გინდათ ნუ მიპასუხებთ, მაგრამ იქნებ შევძლო თქვენი დახმარება, მითხარით რა ხდება? – ბარმენი თითქოს ხვდებოდა მხატვრის დათრგუნვის მიზეზს.
მილერი ახლა ბარმენის გულზე მიმაგრებულ ლითონის ნაჭერს მიაჩერდა და მისი სახელი ამოიკითხა.
– ადოლფ... თქვენ იცით რა არის სიყვარული? – ისე ჰკითხა ლეონარდმა ბარმენს ალუმინის ნაჭრისთვის თვალიც არ მოუცილებია, შემდეგ ახედა და მის პასუხს დაელოდა.
– არავინ არ იცის თუ რა არის ჭეშმარიტი სიყვარული...ან თუ იციან ვერ გადმოსცემენ და ამიტომაცაა სიტყვით ძნელად გადმოსაცემი. – თავისებურად აუხსნა ადოლფმა.
– შეიძლება ჭეშმარიტი სიყვარული თქვენთვისაა უცნობი და ამოუხსნელი, მაგრამ მე გამიჯნურებული ვარ მარიაზე და ვხვდები ყველაფერზე ვარ წამსვლელი, რომ მარადიული იყოს ეს სიყვარული ჩვენთვის, რომ ვიყოთ ერთად სანამ სიკვდილს არ გავუყრივართ...
– აქ უნდა შეგაწყვეტინოთ. – მართლაც მოურიდებლად შეაწყვეტინა ადოლფმა საუბარი მხატვარს. – მე ვიცი თქვენი გრძნობის შესახებ, რომელიც მარიას მიმართ გაგაჩნიათ, ისიც ვიცი რომ მთელი ცხოვრების ტანჯვად გადაგექცევათ ის, რაც ახლა უნდა გითხრათ, მაგრამ უიმედოდ ლოდინს აზრი არა აქვს. – თითქოს რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა ბარმენი.
– უიმედო? სულაც არ მგონია, რომ სიყვარული უიმედოა, არ ვფიქრობ, რომ მარიას ლოდინს სიტყვა უიმედო შეეფერება. – გაფართოებული თვალებით მიაშტერდა ბარმენს ლეონარდი.
– უბრალოდ მიძნელდება აგიხსნათ თუ რა მოხდა სინამდვილეში. – ბარმენი საუბრის გაგრძელებისგან თავს იკავებდა, რადგან ცდილობდა მხატვრისთვის ტკივილი არ მიეყენებინა. მან იცოდა თუ რა ძლიერაც უყვარდა მხატვარს მარია.
– ვერაფერი გავიგე, იქნებ დაწვრილებით ამიხსნათ საქმის ვითარება... – დაიბნა ლეონარდი და მთელი ყურადღება ბარმენზე გადაიტანა, რადგან ხვდებოდა, რომ ადოლფს მისთვის ძალზედ საინტერესო რამის თქმა უნდოდა.
ადოლფი ერთხანს ჩუმად იყო და ფიქრობდა საიდან და როგორ დაეწყო ამ ყველაფერზე საუბარი. არ უნდოდა მხატვარს რამე სისულელე ჩაედინა მის წინ.
– ერთი კვირის უკანდელი ამბის მოყოლას ვააპირებ. – თითქოს გააფრთხილა ბარმენმა ლეონარდი. – სახლში ახალი მისული ვიყავი, როცა დედაჩემი ტელევიზორს უყურებდა და თან წუხდა. მეც მივედი რათა გამეგო მისი შეწუხების მიზეზი, უცებ შევხედე ეკრანს და მარიას ფოტო დავინახე, მისი ახლობლები იუწყებოდნენ მის დაღუპვას, მერვე სართულიდან გადმოვარდა და დაიღუპა. ვწუხვარ...
ამის გაგონებაზე ლეონარდს თავზარი დაეცა, თითქოს მიწა გამოეცალა და შიგ ჩაიტანა, ყველაფერს წარმოიდგენდა გარდა მარიას სიკვდილისა. მას თავდავიწყებით უყვარდა მარია და დარწმუნებული იყო, რომ მარიაც იმავეს გრძნობდა მხატვრისადმი. ბარმენი საუბრობდა, მაგრამ ლეონარდს მისი ხმა შორიდან ესმოდა.
ადოლფს ეგონა თუ ამას მხატვარს მოუყვებოდა ამით მას დაეხმარებოდა რეალობის აღქმაში. ადოლფი ხვდებოდა, რომ მხატვარმა არაფერი იცოდა. მან გააცნობიერა, რომ მხატვარი ამ ამბავმა შოკში ჩააგდო და ნაცვლად იმისა, რომ ყველაფერზე დაეფიქრებინა, არსებობის სურვილიც კი დაუკარგა მას.
მიუხედავად ყველაფრისა ლეონარდს ერთი წამითაც არ უფიქრია სიკვდილზე. ის დადიოდა ბარში და დილიდან საღამომდე, ან მეორე დილამდე გაუთავებლად სვამდა.
ადოლფი ხედავდა თუ როგორ იუბედურებდა თავს მხატვარი და ვერაფრით შველოდა მას. ასე გავიდა რამდენიმე თვე და ლეონარდი მისმა გაუთავებელმა ლოთობამ შეშალა, გააგიჟა.
ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში განთავსებული მილერი მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა, რომ როცა ამ დაწყევლილი დაწესებულებიდან გამოვიდოდა და ჯოჯოხეთს თავს დაააღწევდა მაშინვე მოინახულებდა მარიას საფლავს და მის ქმარს ანგარიშს გაუსწორებდა იმისთვის, რომ მარიას დიდი ტკივილი მიაყენა ბავშვის წართმევით, რამაც თვითმკვლელობამდე მიიყვანა მარია...
სამ წელზე მეტი გავიდა და ლეონარდის მდგომარეობა გაუმჯობესების ნაცვლად უარესდებოდა. სულ მთლად შეიშალა და ბოლოს მეტყველების უნარიც კი დაკარგა. ლეონარდი სწორედ იმ დღეს გარდაიცვალა, როცა პირველად დახატა მარია…
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 8 აპრილი – ორშაბათი
მხატვარი თვალს არ აშორებდა ბარის წინ მდგარ მაგიდასთან მჯდარ გოგონას, რომელმაც ბიჭის წასვლის შემდეგ რამდენჯერმე გააპარა თვალი მხატვრისკენ. ერთ–ერთი ფუნჯის აქნევით მხატვარმა მიმტანი მოიხმო და გოგონასთვის კოქტეილი და ერთი წითელი ვარდი გაგზავნა. გოგონამ ამანათის მიღებისთანავე მხატვარს გახედა და თავის დაკვრით მადლობა გადაუხადა, თან ვარდს ყნოსავდა. მხატვარი წამოდგა, მარცხენა ხელით შლიაპა მოიხსნა, მარჯვენა ხელი კი ზურგს უკან მიმალა, წელში მოიხარა და გოგონა მაგიდასთან მოიხმო. გოგონამ გაიღიმა და საათზე საჩვენებელი თითის რამდენჯერმე დადებით მიანიშნა, რომ ეჩქარებოდა, თუმცა მხატვრის დაჟინებული თხოვნით მაგიდასთან მაინც მოვიდა. მხატვარი გოგონას შეეგება და თავი გააცნო:
– ლეონარდ მილერი, შეგიძლიათ ლეო დამიძახოთ.
– სასიამოვნოა. მარია, მე მარია მქვია, მარია შინკელი. – მორიდებით ჩამოართვა ხელი მარიამ მხატვარს.
– რა ლამაზი სახელია. მარიაა... ღვთიურია...
მარიას ჩაეღიმა და გამომშვიდობება დააპირა, მაგრამ მხატვარმა ამაზე ფიქრის საშუალებაც კი არ მისცა.
– მარია, თუ ნებას მომცემთ უნდა დაგხატოთ.
მარია დაიბნა, თავის დასაღწევად პასუხიც კი ვერ მოიფიქრა, შეყოვნდა. შემდეგ ძლივსღა ამოილუღლუღა:
– იცით მე ძალიან მეჩქარება, დიდი მადლობა, მაგრამ...
– არავითარი მაგრამ – თითქოს სიმკაცრეც გაურია მის თავაზიან ხმას მიულერმა – სულ რამდენიმე წუთს წაგართმევთ. დიდხანს არ შეგაყოვნებთ.
მარიამ ხმა ვერ ამოიღო და მისთვის გამზადებულ ფანჯარასთან მდგარ ბარის სკამზე ჩამოჯდა.
– საოცრად ნათელი შუქი მოდის თქვენგან...
ლეონარდი აღფრთოვანებას ვერ მალავდა და გოგონას უზიარებდა მის მოსაზრებებს. მარიაც მშვიდად უსმენდა, თითქოს სულ გადაავიწყდა, რომ უნდა წასულიყო. რამდენიმე წუთი კი არა ზუსტად ერთ საათზე მეტი იჯდა მარია გაუნძრევლად და ლეონარდის მარცხენას აკვირდებოდა, თუ როგორ ჰარმონიულად და მთელი გრძნობით ეხებოდა ფინჯი ტილოს.
– ესეც ასე, გენიალურია, სრულყოფილიც კი...
– შეიძლება ვნახო? – მორიდებით იკითხა მარიამ.
– რა თქმა უნდა.
მარიამ ნახატს შეხედა და თვითონაც გაკვირვებული დარჩა, ტილოზე მისი ნამდვილი ,,მე“ იყო, რომელსაც ხშირად თვითონაც კი გაურბოდა. ,,მართლაც მთელი ნიჭი აქვს მხატვარს გამოყენებული ჩემი ნამდვილი სახის ტილოზე გადმოსატანად, აი თურმე რა შუქზეს საუბრობდა ლეონარდი.“ თავისთვის, გონებაში გაიფიქრა მარიამ და მხატვარს შეხედა.
– მართლაც საოცრად კარგი ნახატია...
– არა, ეს თქვენ ხართ საოცრება. – სიყვა გააწყვეტინა ლეონარდმა.
მარია ახლაღა მიხვდა, რომ ღამდებოდა, გვიანი იყო და სასწრაფოდ უნდა წასულიყო სახლში.
– ყველაფრისთვის დიდი მადლობა, მაგრამ მე აუცილებლად უნდა წავიდე, სასწრაფო საქმე მაქვს. – გადაჭრით უთხრა მარიამ და კარისკენ წავიდა.
– სად შეიძლება თქვენი ხელმეორედ ნახვა? – სიტყვა დაადევნა მხატვარმა.
– აქ...მაგრამ არ ვიცი როდის... – სანამ გავიდოდა მოაძახა მარიამ.
ავტობუსის გაჩერებასთან დადგა და მისი სახლისკენ მიმავალ ავტობუსში ჩაჯდა, რომელსაც 10 წუთის განმავლობაში ელოდა. მარია იჯდა ავტობუსში და ფიქრობდა იმ ლამაზ წუთებზე. საკუთარი თავი ეუცხოვა, უცებ გამოერკვა ფიქრებიდან და გაახსენდა რომ სახლში გვიან მიდიოდა, მეუღლე ელოდა მის სამი წლის შვილთან ერთად. ახლა მარია სულ სხვა ადამიანის ნიღაბს ირგებდა, ის ხომ სახლში მიდიოდა, სადაც ოჯახის ქალის როლი უნდა მოერგო.
– მეგონა დღეს არც აპირებდი მოსვლას. – კარის გაღებისთანავე საყვედურად უთხრა მარიას მეუღლემ.
– მაგრამ მოვედი... – კამათში არ გადაზარდა მარიამ დიალოგი.
მარიას მეუღლე ახალგაზრდა, 29 წლის მარტინ პლანკი იყო, რომელთანაც მარია ზუსტად ხუთი წელია ცხოვრობდა. 3 წლის უკან მათ ქორწინებას აზრი მიეცა და არაჩვეულებრივი ბიჭუნა, ემანუელი დაიბადა. მარიას ქმარი ისე არ უყვარდა, როგორც ქმარს მარია. მათი თანაცხოვრება სიყვარულზე კი არა ოჯახურ მოვალეუბებზე იყო აგებული. მარია იმდენად იმედგაცრუებული იყო მშობლების გადაწყვეტილებით, რომ როგორცკი მარტინზე დაქორწინდა მაშინვე ბერლინიდან ვიურცბურგში გადავიდა საცხოვრებლად. მარია ცდილობდა მარტინთან საერთო ენა გამოენახა, რადგან დაქორწინების დღეს თუ არ ჩავთვლით სულ სამჯერ ჰყავდა ნანახი. მარია ნელ–ნელა ეგუებოდა ოჯახს და დიასახლისის როლს მშვენივრად თამაშობდა. ამასობაში მარია მისმა ნამდვილმა ,,მემ“ მიივიწყა და ბავშვის დაბადების შემდეგ სულ მთლად გადაიკარგა მისი სულიდან...
მარია ცდილობდა ხშირად ევლო იმ ბარში სადაც მხატვარმა ტილოზე მისი ნამდვილი სახე გააცოცხლა. მარტინი როგორც მზრუნველი და ამასთანავე ეჭვიანი ქმარი, მარტო არ უშვებდა და თან დაყვებოდა. მარია ხედავდა როგორ წერდა და ხატავდა ლეონარდი მის მაგიდასთან, რომელიც ფანჯარასთან იდგა.
ერთ დღესაც მარიამ გადაწყვიტა ბარში წასვლა მაშინ, როცა მარტინს გაზაფხულის დარიან ამინდში ემანუელი გასასეირნებლად ჰყავდა წაყვანილი. ბარში შესვლისთანავე ფანჯარას გახედა და დაინახა თუ როგორ ხატავდა ლეონარდი ვარდების თაიგულს, რომელიც ბარის კართან მდგარ მეყვავილესგან ითხოვა რამდენიმე წუთით. მარია ბარს მიუახლოვდა და ფინჯანი ყავა შეუკვეთა, თან უყურებდა როგორ ვნებიანად მოძრაობდა ფუნჯი ტილოზე. ყვავილები კი ნახატზე მეტად ცოცხალ ვარდებს ჰგავდნენ. მიულერმა ხატვა დაასრულა, ყვავილები მევარდეს დაუბრუნა და ბართან მოსულმა მარია რომ დაინახა თითქოს ცის კარი გაეხსნა. მითუმეტეს როცა მარტო დაინახა სიხარულმა თითქოს ზეცამდე აიტაცა და ბედნიერების ჟრუანტელმა დაუარა.
– მისი უდიდებულესობა მოსულა და ახალი ესკიზის შესაქმნელად მუზას მიღვიძებს. – მხატვრულად და ქედის მოხრით მიესალმა ლეონარდი მარიას.
– ლეონარდ, სასიამოვნოა ამ გადაღლილ ნოტაზე შენი ხილვა. – არანაკლებ ემოციურად მიესალმა მარიაც.
– თქვენი მეუღლე სად ჩამოგრჩენიათ ახალგაზრდა ქალბატონო?–ღიმილით იკითხა მხატვარმა.
– ბავშვი წაიყვანა სასეირნოდ, დღეს მარტომ გადავწყვიტე წამოსვლა.– გამოუტყდა მარია.
ლეონარდმა ბავშვის გაგონებაზე გაკვირვება ვერ დამალა, მარიაც მიხვდა, რომ მხატვარმა პირველად გაიგონა, მისი შვილის შესახებ. ლეონარდი ბართან, მარიას გვერდით მდგარ სკამზე ჩამოჯდა. ბარმენს ვისკი შეუკვეთა და მარიასთან საუბარი განაგრძო.
– არ ვიცოდი თქვენ და იმ ახალგაზრდას თუ შვილი გყავდათ. – მთელი დაბნეულობით გააცნო მისი მოსაზრება მარიას ლეონარდმა.
– მყავს. ემანუელი ჰქვია, სამი წლისაა.
– ძალიან კარგი, მაგრამ მე მაინც გაგაცნობთ ჩემს გრძნობებს, თუ ვერ გადმოგეცით როგორც საჭიროა, მიგახვედრებთ მაინც რას ვგრძნობ თქვენს მიმართ. – თამამად განუცხადა მხატვარმა მარიას.
– კი, მაგრამ...
– თქვენ მე დაგხატეთ, მაგრამ ის ნახატი თქვენთვის არ მიჩუქნია, არადა სულ ვჩუქნი ხოლმე მათ ვისაც ვხატავ. ეს პირველი შემთხვევა იყო. პირველი საბედისწერო შემთხვევა ჩემს სიცოცხლეში. – ლეონარდმა ვისკი მოსვა და საუბარი განაგრძო. – თქვენი პორტრეტი ჭერზე მაქვს მიკრული და გამუდმებით თქვენი მშვენიერება მიდგას თვალწინ. ღამე სიზმრებს მილამაზებს და დილას იმედიანად მოვყავარ ამ ბარში, რადგან თქვენი ხილვის შესაძლებლობა მხოლოდ აქ თუ მაქვს. მარია ვხვდებოდი რომ ქმარი გყავდათ, თუმცა შვილის შესახებ არაფერი ვიცოდი, მაგრამ მაინც უნდა გითხრათ, რომ მე თქვენ მიყვარხხართ... – სწორედ ამ ფრაზაზე შეწყვიტა ლეონარდმა საუბარი და დაელოდა თუ რა რეაქცია ექნებოდა მარიას ამ ყველაფერზე.
– თქვენ? მე? გიყვარვართ? კი მაგრამ როდის, როდის მოახერხეთ ჩემი შეყვარება? არ ვიცი რა ვთქვა... – მარიამ გაფართოებული თვალები გაუსწორა მხატვრის ღრმა ზღვისფერ თვალებს და ისეთი შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს დიდი ხნის ცოლქმრულ ცხოვრებას განიხილავდნენ ერთად.
– დიახ, მე თქვენ მიყვარხართ. სწორედ იმ დღიდან, როცა თქვენი სული გადმოვიტანე ტილოზე. – მთელი აღფრთოვანებით წარმოსთქვა ლეონარდმა.
– ეს ის შემთხვევაა როცა არ ვიცი რა ვთქვა. შეიძლება არ დაიჯეროთ, მაგრამ მე პირველად ვარ მსგავს სიტუაციაში. – გულწრფელობა გამოიჩინა მარიამ.
– პირველად? რატომ? – ეუცხოვა მხატვარს.
– დიდი ისტორიაა ჩემი დაოჯახების ამბავი... – ღრმად ამოისუნთქა მარიამ.
– გინდათ ამაზე ვისაუბროთ? – თითქოს სევდისგან განთავისუფლება შესთავაზა ლეონარდმა მარიას.
– ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა სკოლა დავამთავრე. მარტინი მდიდარი ოჯახის ერთადერთი შვილია, რომლის მემკვიდრეობამ ჩემი მშობლების ყურადღება მიიპყრო და აკვიატებად ექცათ ჩემი გათხოვება. პლანკების ოჯახს სულ რაღაც 17 წლისამ შევუერთდი. 19 წლისაც არ ვიყავი ემანუელი რომ დაიბადა. ჩემი და მარტინის მშობლები ბერლინში ცხოვრობენ, მე კი მშობლებზე იმდენად გავნაწყენდი, რომ მათგან შორს, ვიურცბურგში გადმოვედი საცხოვრებლად. ეს იყო და ეს, დღეს კი თქვენთან ერთად ვზივარ და ჩემს დარდებს გიზიარებთ. – მარიას თვალები აუწყლიანდა და სახლში დააპირა წასვლა.
მიულერმა გაითვალისწინა მარიას მდგომარეობა და არც უცდია მისთვის გადაწყვეტილება შეეცვალა და დარჩენა ეთხოვა.
– გინდათ სახლამდე მიგაცილებთ? – შესთავაზა ლეონარდმა.
– არა, არა გმადლობთ, მირჩევნია მარტო ვიყო, როცა სახლში მივალ.
ამის თქმა და მარიას ბარიდან წასვლა ერთი იყო. ლეონარდი მანამ უყურებდა მარიას სანამ თვალს არ მოეფარა. შემდეგ მის მაგიდასთან მივიდა, აალაგა ფუნჯები და იღლიაში ტილოამოჩრილმა ბარი დატოვა. საპირისპირო მხარეს წავიდა, რადგან იფიქრა, რომ მარია ჯერ წასული არ იქნებოდა და არ უნდოდა თვალში ამოსვლოდა.
მარია მთელი გზა მხატვრის გამხელილ გრძნობაზე ფიქრობდა და გამუდმებით მისი ზღვისფერი თვალები უტრიალებდა თვალწინ. ღამდებოდა, როცა სახლში მივიდა, კარი ჩაკეტილი დახვდა, მისი გასაღებით გააღო და როცა შევიდა ტელეფონის მაგიდაზე კონვერტი დახვდა, რომელშიც მარტინის დატოვებული წერილი იდო.
,,ძვირფასო მარია, ბედნიერებას გასაქანი მიეცი და იბრძოლე მისი განვითარებისთვის. მე ვიცი შენი გულცივობა ვისი ბრალიცაა, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ არ გსაყვედურობ, რომ ძალიან მიყვარხარ და მხოლოდ ის შემიძლია დიდი ბედნიერება გისურვო. მხატვარი ბარიდან. გაიხსენე ყველა დღე როცა ჩვენ ერთად ვიყავით ბარში, როცა მეექვსე მაგიდის სტუმარი მუდმივად ერთი და იგივე ადამიანი იყო. იმ მხატვარს შენ უყვარხარ და არც შენ ხარ მის მიმართ გულგრილი. ჰოდა იზეიმე ჩვენი განცალკევება მის სიყვარულთან ერთად. მხოლოდ ერთი რამით დაგსჯი, ემანუელი ჩემთან გაიზრდება და მას შენ ვერასოდეს ნახავ. – მარტინ პლანკი.‘‘
მარიას თითქოს ფეხქვეშ მიწა გამოეცალა და ტკივილმა უფრო ღრმად გაიდგა ფესვები მის სულში. აწრიალებული სინანული ცრემლების მიზეზი ხდებოდა. თავს იდანაშაულებდა იმისათვის, რომ საკუთარ თავს ბედნიერებაზე ფიქრის უფლება მისცა. სიყვარული რად უნდოდა თუ მისი ყველაზე დიდი ბედნიერება სასჯელი გახდებოდა მისთვის. რად უნდოდა მხატვრის გრძნობები სიყვარულისა თუ ეს მისი ერთადერთი შვილის ფასად დაუჯდებოდა. მარიას იმაზე მეტადაც კი უყვარდა ლეონარდი ვიდრე თვითონ მხატვარი უხსნიდა მას. თუმცა შვილის მოწყვეტის ტკივილმა მარიას ყველა გრძნობა შავ ნისლში გაახვია. დაუფიქრებელად და გაუაზრებლად იქცეოდა მარია, როცა ნელი ნაბიჯითა და გაშტერებული თვალებით უახლოვდებოდა აივანს. გადაიხედა და სიმაღლემ თავბრუ დაახვია. მთელი ცხოვრება წარმოუდგა თვალწინ, ცნობიერება გააღვიძა, რომელიც ჩქარ კადრებად მოძრაობდა მის გონებაში და ფილმის მსგავსად დაწვრილებით ხედავდა განვლილ წლებსა თუ დღეებს. ემანუელის ღიმილიანი და უმანკო სახე არ შორდებოდა თვალთახედვიდან. სურათი გულზე მიიკრა და მოაჯირზე ჩამოჯდა. მარია ერთ ამოსუნთქვაში გადაეშვა მერვე სართულიდან.
ამღვრეული მზერა, აჩქარებული გულისცემა, ცრემლიანი თვალები, სულის ტკივილი და თან დიდ სიყვარულზე ფიქრი... მარიამ ამ ყველაფერთან გამკლავება ვერ შეძლო. ცხოვრების ამ გადაულახავ ბარიერს ვერ გაუსწორა თვალი და წამიერმა სისუსტემ მისი არსებობა ტრაგიკულად დაასრულა.
მხატვარი ბართან იჯდა, ვისკის სვამდა და თან ფიქრობდა. რატომ არ გამოჩნდა მარია ბარში მთელი ერთი კვირის განმავლობაში. ბარმენი აკვირდებოდა მის ყოველ მიხვრა–მოხვრასა თუ გამოხედვას. შემდეგ მიუახლოვდა და ჰკითხა:
– რატომ ხართ ასეთი დათრგუნული? რა ხანია თქვენს ცხოვრების წესს ასცდით...
ლეონარდი არ ელოდა ბარმენის ყურადღებას და მისი ხმის გაგონებაზე სევდიანი თვალებით ახედა ბარმენს.
– თუ არ გინდათ ნუ მიპასუხებთ, მაგრამ იქნებ შევძლო თქვენი დახმარება, მითხარით რა ხდება? – ბარმენი თითქოს ხვდებოდა მხატვრის დათრგუნვის მიზეზს.
მილერი ახლა ბარმენის გულზე მიმაგრებულ ლითონის ნაჭერს მიაჩერდა და მისი სახელი ამოიკითხა.
– ადოლფ... თქვენ იცით რა არის სიყვარული? – ისე ჰკითხა ლეონარდმა ბარმენს ალუმინის ნაჭრისთვის თვალიც არ მოუცილებია, შემდეგ ახედა და მის პასუხს დაელოდა.
– არავინ არ იცის თუ რა არის ჭეშმარიტი სიყვარული...ან თუ იციან ვერ გადმოსცემენ და ამიტომაცაა სიტყვით ძნელად გადმოსაცემი. – თავისებურად აუხსნა ადოლფმა.
– შეიძლება ჭეშმარიტი სიყვარული თქვენთვისაა უცნობი და ამოუხსნელი, მაგრამ მე გამიჯნურებული ვარ მარიაზე და ვხვდები ყველაფერზე ვარ წამსვლელი, რომ მარადიული იყოს ეს სიყვარული ჩვენთვის, რომ ვიყოთ ერთად სანამ სიკვდილს არ გავუყრივართ...
– აქ უნდა შეგაწყვეტინოთ. – მართლაც მოურიდებლად შეაწყვეტინა ადოლფმა საუბარი მხატვარს. – მე ვიცი თქვენი გრძნობის შესახებ, რომელიც მარიას მიმართ გაგაჩნიათ, ისიც ვიცი რომ მთელი ცხოვრების ტანჯვად გადაგექცევათ ის, რაც ახლა უნდა გითხრათ, მაგრამ უიმედოდ ლოდინს აზრი არა აქვს. – თითქოს რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა ბარმენი.
– უიმედო? სულაც არ მგონია, რომ სიყვარული უიმედოა, არ ვფიქრობ, რომ მარიას ლოდინს სიტყვა უიმედო შეეფერება. – გაფართოებული თვალებით მიაშტერდა ბარმენს ლეონარდი.
– უბრალოდ მიძნელდება აგიხსნათ თუ რა მოხდა სინამდვილეში. – ბარმენი საუბრის გაგრძელებისგან თავს იკავებდა, რადგან ცდილობდა მხატვრისთვის ტკივილი არ მიეყენებინა. მან იცოდა თუ რა ძლიერაც უყვარდა მხატვარს მარია.
– ვერაფერი გავიგე, იქნებ დაწვრილებით ამიხსნათ საქმის ვითარება... – დაიბნა ლეონარდი და მთელი ყურადღება ბარმენზე გადაიტანა, რადგან ხვდებოდა, რომ ადოლფს მისთვის ძალზედ საინტერესო რამის თქმა უნდოდა.
ადოლფი ერთხანს ჩუმად იყო და ფიქრობდა საიდან და როგორ დაეწყო ამ ყველაფერზე საუბარი. არ უნდოდა მხატვარს რამე სისულელე ჩაედინა მის წინ.
– ერთი კვირის უკანდელი ამბის მოყოლას ვააპირებ. – თითქოს გააფრთხილა ბარმენმა ლეონარდი. – სახლში ახალი მისული ვიყავი, როცა დედაჩემი ტელევიზორს უყურებდა და თან წუხდა. მეც მივედი რათა გამეგო მისი შეწუხების მიზეზი, უცებ შევხედე ეკრანს და მარიას ფოტო დავინახე, მისი ახლობლები იუწყებოდნენ მის დაღუპვას, მერვე სართულიდან გადმოვარდა და დაიღუპა. ვწუხვარ...
ამის გაგონებაზე ლეონარდს თავზარი დაეცა, თითქოს მიწა გამოეცალა და შიგ ჩაიტანა, ყველაფერს წარმოიდგენდა გარდა მარიას სიკვდილისა. მას თავდავიწყებით უყვარდა მარია და დარწმუნებული იყო, რომ მარიაც იმავეს გრძნობდა მხატვრისადმი. ბარმენი საუბრობდა, მაგრამ ლეონარდს მისი ხმა შორიდან ესმოდა.
ადოლფს ეგონა თუ ამას მხატვარს მოუყვებოდა ამით მას დაეხმარებოდა რეალობის აღქმაში. ადოლფი ხვდებოდა, რომ მხატვარმა არაფერი იცოდა. მან გააცნობიერა, რომ მხატვარი ამ ამბავმა შოკში ჩააგდო და ნაცვლად იმისა, რომ ყველაფერზე დაეფიქრებინა, არსებობის სურვილიც კი დაუკარგა მას.
მიუხედავად ყველაფრისა ლეონარდს ერთი წამითაც არ უფიქრია სიკვდილზე. ის დადიოდა ბარში და დილიდან საღამომდე, ან მეორე დილამდე გაუთავებლად სვამდა.
ადოლფი ხედავდა თუ როგორ იუბედურებდა თავს მხატვარი და ვერაფრით შველოდა მას. ასე გავიდა რამდენიმე თვე და ლეონარდი მისმა გაუთავებელმა ლოთობამ შეშალა, გააგიჟა.
ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში განთავსებული მილერი მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა, რომ როცა ამ დაწყევლილი დაწესებულებიდან გამოვიდოდა და ჯოჯოხეთს თავს დაააღწევდა მაშინვე მოინახულებდა მარიას საფლავს და მის ქმარს ანგარიშს გაუსწორებდა იმისთვის, რომ მარიას დიდი ტკივილი მიაყენა ბავშვის წართმევით, რამაც თვითმკვლელობამდე მიიყვანა მარია...
სამ წელზე მეტი გავიდა და ლეონარდის მდგომარეობა გაუმჯობესების ნაცვლად უარესდებოდა. სულ მთლად შეიშალა და ბოლოს მეტყველების უნარიც კი დაკარგა. ლეონარდი სწორედ იმ დღეს გარდაიცვალა, როცა პირველად დახატა მარია…
მზეკო ჟვანია
2013 წლის 8 აპრილი – ორშაბათი